یک وقت دیدند در باز شد. علی بن موسی الرضا (ع) با پای برهنه بر آستانه در ظاهر شد، در لباسی که گویا لباس پیغمبر بود: یک لباس ساده ای تنش بود. عمامه سفید بر سرش. پایش برهنه است. تحت الحنک ایشان افتاده است. لب ها به ذکر گشاده است.
دارن میرن خدا را سجده کنند(نماز باران). اونجا جای کبر و سبکی و این چیزها نیست جای تواضع و آه هست.
تا این منظره و صحنه پارسایی و الله اکبر گفتن امام رضا(ع) ظاهر شد، جمعیت هم گفتند الله اکبر. مردم هم دیگه کفشهاشون رو درآوردند. برای اینکه هم رنگ علی بن موسی الرضا بشن. همه یکدست شدن.
حضرت با اون هیبت در جلو و مردم هم پشت سرشون، رجال دولتی و شخصیت ها هم تو جمعیت گم. همه تکبیر گویان شروع کردند رفتن وَ امام محور این همه عاطفه و عشق و سوز و توجه و عبادت دارن میرن به سمت مصلا.
این جرعت به چه معناست؟؟ پس مردم فهمیدن اگه نماز اینه پس تا جالا همه نمازهایی که پشت سر مامون خوانده بودن باطل بوده. اگر امام اینه پس مامون چیه؟؟!!
هیچ گفتن و تبلیغی مثل این عمل امام (ع) نمی تونست مامون رو افشا کنه...
منبع: فایل صوتی
212113
