عقیق:سوره الرحمن پنجاه و پنجمین سوره قرآن است و در جزء بیست و هفتم آن قرار دارد.

درباره مکی یا مدنی بودن این سوره اختلاف است.

سوره الرحمن درباره نعمت‎های خدا در دنیا و آخرت، برپایی قیامت و ویژگی‌های آن و چگونگی حسابرسی اعمال انسان سخن می‌گوید.

خداوند در این سوره پس از ذکر هر نعمتی، از بندگان خود با آیه «فَبأَیِّ آلاءِ رَبِّکُما تُکَذِّبانِ: پس کدام‌ یک از نعمت‌هاى پروردگارتان را منکرید؟» اقرار می‎گیرد؛ این آیه ۳۱ مرتبه در سوره الرحمن تکرار شده است.

بر اساس روایتی از امام صادق (ع)، پس از این آیه عبارت «لا بِشَیْءٍ مِنْ الائِکَ رَبِّ اُکَذِّبُ: پروردگارا هیچ‌یک از نعمت‌های تو را انکار نمی‌کنم» خوانده می‌شود.

در روایات درباره فضیلت سوره الرحمن آمده است؛ اگر کسی سوره الرحمن را بخواند، خداوند به ضعف و ناتوانی او رحم می‌کند و آن فرد توفیق شکرگزاری نعمت‎های الهی را پیدا ‎می‌کند و هر کس پس از آیه «فبای الاء ربکما تکذبان» عبارت «لابشیء من الائک رب اکذب» را بگوید، اگر در آن روز یا شب از دنیا برود شهید محسوب می‌شود.

در نماز پس از زیارت امام رضا (ع) خواندن سوره الرحمن در رکعت دوم پس از سوره حمد توصیه شده است.

متن سوره الرحمن همراه با ترجمه

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِیمِ

به نام خدای بخشاینده مهربان

الرَّحْمَنُ ﴿۱﴾

خداى رحمان (۱)

عَلَّمَ الْقُرْآنَ ﴿۲﴾

قرآن را یاد داد (۲)

خَلَقَ الْإِنْسَانَ ﴿۳﴾
انسان را آفرید (۳)

عَلَّمَهُ الْبَیَانَ ﴿۴﴾
به او بیان آموخت (۴)

الشَّمْسُ وَ الْقَمَرُ بِحُسْبَانٍ ﴿۵﴾
خورشید و ماه بر حسابى روان اند (۵)

وَ النَّجْمُ وَ الشَّجَرُ یَسْجُدَانِ ﴿۶﴾

و بوته و درخت چهره ‏سایانند (۶)

وَ السَّمَاءَ رَفَعَهَا وَ وَضَعَ الْمِیزَانَ ﴿۷﴾

و آسمان را برافراشت و ترازو را گذاشت (۷)

أَلَّا تَطْغَوْا فِی الْمِیزَانِ ﴿۸﴾

تا مبادا از اندازه درگذرید (۸)

وَ أَقِیمُوا الْوَزْنَ بِالْقِسْطِ وَ لَا تُخْسِرُوا الْمِیزَانَ ﴿۹﴾

و وزن را به انصاف برپا دارید و در سنجش مکاهید (۹)

وَ الْأَرْضَ وَضَعَهَا لِلْأَنَامِ ﴿۱۰﴾

و زمین را براى مردم نهاد (۱۰)

فِیهَا فَاکِهَةٌ وَ النَّخْلُ ذَاتُ الْأَکْمَامِ ﴿۱۱﴾

در آن میوه ها و نخل‌ها با خوشه ‏هاى غلاف دار (۱۱)

وَ الْحَبُّ ذُو الْعَصْفِ وَ الرَّیْحَانُ ﴿۱۲﴾

و دانه ‏هاى پوست‏ دار و گیاهان خوشبوست (۱۲)

فَبِأَیِّ آلَاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿۱۳﴾

پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (۱۳)

خَلَقَ الْإِنْسَانَ مِنْ صَلْصَالٍ کَالْفَخَّارِ ﴿۱۴﴾

انسان را از گل خشکیده‏ اى سفال مانند آفرید (۱۴)

وَخَلَقَ الْجَانَّ مِنْ مَارِجٍ مِنْ نَارٍ ﴿۱۵﴾

و جن را از تشعشعى از آتش خلق کرد (۱۵)

فَبِأَیِّ آلَاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿۱۶﴾

پس کدام یک از نعمت‌های پروردگارتان را منکرید؟ (۱۶)

رَبُّ الْمَشْرِقَیْنِ وَ رَبُّ الْمَغْرِبَیْنِ ﴿۱۷﴾

پروردگار دو مشرق و پروردگار دو مغرب است ﴿۱۷﴾

فَبِأَیِّ آلَاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿۱۸﴾

پس کدامیک از نعمت‌های پروردگارتان را انکار می‌کنید؟ ﴿۱۸﴾

مَرَجَ الْبَحْرَیْنِ یَلْتَقِیَانِ ﴿۱۹﴾

دو دریای شیرین و شور را روان ساخت در حالی که همواره باهم تلاقی و برخورد دارند ﴿۱۹﴾

بَیْنَهُمَا بَرْزَخٌ لَا یَبْغِیَانِ ﴿۲۰﴾

ولی میان آن دو حایلی است که به هم تجاوز نمی‌کنند درنتیجه باهم مخلوط نمی‌شوند! ﴿۲۰﴾

فَبِأَیِّ آلَاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿۲۱﴾

پس کدامیک از نعمت‌های پروردگارتان را انکار می‌کنید؟ ﴿۲۱﴾

یَخْرُجُ مِنْهُمَا اللُّؤْلُؤُ وَ الْمَرْجَانُ ﴿۲۲﴾

از آن دو دریا لؤلؤ و مرجان بیرون می‌آید ﴿۲۲﴾

فَبِأَیِّ آلَاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿۲۳﴾

پس کدامیک از نعمت‌های پروردگارتان را انکار می‌کنید؟ ﴿۲۳﴾

وَ لَهُ الْجَوَارِ الْمُنْشَآتُ فِی الْبَحْرِ کَالْأَعْلَامِ ﴿۲۴﴾

و او را در دریا کشتی‌های بادبان برافراشته، چون کوه هاست ﴿۲۴﴾

فَبِأَیِّ آلَاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿۲۵﴾

پس کدامیک از نعمت‌های پروردگارتان را انکار می‌کنید؟ ﴿۲۵﴾

کُلُّ مَنْ عَلَیْهَا فَانٍ ﴿۲۶﴾

همه آنان که روی این زمین هستند، فانی می‌شوند. ﴿۲۶﴾

وَ یَبْقَىٰ وَجْهُ رَبِّکَ ذُو الْجَلَالِ وَ الْإِکْرَامِ ﴿۲۷﴾

و تنها ذات باشکوه و ارجمند پروردگارت باقی می‌ماند ﴿۲۷﴾

فَبِأَیِّ آلَاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿۲۸﴾

پس کدامیک از نعمت‌های پروردگارتان را انکار می‌کنید؟ ﴿۲۸﴾

یَسْأَلُهُ مَنْ فِی السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ ۚ کُلَّ یَوْمٍ هُوَ فِی شَأْنٍ ﴿۲۹﴾

هر که در آسمان‌ها و زمین است از او درخواست حاجت می‌کند، او هر روز در کاری است. ﴿۲۹﴾

فَبِأَیِّ آلَاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿۳۰﴾

پس کدامیک از نعمت‌های پروردگارتان را انکار می‌کنید؟ ﴿۳۰﴾‌

سَنَفْرُغُ لَکُمْ أَیُّهَ الثَّقَلَانِ ﴿۳۱﴾

ای انس و جن! به زودی به حساب شما می‌پردازیم. ﴿۳۱﴾

فَبِأَیِّ آلَاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿۳۲﴾

پس کدامیک از نعمت‌های پروردگارتان را انکار می‌کنید؟ ﴿۳۲﴾‌

یَا مَعْشَرَ الْجِنِّ وَ الْإِنْسِ إِنِ اسْتَطَعْتُمْ أَنْ تَنْفُذُوا مِنْ أَقْطَارِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ فَانْفُذُوا ۚ لَا تَنْفُذُونَ إِلَّا بِسُلْطَانٍ ﴿۳۳﴾

ای گروه جن و انس! اگر می‌توانید از کرانه‌ها و نواحی آسمان‌ها و زمین بیرون روید، پس بیرون روید؛ نمی‌توانید بیرون روید مگر با نوعی توانایی و قدرت. ﴿۳۳﴾

فَبِأَیِّ آلَاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿۳۴﴾

پس کدامیک از نعمت‌های پروردگارتان را انکار می‌کنید؟ ﴿۳۴﴾

یُرْسَلُ عَلَیْکُمَا شُوَاظٌ مِنْ نَارٍ وَ نُحَاسٌ فَلَا تَنْتَصِرَانِ ﴿۳۵﴾

بر شما شعله‌هایی از آتش بی دود و دود آتش آلود فرستاده خواهد شد، در نتیجه نمی‌توانید یکدیگر را برای دفع عذاب یاری دهید! ﴿۳۵﴾

فَبِأَیِّ آلَاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿۳۶﴾

پس کدامیک از نعمت‌های پروردگارتان را انکار می‌کنید؟ ﴿۳۶﴾

فَإِذَا انْشَقَّتِ السَّمَاءُ فَکَانَتْ وَرْدَةً کَالدِّهَانِ ﴿۳۷﴾

و ناگهان آسمان بشکافد و، چون چرمی سرخ رنگ و گلگون شود ﴿۳۷﴾

فَبِأَیِّ آلَاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿۳۸﴾

پس کدامیک از نعمت‌های پروردگارتان را انکار می‌کنید؟ ﴿۳۸﴾

فَیَوْمَئِذٍ لَا یُسْأَلُ عَنْ ذَنْبِهِ إِنْسٌ وَ لَا جَانٌّ ﴿۳۹﴾

پس در آن روز به علت سرعت فوق العاده حسابرسی و روشن بودن همه امور هیچ انس و جنّی را از گناهش نپرسند ﴿۳۹﴾

فَبِأَیِّ آلَاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿۴۰﴾

پس کدامیک از نعمت‌های پروردگارتان را انکار می‌کنید؟ ﴿۴۰﴾

یُعْرَفُ الْمُجْرِمُونَ بِسِیمَاهُمْ فَیُؤْخَذُ بِالنَّوَاصِی وَ الْأَقْدَامِ ﴿۴۱﴾

گناهکاران به نشانه هایشان شناخته می‌شوند، پس آنان را به مو‌های پیش سرو به پاهایشان می‌گیرند و به آتش می‌اندازند ﴿۴۱﴾

فَبِأَیِّ آلَاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿۴۲﴾

پس کدامیک از نعمت‌های پروردگارتان را انکار می‌کنید؟ ﴿۴۲﴾

هَٰذِهِ جَهَنَّمُ الَّتِی یُکَذِّبُ بِهَا الْمُجْرِمُونَ ﴿۴۳﴾

این همان دوزخی است که گنهکاران آن را دروغ می‌پنداشتند. ﴿۴۳﴾

یَطُوفُونَ بَیْنَهَا وَ بَیْنَ حَمِیمٍ آنٍ ﴿۴۴﴾

آنان در میان آتش و آب جوشان رفت و آمد می‌کنند ﴿۴۴﴾

فَبِأَیِّ آلَاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿۴۵﴾

پس کدامیک از نعمت‌های پروردگارتان را انکار می‌کنید؟ ﴿۴۵﴾

وَ لِمَنْ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِ جَنَّتَانِ ﴿۴۶﴾

و برای کسی که از مقام پروردگارش که احاطه و تسلّط او بر ظاهر و باطن هستی است]بترسد دو بهشت است ﴿۴۶﴾

فَبِأَیِّ آلَاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿۴۷﴾

پس کدامیک از نعمت‌های پروردگارتان را انکار می‌کنید؟ ﴿۴۷﴾

ذَوَاتَا أَفْنَانٍ ﴿۴۸﴾

دو بهشتی که دارای درختان و شاخسار‌های باطراوت و انبوه است ﴿۴۸﴾

فَبِأَیِّ آلَاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿۴۹﴾

پس کدامیک از نعمت‌های پروردگارتان را انکار می‌کنید؟ ﴿۴۹﴾

فِیهِمَا عَیْنَانِ تَجْرِیَانِ ﴿۵۰﴾

در آن دو بهشت دو چشمه‌ای است که همواره جاری است ﴿۵۰﴾

فَبِأَیِّ آلَاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿۵۱﴾

پس کدامیک از نعمت‌های پروردگارتان را انکار می‌کنید؟ ﴿۵۱﴾

فِیهِمَا مِنْ کُلِّ فَاکِهَةٍ زَوْجَانِ ﴿۵۲﴾

در آن دو بهشت از هر میوه‌ای دو نوع فراهم است. ﴿۵۲﴾

فَبِأَیِّ آلَاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿۵۳﴾

پس کدامیک از نعمت‌های پروردگارتان را انکار می‌کنید؟ ﴿۵۳﴾

مُتَّکِئِینَ عَلَىٰ فُرُشٍ بَطَائِنُهَا مِنْ إِسْتَبْرَقٍ ۚ وَجَنَى الْجَنَّتَیْنِ دَانٍ ﴿۵۴﴾

بهشتیان بر بستر‌هایی که آستر آن‌ها از حریر درشت بافت است تکیه می‌زنند و میوه‌های رسیده آن دو بهشت به آسانی در دسترس است ﴿۵۴﴾

فَبِأَیِّ آلَاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿۵۵﴾

پس کدامیک از نعمت‌های پروردگارتان را انکار می‌کنید؟ ﴿۵۵﴾

فِیهِنَّ قَاصِرَاتُ الطَّرْفِ لَمْ یَطْمِثْهُنَّ إِنْسٌ قَبْلَهُمْ وَ لَا جَانٌّ ﴿۵۶﴾

در آن بهشت‌ها زنانی هستند که فقط به همسرانشان عشق می‌ورزند و پیش از آنان دست هیچ انس و جنی به آنان نرسیده است ﴿۵۶﴾

فَبِأَیِّ آلَاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿۵۷﴾

پس کدامیک از نعمت‌های پروردگارتان را انکار می‌کنید؟ ﴿۵۷﴾

کَأَنَّهُنَّ الْیَاقُوتُ وَ الْمَرْجَانُ ﴿۵۸﴾

گویی آن زنان بهشتی یاقوت و مرجان اند ﴿۵۸﴾

فَبِأَیِّ آلَاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿۵۹﴾

پس کدامیک از نعمت‌های پروردگارتان را انکار می‌کنید؟ ﴿۵۹﴾

هَلْ جَزَاءُ الْإِحْسَانِ إِلَّا الْإِحْسَانُ ﴿۶۰﴾

آیا پاداش نیکی جز نیکی است؟ ﴿۶۰﴾

فَبِأَیِّ آلَاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿۶۱﴾

پس کدامیک از نعمت‌های پروردگارتان را انکار می‌کنید؟ ﴿۶۱﴾

وَ مِنْ دُونِهِمَا جَنَّتَانِ ﴿۶۲﴾

و جز آن دو بهشت، دو بهشت دیگر هم هست ﴿۶۲﴾

فَبِأَیِّ آلَاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿۶۳﴾

پس کدامیک از نعمت‌های پروردگارتان را انکار می‌کنید؟ ﴿۶۳﴾

مُدْهَامَّتَانِ ﴿٦٤﴾

که از شدت سبزی سیه‌گون می‌نماید (۶۴)

فَبِأَیِّ آلَاءِ رَ‌بِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿٦٥﴾

پس کدام یک از نعمت‌های پروردگارتان را منکرید؟ (۶۵)

فِیهِمَا عَیْنَانِ نَضَّاخَتَانِ ﴿٦٦﴾

در آن دو باغ]دو چشمه همواره جوشان است (۶۶)

فَبِأَیِّ آلَاءِ رَ‌بِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿٦٧﴾

پس کدام یک از نعمت‌های پروردگارتان را منکرید؟ (۶۷)

فِیهِمَا فَاکِهَةٌ وَ نَخْلٌ وَ رُ‌مَّانٌ ﴿٦٨﴾

در آن دو میوه و خرما و انار است (۶۸)

فَبِأَیِّ آلَاءِ رَ‌بِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿٦٩﴾

پس کدام یک از نعمت‌های پروردگارتان را منکرید؟ (۶۹)

فِیهِنَّ خَیْرَ‌اتٌ حِسَانٌ ﴿٧٠﴾

در آنجا زنانی نکوخوی و نکورویند (۷۰)

فَبِأَیِّ آلَاءِ رَ‌بِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿٧١﴾

پس کدام یک از نعمت‌های پروردگارتان را منکرید؟ (۷۱)

حُورٌ مَّقْصُورَ‌اتٌ فِی الْخِیَامِ ﴿٧٢﴾

حورانی پرده‌نشین در دل خیمه‌ها (۷۲)

فَبِأَیِّ آلَاءِ رَ‌بِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿٧٣﴾

پس کدام یک از نعمت‌های پروردگارتان را منکرید؟ (۷۳)

لَمْ یَطْمِثْهُنَّ إِنسٌ قَبْلَهُمْ وَ لَا جَانٌّ ﴿٧٤﴾

دست هیچ انس و جنی پیش از ایشان به آن‌ها نرسیده است (۷۴)

فَبِأَیِّ آلَاءِ رَ‌بِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿٧٥﴾

پس کدام یک از نعمت‌های پروردگارتان را منکرید؟ (۷۵)

مُتَّکِئِینَ عَلَىٰ رَ‌فْرَ‌فٍ خُضْرٍ وَ عَبْقَرِ‌یٍّ حِسَانٍ ﴿٧٦﴾

بر بالش سبز و فرش نیکو تکیه زده‌اند (۷۶)

فَبِأَیِّ آلَاءِ رَ‌بِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿٧٧﴾

پس کدام یک از نعمت‌های پروردگارتان را منکرید؟ (۷۷)

تَبَارَ‌کَ اسْمُ رَ‌بِّکَ ذِی الْجَلَالِ وَ الْإِکْرَ‌امِ ﴿٧٨﴾

خجسته باد نام پروردگار شکوهمند و بزرگوارت (۷۸)

منبع:باشگاه خبرنگاران