نیافریده اند شانه های کوه را
مگر برای گریه های آسمان
که دم به دم نبودن نگاه آبی تو را بهانه می کند
و دشت را نیافریده اند
مگر برای باد
که پشت این حصار
به انتشار غربت غریب تو مسافری همیشگی ست

نیافریده اند گریه را
مگر برای چهره ی کبود
و ماه را
مگر برای روشنایی مزار بی نشان تو

نیافریده اند آه را
مگر برای لحظه های ساکت بقیع
مرا مگر برای شعر
و شعر را مگر مدیحه خوان، سیاه پوش تو

و مرگ را نیافریده اند
مگر در انتهای جستجوی زرد ما که تا کنار سبز تو نمی رسد

و زرد می شود

 

بانو!
نمی یابیمت
اما کنار تو گریه مرسوم است
مگر می توان
پهلوی تو بود
و شکسته نبود؟

 

 

تمام رنجهایمان ...
تاوان آن سیلی است
که بر گونه ای تو خورد 
آه ای ستون سترگ و مهربان کائنات 
چهره ی کبود تو بود
راز اعتراص ملائک

کوثر را به خط تحریری، به نستعلیق
کوثر را به ثلث به نسخ
کوثر را حتی به کوفی که بنویسند
باید شکسته بنویسند

روشنی...!
آنقدر روشن که دیدنت را چشم لازم نیست
و از این رو
از نابینا هم رو می گیری ...