وداع با پیکر عباسی قصری +تصاویر

سرویس شعر آیینی عقیق: مراسم تشییع و وداع با پیکر مرحوم کیومرث عباسی قصری غزلسرای معاصر صبح امروز در حوزه هنری با حضور جمعی از هنرمندان و شاعران  و مدیران فرهنگی برگزار شد.
در ابتدای برنامه عباس محمدی مرکز مدیر آفرینش‌های ادبی حوزه هنری ضمن بیان تسلیت درگذشت مرحوم عباسی قصری گفت: شاید او به اندازه جایگاه شعرهایش قدر ندید و تاریخ قطعاً بخشی از شعرها را با خودش همراه خواهد کرد و به آیندگان خواهد رساند و نام وی ماندگار می‌شود. عباسی قصری انسانی بی‌حاشیه، آرام و با حسن خلق و همیشه خندان و سر به زیر بود، هرچند شعرهای سربلندی خلق کرد و شعرهای بلند مرتبه‌ای درباره اهل بیت (ع) سرود.

در ادامه محمدرضا ترکی با اشاره به جایگاه مرگ در میان‌ زندگی روزمره و علاقه فطری که به جاودانگی داریم، گفت: واقعیت این است که ما هنوز مرگ را باور نکرده‌ایم و ما علاقه فطری برای جاودانگی داریم چرا که جاودانه هستیم و در این میان شاعران جاودانه‌تر هستند چرا که سروکارشان با کلمه است و کلمه یک حقیقت ازلی و ابدی است. این هستی با کلمات آغاز شد و با کلمه تداوم پیدا می‌کند و مرحوم استاد قصری از سرآمدان  اهل کلمه در روزگار ما بود و مردی بود بزرگوار و متخلق، مردی بود که آرامش چهره او به ما آرامش را هدیه می‌داد. کسی باور نمی‌کرد که این مرد در اصل و پیشه خود یک فرد نظامی بوده است. اما این مرد عین سال‌های طولانی که در لباس نظامی به این مرز و بوم خدمت کرده بود در عین حال شاعری با عواطف جدی بود. می‌توان با وی را با شهریار مقایسه کرد. شهریار پلی بود بین شعر ترکی و فارسی و مرحوم عباسی قصری هم پلی بود میان شعر کردی و فارسی. مردم نواحی کرمانشاه با اشعار او مأنوس هستند و قدر او بیشتر در این مناطق شناخته شده است. متأسفانه وی غفلت‌هایی که داشت و در انزوا و گوشه‌گیری ناشی از کرامت نفس نمی‌خواست خودش را آلوده کند در مرکز تهران آنچنان  که باید او را نشناختند. اما اهل خبره جایگاه او را می‌شناختند. شعر او بسیار جدی، فاخر و عمیق بود. او با سبقه هندی مأنوس بود. او طبع بلندی داشت یعنی همت و طبع شعری.

وی در ادامه افزود: عباسی قصری بسیار آزاده بود و سخن خود را پای فرومایه‌گان نریخت و روایتی که از دفاع مقدس داشت دسته اول بود چرا که مشکلات جنگ و حماسه‌ها را با چشمان خود دیده بود. او اهل منطقه‌ای بود که همه این وقایع را لمس کرده بود. او یک شاعر ذاتی بود و هیچ تکلفی به خود راه نمی‌داد و رگه‌های از اشعار انتقادی دیده می‌شود و همانطور که گفته شد وی شاعر اهل بیت (ع) بود و در این زمینه جدا اشعار خواندنی دارد.

سیدعباس سجادی شاعر در ادامه با بیان ویژگی‌های شخصیتی مرحوم قصری گفت: یکی از بزرگان ادبی جمله‌ای در خصوص خودش بیان می‌کرد که شامل قصری هم می‌شود. وی می‌گفت: من به خاطر کارهای کرده شجریان نشدم، بلکه به دلیل کارهای نکرده شجریان شدم و همین در خصوص عباسی قصری هم صدق می‌کند. ما در محافل ادبی هیچ وقت حس نمی‌کردیم که با یک سرهنگ طرف هستیم، احساس می‌کردیم که با فردی که نمود فرهنگ است مواجهه هستیم. قصری انسان وارسته و شریفی بود و حلقه گمشده فرهنگ ما ادب و ادبیات است، وی نمونه بارزی از ادب بود. قصری یک لبخند زیبا بود از دنیای تلخ امروز ما و خواهش می‌کنم که تجلیل‌ها در دوران حیات هنرمندان ادامه پیدا کند.

در بخش دیگری از برنامه رضا اسماعیلی پیامی را که غلامعلی حدادعادل مدیر فرهنگستان زبان و ادب فارسی درپی درگذشت کیومرث عباسی قصری ارسال کردند را خواند که به شرح زیر است:
بسمه تعالی
درگذشت شاعری شیرین سخن و توانا شادروان کیومرث عباسی قصری را به شاعران انقلاب و دفاع مقدس و علاقه‌مندان به شعر آئینی تسلیت می‌گویم. شعر سخته و استوار و سرشار از نازک اندیشی شادروان قصری می‌تواند الگوی مناسبی برای شاعران جوان باشد تا در شعر خود در درد و داغ ملت قهرمان و حماسه ساز ایران را ماندگار سازند. آن‌طور که مرحوم قصری ترجمان رنج‌های شهر خود قصر شیرین و سراسر ایران بود، برای آن شاعر متعهد در درگاه خداوند رفعت مقام و برای بازماندگان و دوستان و همشهریانش صبر مسئلت می‌کنم. 
در ادامه بیژن ارژن شاعر کرد زبان شعری با لهجه کردی در سوگ مرحوم عباسی قصری را سرود‌.
در پایان پسر آن مرحوم درخصوص اینکه چرا مرحوم قصری در زادگاه خود که قصرشیرین است دفن نشد، گفت: پدر در اواخر عمر خود این نکته را مکتوب کردند که در تهران باشند.

کیومرث عباسی قصری شاعر غزلسرا سرانجام به علت کهولت سن در غروب دیروز جمعه ۲۸ مرداد ۱۴۰۱ درگذشت. کیومرث عباسی متخلص به «قصری» ۲۲ آبان ۱۳۲۰ در قصر‌شیرین متولد شد. او استعداد شاعری خود را مدیون پیرمرد کفاشی است که مغازه‌اش محل رفت و آمد شعرا بوده است. وی فارغ‌التحصیل کارشناسی رشته علوم قضایی است و مدتی ریاست راهنمایی و رانندگی کرمانشاه را بر عهده داشته است. عباسی با درجه سرهنگی بازنشسته شده و در تهران سکونت داشت.
وی با زبان کردی نیز شعر می‌نوشت و اشعارش تاکنون در روزنامه‌ها و مجلات مختلفی چاپ شد. مجموعه شعرهای «آیه‌های زمینی آواز»، «قناری در قفس» و «گزیده ادبیات معاصر شماره ۴۰» دربردارنده اشعار فارسی او بود.

منبع: خبرگزاری فارس