عقیق: "تهران ؛ خیابان آذربایجان ؛ مسجد ولیعصر (عج)" این نقطه از پایتخت نقش ویژه ای در نوحه دو دهه اخیر ایران دارد.
جمعی از بچه هیئتی های علاقه مند به ادبیات و نوحه ، حلقه ای را در کنار مداح و نوحه سرای نامدار هم محلی شان یعنی مهدی زنگنه تشکیل دادند که بعدها آثار ماندگاری را به گنجینه شعر و نوحه کشور افزود.
محمد رسولی ، سیدجواد پرئی ، سجاد محمدی و سید محمدرضا حسینی همان بچه هایی هستند که بعدها نامشان در پای بسیاری از آثار دلنشنین این سالها ثبت شد.
سیدجواد پرئی متولد ۱۳۷٠ است و از سیزده سالگی از همین حلقه ، با سرایش غزل آیینی قدم های ابتدایی در این عرصه را برداشت.
به گفته خودش پس از مهدی زنگنه ، این علی اکبر لطیفیان بود که نقش مهمی در هویت دادن به قلم و نگاهش در سرایش شعر و ونوحه داشت.
از ویژگی های آثار سید جواد پرئی می توان به ساده کردن مفاهیم والا و عمیق دینی و اعتقادی در زبان و گویشی امروزی اشاره کرد.
جهان اندیشه ای که پرئی در آثارش تصویر می کند، افقی متفاوت در مقابل مخاطبش باز می کتد.
فقط تصور کنید سالها پیش از ماجرای کرونا و محدویت هایش، نوحه ای گفته بود با مطلع "به سال بی محرم فکر کردی؟"
.
عاشق شدن تو بچگی لطفش همینه
یه عالمه گریه به روضه بدهکارم
درستش کن خراب کردم
و ده ها اثر دیگر ، همگی نشان و رد پایی از ادبیات روزمره و واژگان مصطلح مردم کوچه و بازار بر خود دارد.
سید جواد پرئی زبان ترانه را هم خوب می شناسد و مروری بر آثاری که خارج از فضای هیئت تولید کرده مانند سلام به آینده، ریحانه، و حیفه تو نباشی نشان از تلفیق شاعرانگی خلاقانه برای ارائه مفاهیم عمیق انقلابی، بنیان خانواده و سبک زندگی دینی دارد.
تمرکز و دغدغه ویژه او بر تولید آثار برای کودک و نوجوان ، جریانی به راه انداخت که با همه طعنه ها و ملامت هایی که در ابتدای راه دچارش شد، آثار درخور توجهی در حوزه سرود-مداحی را به جا گذاشت و در آخرین نمونه اش یعنی "اینجا ایرانه" مورد تمجید رهبر انقلاب نیز قرار گرفت.
