عقیق: مباهله واقعه شگفت انگيزى است كه در اهميت كمتر از غدير نيست زيرا مباهله زيربناى غدير است و پيش از غدير خداى سبحان در قرآن وجود مبارك اميرالمؤمنين على(ع) رابه منزله نفس پيامبر ياد كرده است.
بسم الله الرحمن الرحيم«فَمَنْ حَاجَّکَ فِیهِ مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَکَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعَالَوْا نَدْعُ أَبْنَاءَنَا وَأَبْنَاءَکُمْ وَنِسَاءَنَا وَنِسَاءَکُمْ وَأَنْفُسَنَا وَأَنْفُسَکُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَلْ لَعْنَتَ اللَّهِ عَلَى الْکَاذِبِینَ» (سوره آلعمران آیه ۶۱)طلیعه طلایینِ روز بیست و چهارم ذىالحجّه، همان صبحى است که پیامبر عزیزمان(ص) رسولِ مِهر و لبخند، پا به میدانِ نبرد با بزرگان مسیحیّت نهادند...آمدند تا با یکدیگر «مباهَلَه» کنند؛ یعنى هر دو طرف دعا کنند و از خداى یکتا بخواهند تا هرکس حقّ است دعایش اجابت شود و هر که ناراست و کژاندیش و دروغ پیشه است، رسوا شود و عذابِ عظیمِ الهى بَر او فرو ریزد.بىگمان یکى از حوادثِ برجسته تاریخ اسلام که هشتاد و چند آیه از سوره آلعمران، پیرامون آن نازل شده است، ماجراى «مباهَلَه» است.