عصبانیت انسان مثل دیگی است که انسان آن را باز گذاشته و سر می رود، این‌جا انسان باید یکی از سه کار را انجام دهد، یا باید آتش زیر دیگ را کم کند، یا محتوای دیگ را کم کند و یا از دیگ بزرگ تر استفاده کند.

شرح صدر پیدا کردن برای انسان مثل دیگ عوض کردن است. «رب اشرح لی صدر» همین است، اگر انسان خودپسندی، ضعف و عجز خود را ببیند، مثل این است که آتش زیر دیگ را کم کند.

این ذهنیت انسان است که وجود اشیاء را بزرگ جلوه می دهد، نه بزرگ بودن اشیاء وجود ذهنی اشیاء انسان را تحریک می‌کند، نه وجود عینی آن‌ها. ما باید کاری کنیم که این چیزهایی که در ذهنمان بزرگ است، کوچک دیده شود.