ملت‌ها می‌توانند با اعتقاد به مهدویت از آن بهره‌های بالایی ببرند

عقیق: معرفة‌الامام از مهم‌ترین وظایفی است که شیعیان باید نسبت به امام زمان خود در نظر بگیرند و شناخت و ارادت خود نسبت به ایشان را توأمان افزایش دهند. در ادامه سخنان رهبری معظم را در رابطه با ولادت امام زمان و اهمیت ارتباط با ایشان را می‌خوانید.

ولادت امام زمان، میثاق خدا با انسان است

این ولادت بزرگ [ولادت امام زمان (عج)] و این حقیقت عظیم، متعلّق به یک ملت و یک زمان خاص نیست، بلکه متعلق به بشرّیت است. این «میثاق اللَّه الّذی أخذه و وکَّده»، میثاق خدا با انسان است. «وعد اللَّه الذی ضمنه» این، وعده‌ خداست که تحقّق آن را ضمانت کرده است. همه‌ انسان‌های طول تاریخ، نسبت به این پدیده‌ عظیم و شگفت‌آور، احساس نیاز معنوی و قلبی کرده‌اند، چون تاریخ، از اوّل تا امروز و از امروز تا لحظه‌ طلوع آن خورشید جهان‌تاب، با ظلم و بدی و پلیدی آمیخته بوده است. همه‌ کسانی که از ظلمی رنج برده‌اند ـ چه آن‌هایی که به خودشان ظلم شده است و رنج برده‌اند و چه آنهایی که به ستمکشیِ دیگران نگاه کرده‌اند و رنج برده‌اند ـ با یاد ولادت این منجیِ عظیم تاریخ و بشر، در دلشان امیدی به وجود می‌آید. (۱۳۷۴/۱۰/۱۷)

توجه به امام زمان انسان را رشد می‌دهد

در قضیه ولادت آن بزرگوار [امام زمان (صلوات ا‌لله‌ و سلامه علیه و عجّل ا‌لله‌ تعالى فرجه)] و اعتقادی که به این حقیقت است، اگر انسان در دو ناحیه و در دو جهت جست‌وجو کند، آثار عظیمی را مشاهده می‌کند: اوّل، از جهت معنوی و روحی و تقرب الی الله و جهات تکامل فردی انسان است. کسی که اعتقاد به این مسأله دارد، چون با مرکز تفضّلات الهی و نقطه اصلی و کانون اشعاعِ رحمت حق، رابطه‌ای روحی برقرار می‌کند، توفیق بیشتری برای برخورداری از وسایل عروج روحی و تقرب الیالله دارد. به همین خاطر است که اهل معنا و باطن، در توسّلات معنوی خود، این بزرگوار را مورد توجّه و نظر دائمی قرار می‌دهند و به آن حضرت توسّل می‌جویند و توجّه می‌کنند. نفسْ پیوند قلبی و تذکّر و توجّه روحی به آن مظهر رحمت و قدرت و عدل حق تعالی، انسان را عروج و رشد می‌دهد و وسیله پیشرفت انسان را ـ روحاً و معناً ـ فراهم می‌کند.

ملت‌ها می‌توانند با اعتقاد به مهدویت از آن بهره‌های بالایی ببرند

این، یک میدان وسیع است. هر کس که در باطن و قلب و دل و جان خود، با این بزرگوار مرتبط باشد، بهره خودش را خواهد برد. البته، توجّه به کانون نور، باید توجّه حقیقی باشد. لقلقه زبان در این زمینه، تأثیر چندانی ندارد. اگر انسان، روحاً متوجّه و متوسّل شد و معرفت کافی برای خود به وجود آورد، بهره خودش را خواهد برد. این، یک میدان فردی و تکامل شخصی و معنوی است. جهت و وجهه دوم عبارت است از میدان زندگی اجتماعی و عمومی و آن چه مربوط به سرنوشت بشر و ملت‌هاست. در این زمینه، اعتقاد به قضیه مهدی و موضوع ظهور و فَرَج و انتظار، گنجینه عظیمی است که ملت‌ها می‌توانند از آن بهره‌های فراوانی ببرند. (۱۳۷۴/۱۰/۱۷)