عقیق: روایتی از شخصیت مرحوم آیت‌الله شیخ مجتبی قزوینی، عالم فقیه و حکیم از زبان رهبری تقدیم شما فرهیختگان می شود.
«حاج شیخ مجتبی» مرد بسیار مُلّایی بود.
هم مُلّا بود، هم علاوه بر مُلّایی از لحاظ قوت شخصیت، بنده غیر از امام، هیچ کس را در این معممین که من با آنان معاشر بودم به قوت شخصیت حاج شیخ مجتبی من ندیدم!
یک چیز عجیب غریبی بود.
ما، یکی دو، سه سال بعد از برگشتن از قم توفیق پیدا کردیم که با ایشان معاشرت پیدا کردیم از نزدیک.
تا سال ۴۶ که ایشان فوت کرد.
حسابی حس کردم وجود او را.
خیلی مرد فوق العاده ای بود حاج شیخ مجتبی؛ خیلی.
آن شخصیتش بود که همه را مقهور می کرد.
در مشهد هر کسی با ایشان آشنا بود احترام برای ایشان قائل بود.
من دیده بودم جلسه مشترک ایشان و بسیار از علما و معاریف مشهد را.
وقتی ایشان یک حرفی می زد، یک چیزی می گفت همه به طور خواه ناخواه مقهور بودند؛ این جوری بودند ایشان.
این آقای آمیرزا جواد آقا و این ها که در مقابل ایشان مثل شاگرد؛ برخوردشان برخورد شاگرد بود؛ برخورد مرید و شاگرد این جوری.
حاج شیخ مجتبی چیز عجیبی بود.
در همه چیز وارد بود.
یعنی آدمی بود که فلسفه خوانده بود.
نه این که حالا همین طور فقط پیش آقامیرزا مهدی اصفهانی یک چیزی خوانده باشد، نه...
اعجوبه‌ای بود.
اهل علوم غریبه و این ها هم بود.
همه چیز هم بلد بود.
یعنی واقعاً از آن آدم هایی که شنیدیم. گفت:
به مصر رفتم و آثار باستان دیدم
هر آنچه شنیده بودم به داستان، دیدم
یعنی آن که واقعاً ما دیدیم، آنی که آدم می شد ببیند، آقا شیخ مجتبی بود.
پی نوشت:
سخنرانی رهبری در سال ۱۳۷۷/۱۰/۸
منبع:حوزه
