عقیق:اسماعیل شفیعی سروستانی مدیر مسئول مؤسسه موعود عصر در صدوسی و پنجمین نشست از سلسله نشست‌های فرهنگ مهدوی با موضوع «امام مهدی (عج)، سنت‌های فراموش‌شده و احکام تعطیل مانده الهی» گفت: بیش از 500 سال قبل در یکی از شهرهای عراق حاکمی زندگی می‌کرد که ناصبی بود و صاحب بچه نمی‌شد. نیت و نذر می‌کند و از خداوند بچه‌ای طلب می‌کند تا به‌عنوان اذیت‌کننده و آزار رساننده به زائران اباعبدالله خدمت کند. پسر متولد می‌شود و نام او را جمال‌الدین می‌گذارند. جمال‌الدین و دوستانش روزی کمین می‌کنند برای آزار زائران و از قضا همه را خواب فرا می‌گیرد. در عالم خواب می‌بیند که قیامت برپا شده و جمال‌الدین و تمام ناصبی‌ها را به جهنم می‌برند. اما جمال‌الدین در آتش نمی‌سوزد. گفته می‌شود که چون گرد پای مرکب زائر اباعبدالله الحسین (ع) روی او نشسته است آتش بر او اثر نمی‌کند.
مدیر مسئول مؤسسه موعود عصر افزود: نه تربت اباعبدالله که ولایت‌ساز است، بلکه حتی خاک پای مرکب زائر اباعبدالله الحسین (ع) انسان را دگرگون می‌کند، می‌سازد و تربیت می‌کند و جمال‌الدین خلیعی شاعر و مداح و ذاکر معروف اهل بیت می‌شود. اباعبدالله الحسین (ع) در میان همه انبیا و ائمه هدی، جمع همه ابلائاتی است که بر همه انبیا و اوصیای پیشین گذشت. راز و حقیقت این امر چیست؟ یکی از دریافت‌هایی که می‌توان ارائه کرد این است که انسان از مسیر ابتلا پر کشیده می‌شود و نه از مسیر راحتی و برخورداری. ابتلا نردبان ارتقا است و هرچه ابتلا سخت‌تر، سالک بر نرده و پله بالاتر استقرار پیدا می‌کند.
وی ادامه داد: بی‌دلیل نبود که هرچه اباعبدالله به ظهر عاشورا نزدیک‌تر می‌شد چهره ایشان برافروخته‌تر شد؛ هرچه بر ابتلا افزوده شد روی استغنای اباعبدالله شکوفاتر شد. مقام شفا که مختص قرآن بود به تربت امام‌حسین (ع) داده شد. از امام صادق (ع) پرسیدند مگر همه شما کشتی نجات و هدایت نیستید؟ حضرت فرمود: «کُلُنا سُفُن النّجاة و لکن سَفینة جَدّی الحُسین أوسَع و فی لُجج البحار أسرَع». همه ما سفینه نجاتیم اما کشتی حسین (ع) وسیع‌تر و سریع‌تر است.
شفیعی سروستانی گفت: همه همت بنی‌امیه بر این بود که واقعه عاشورا در کربلا و در ظرف زمانی و مکانی اسیر بماند. اگر این هدف محقق می‌شد دین خدا روی زمین باقی نمی‌ماند. هر کسی کربلایی دارد و همه انبیا و اوصیا کربلایی داشته‌اند. اباعبدالله الحسین (ع) نیز در کربلا، کرب و بلای خود را به تجربه گذاشت. همه ما نیز کربلایی داریم و آن را به تجربه خواهیم گذاشت تا سفیدرویی معلوم شود.
وی خاطرنشان کرد: زائر اباعبدالله الحسین (ع) تداوم‌بخش حکمت و راز قیام اباعبدالله الحسین (ع) است. همه حرکت اباعبدالله الحسین (ع) تا ظهر عاشورا یک طرف ماجراست و بعد از ظهر که با حرکت کاروان و اسارت و با اربعین آشنا می‌شویم یک طرف است. قیام اباعبدالله الحسین (ع) پشتیبان حرکت همه اوصیای بعد از خودشان است تا ظهور آخرین وصی رسول خدا (ص) یعنی مهدی فاطمه (ع). جدّ عالی مقام امام عصر(عج) یعنی اباعبدالله الحسین (ع) همه سنگینی بار واقعه شریف ظهور را پیشتر بر دوش گرفته است.
مدیر مسئول مؤسسه موعود عصر گفت: واقعه عاشورا باعث دوام و بقای همه معانی شد. هر کسی در هر زمانی با تجربه کرب و بلا به زمین افتد به یاد قیام اباعبدالله دوباره از زمین بلند می‌شود. چون بلای او از فاجعه کربلا بزرگتر نیست. اباعبدالله به‌عنوان معرف عالی مقام فرزندش به میدان می‌آید؛ آغاز قیام امام در دهم محرم است و قیام اباعبدالله به قیام امام عصر پیوند می‌خورد. خون‌خواهی خون بر زمین مانده و پیوند کربلا و ظهور اتفاق می‌افتد. صاحب خون، فرزند آن شهید شناخته می‌شود؛ امام عصر (ع) خون‌خواه و منتقم امام‌حسین (ع) است. با پرچم یا لثارات الحسین قیام آغاز می‌شود و در واقعه رجعت، شهیدان دشت کربلا برمی‌گردند. اولین رجعت‌کننده، اباعبدالله الحسین (ع) است.
وی یادآور شد: حجرالاسود تا زمان ظهور به دست راست حجت خداست که به‌صورت نمادین با او تجدید عهد می‌کنیم. بعد از ظهور، حج حقیقت خود و صاحب خود را پیدا می‌کند و آن که می‌خواهد با امام باشد با امام حی بیعت می‌کند. امام عصر (ع) در هنگام ظهور بین مقام ابراهیم و حجرالاسود مستقر می‌شوند و 5 جمله بر زبان می‌آورد:
«ألا یا أهل العالَم أنا الإمام القائِم الثانی عَشَرَ»
جمله دیگر ایشان این است:
«أَلا یَا أَهلَ الْعالَم إِنَّ جَدِّیَ الْحُسَین»
باید تا آن زمان، خلق عالم چنان حسین (ع) را شناخته باشند که حسین (ع) معرّف امام زمان (عج) شود.
منبع:تسنیم
