اربعین واجب نیست ولی محل امتحان ماست/چرا خوب است حرکت اربعین را از «مسجد سهله» آغاز کنیم؟

عقیق: حجت الاسلام پناهیان در جمع موکب داران اربعین در مسجد مقدس جمکران گفت:

ما الان با «اربعین» داریم امتحان می‌شویم 

• در زیارت جامعه فرازی هست که دربارۀ اهل‌بیت(ع) می‌فرماید «و البابُ المُبتَلیَ بهِ النّاس» درِ خانۀ اهل‌بیت(ع)، جایی نیست که فقط حاجت بدهد و انسان برود توسل پیدا کند و تبرک بجوید، بلکه اینجا، دری است که انسان با آن امتحان می‌شود، یعنی ما در موقعیت‌های مختلف، با اهل‌بیت(ع) امتحان می‌شویم.

• مردم کوفه با أباعبدالله‌الحسین(ع) امتحان شدند، با امام حسن مجتبی(ع) امتحان شدند، با أمیرالمؤمنین علی(ع) امتحان شدند و ما الان با اربعین داریم امتحان می‌شویم. هرکسی هر چقدر بتواند برای اربعین أباعبدالله‌الحسین(ع) مایه بگذارد از این امتحان روسفید بیرون خواهد آمد.

ما نسبت به اربعین فقط «شوق» نداریم، بلکه «خوف» هم داریم

• ما نسبت به اربعین فقط «شوق» نداریم، بلکه «خوف» هم داریم؛ خوفِ اینکه مبادا کم بگذاریم، خوف اینکه مبادا قدر این نعمت باعظمت را ندانیم و نتوانیم شکرش را بجا بیاوریم. خوف و شوق همیشه باید باهم باشد.

• ما دربارۀ اربعین فقط به عشق حضرت، به زیارت نمی‌رویم بلکه خوف از این داریم که مبادا به‌خاطر کم‌توجهیِ ما، به محضر حضرت، بی‌ادبی بشود. ما برای رفتن، احساس تکلیف می‌کنیم. ائمۀ هدی(ع) فرموده‌اند که هرکسی لااقل سالی یک‌بار باید به زیارت أباعبدالله‌الحسین(ع) برود و اگر توانِ مالی دارد، سالی دو بار برود (حَقٌّ عَلَى الْغَنِیِّ أَنْ یَأْتِیَ قَبْرَ الْحُسَیْنِ ع فِی السَّنَةِ مَرَّتَیْنِ وَ حَقٌّ عَلَى الْفَقِیرِ أَنْ‏ یَأْتِیَهُ فِی السَّنَةِ مَرَّةً؛ کامل الزیارات/293) امام‌صادق(ع) هشدار می‌دهند که مبادا سه سال بر کسی بگذرد و به زیارت أباعبدالله‌الحسین(ع) نرفته باشد. (أَمَّا الْقَرِیبُ فَلَا أَقَلَ‏ مِنْ‏ شَهْرٍ وَ أَمَّا بَعِیدُ الدَّارِ فَفِی کُلِّ ثَلَاثِ سِنِینَ فَمَا جَازَ الثَّلَاثَ سِنِینَ فَقَدْ عَقَّ رَسُولَ اللَّهِ ص وَ قَطَعَ رَحِمَهُ إِلَّا مِنْ عِلَّة؛ کامل‌الزیارات/297)

•  به‌دلیل اینکه بعضی‌ها ممکن است بضاعتش را نداشته باشند ما باید تلاش کنیم که سفر اربعین، یک سفر بسیار ارزان بشود. مثلاً از خود شهرها، بانیانِ خیّر کمک کنند و اتوبوس‌هایی را روانه کنند و خرج مسافرین (کسانی که ندارند) را تا دمِ مرز، بدهند و خرج غذای بین راه آنها را بدهند. البته هرکسی هم ندارد، اگر قرض بگیرد و به زیارت برود، خدا برای او این قرض را جبران خواهد کرد و حتماً بر دارایی‌های او خواهد افزود.

گرفتنِ پول از زائر امام‌حسین(ع) به‌بهانه‌هایی مثل «بیمه» یک‌نوع راهزنی است/ باید سفر اربعین را ارزان کنیم

•  یکی از اقدامات شایسته-برای اینکه سفر اربعین، ارزان بشود- این است که دولتی‌ها لب مرز، پولی از مردم نگیرند، واقعاً گرفتن انواع و اقسام پول‌ها به بهانه‌های مختلفی مثل «بیمه» یک‌نوع راهزنی سرِ راه زائر أباعبدالله‌الحسین(ع) است. دو سه برابر این‌جور پول‌ها را می‌توانید از جمعیتی بگیرید که تعدادشان هم بیشتر است و برای تفریح به خارج از کشور میروند و ارز مملکت را به حلقوم بیگانگان می‌ریزند.

•  ما باید این سفر اربعین را برای مردم، ارزان کنیم. در روایات داریم که اگر یک‌وقتی حج خواست تعطیل بشود و مردم نداشتند که به زیارت بروند، حکومت اسلامی باید از بیت‌المال هزینه کند و کسانی را بفرستد (عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: لَوْ أَنَّ النَّاسَ تَرَکُوا الْحَجَّ لَکَانَ عَلَى الْوَالِی أَنْ یُجْبِرَهُمْ عَلَى ذَلِکَ وَ عَلَى الْمُقَامِ عِنْدَهُ وَ لَوْ تَرَکُوا زِیَارَةَ النَّبِیِّ ص لَکَانَ عَلَى الْوَالِی أَنْ یُجْبِرَهُمْ عَلَى ذَلِکَ وَ عَلَى الْمُقَامِ عِنْدَهُ فَإِنْ لَمْ یَکُنْ لَهُمْ أَمْوَالٌ أَنْفَقَ عَلَیْهِمْ مِنْ بَیْتِ مَالِ الْمُسْلِمِینَ؛ کافی/4/272) حالا که در اربعین، مردم خودشان دارند برای زیارت می‌روند، لااقل سرِ راه آنها قرار نگیریم و به بهانه‌های مختلف رهزنیِ مالی نکنیم، ضمن اینکه معلوم نیست بیمۀ اجباری، اشکال شرعی و قانونی هم نداشته باشد و البته باید کسانی که دست‌اندرکار هستند، به‌طور جدی پیگیری کنند؛ مبادا این رفتارهایی که خلاف شأن زائر أباعبدالله‌الحسین(ع) هست، صورت بگیرد.

• پزشکان بسیار خوب، متعهد و جوانمردی هستند که در این مسیر به مداوای بیماران اقدام می‌کنند و به پرستاری‌کردن از گرفتارانی که دچار مشکل می‌شوند، می‌پردازند. باید تصویر این پزشکان و پرستارانی که داوطلبانه، با عشق خودشان و بدون هیچ ادعایی می‌آیند در این مسیر، به زائران اربعین خدمت می‌کنند گرفته بشود و پخش بشود. حتی عراقی‌های عزیز بعضاً اینها را می‌شناسند و در ایام اربعین، به این پزشکان مراجعه می‌کنند، خیلی از این پزشکان، در رشته‌های مختلف، متخصص هستند.

مظاهر تمدن غرب مثل «بیمه» در اربعین و تمدن حسینی، جایی ندارد

•  وقتی انسان می‌تواند به این زیبایی، ایام اربعین را پشت سر بگذارد چرا برخی از حرف‌ها را به میان بیاورد که اصلاً مالِ تمدن حسینی نیست! رهبر انقلاب فرمودند: ما با این اربعین، به سوی تمدن نوین اسلامی داریم می‌رویم (امّت اسلامی نشان خواهد داد که عزّت الهی یعنی چه؛ تمدّن عظیم اسلامی را به جوامع عالَم نشان خواهند داد؛ باید هدف ما این باشد و این راه‌پیمایی اربعین می‌تواند یک وسیلۀ گویایی برای تحقّق این هدف باشد؛ 27/06/98)

• این مظاهر ارتجاعیِ تمدن غرب مثل «بیمه»، در آن تمدن باعظمت اسلامی-که نمونه‌اش را در اربعین می‌شود دید- راهی ندارد؛ چون آنجا همه دارند با همدیگر ایثارگرانه ارتباط برقرار می‌کنند و به هم خدمت می‌کنند. اصلاً مناسبات بین مردم یک صورتِ دیگری دارد.

وای بر دولتمردی که نسبت به اربعین بی‌تفاوت باشد!/ اربعین واجب نیست اما محل امتحان ماست؛ مثل امتحان اصحاب در شب عاشورا

• ان‌شاءالله همه این سفر را به‌عنوان یک سفر ضروری تلقی کنند و امکاناتش را هم خیرین فراهم کنند، هم دولت. دولت هرچقدر به زیارت اربعین و زائران اربعین خدمت کند، به نفع مملکت و به نفع محرومین است و این خدمت هم برکتی برای دیگر اقداماتش خواهد بود.

• وای بر دولتمردی که نسبت به اربعین بی‌تفاوت باشد، ما امروز داریم با اربعین امتحان می‌شویم «البابُ المُبتَلی به النّاس» این امتحان را جدی بگیریم. امتحان لزوماً آن کاری نیست که بر ما واجب کنند و ببینند ما چه می‌کنیم؟ آن قسمت حساس و پُرامتیازِ یک امتحان و احیاناً آن قسمت پرخطرش-اگر بی‌اعتنایی کنیم- آن قسمتی است که به ما تکلیف نکرده‌اند؛ مثل شب عاشورا که امام‌حسین(ع) به یاران خودش، تکلیف نکرد که «فردا بمانید!» ولی آنهایی که ماندند، چقدر بُردند!

دو پیشنهاد برای ارتقاء محتوا و کیفیت اربعین / اول: حتی‌المقدور کاروانی بروید و به همدیگر خدمت کنید

• از این مقدمه که بگذریم دو نکته دربارۀ ارتقاء محتوا و ارتقاء کیفیت، معنویت و معرفتِ اربعین خدمت شما عرض کنم. اولاً حتی‌المقدور هرکسی می‌خواهد به زیارت اربعین برود، بهتر است به‌صورت «کاروانی» برود. بنده بارها دیده‌ام که چقدر برکت دارد وقتی، کاروانی به سفر می‌روند؛ از همدیگر حمایت می‌کنند، روابط نزدیک‌تر، صمیمانه‌تر و ایثار، بین آنها باب می‌شود. مخصوصاً هیئت‌ها وقتی یک کاروانی را می‌برند، تازه هیئت شکل می‌گیرد، از حالت مراسم در می‌آید و تبدیل می‌شود به یک تشکیلات معنوی.

• اینکه یک هیئتی، برای اربعین، کاروان راه نیندازد، خیلی عجیب است! وقتی امام‌حسین(ع) خودشان در اربعین، روضه گرفته‌اند، آیا این هیئت، نمی‌خواهد پرچم خودش را در روضۀ أباعبدالله‌الحسین(ع) به اهتزاز در بیاورد؟! اصلاً هیئت‌ها نیاز دارند برای قوامِ هیئت و برای اثربخشی و دوام‌شان، افراد هیئتِ خودشان را دور هم جمع کنند و باهمدیگر به سفر بروند، تا باهمدیگر پیوندهای محکم‌تری پیدا بکنند، و چه سفری بهتر از این سفر اربعین! همین سفر اربعین، یک بابی می‌شود برای تعاون آنها در ابعاد مختلف زندگی و این موجب قوام پرچم هیئت خواهد شد.

اربعین یک مسئلۀ فرادینی و فراملی شده است

• یک کشیش مسیحی صرب، اخیراً دارد یک کتابی می‌نویسد (فکر کنم الان به مرحلۀ چاپ رسیده باشد) ایشان می‌گفت که من حتماً در این کتاب حماسۀ اربعین، مشاهدات خودم را خواهم نوشت. اصلاً مسئلۀ اربعین، فرادینی و فراملی شده است.

• از آن مستندساز اروپایی پرسیدم: آیا در اروپا اجازه می‌دهند که شما تبلیغ کنید و اربعین را معرفی کنید؟ گفت: «ابداً به ما اجازه نخواهند داد!» این فرد، مسلمان نبود و هیچ عِرق انقلابی خاصی هم نداشت، بلکه به‌عنوان یک مشاهده‌گر و یک جستجوگر به اربعین آمده بود. گفتم: چرا آنها اجازه نمی‌دهند که اربعین در جهان غرب پخش بشود؟ بالاخره یک پدیده‌ای است، مثلاً شما ببینید از این 20میلیون نفر، چطوری پذیرایی می‌شود؟ خود مردم دارند به‌صورت رایگان از همدیگر پذیرایی می‌کنند! صدها میلیون پرس غذای رایگان، توسط خود مردم در اینجا توزیع می‌شود...

• آن مستندساز اروپایی گفت: بله، من همۀ اینها را دیده‌ام. گفتم: پس چرا نمی‌گذارند اینها-لااقل به‌عنوان یک خبر جالب- پخش بشود؟ درحالی‌که یک‌جایی مثلاً کارناوالی راه می‌افتد و مردم به‌همدیگر گوجه فرنگی می‌زنند، این را همۀ دنیا می‌بینند، یا مثلاً یک‌جایی گاو‌بازی می‌کنند، همۀ دنیا می‌بینند، اما این مراسم عظیم انسانی را چرا نمی‌گذارند دقیق پخش بشود و جزئیاتش را همه ببینند؟ او یک‌مقدار فکر کرد و گفت: «آخر اگر اینها پخش بشود، تمدن غرب سقوط می‌کند!» گفتم: چرا؟ گفت: برای اینکه آنجا همه‌چیز بر مبنای منفعت مالی تعریف شده است ولی اینجا همه‌چیز بر اساس ازخودگذشتی است! و شما توانستید این را در اینجا ایجاد کنید.

هرکسی راهیِ سفر اربعین شد، با خودش عهد کند که نسبت به دیگران، خدمتگزار، مهربان و فروتن باشد

• ارتقاء کیفیت زیارت اربعین به این است که در این زیارت و به‌ویژه در داخل کاروان‌ها، رابطۀ مردم باهمدیگر، رابطۀ عالی‌ای بشود. یکی از مؤثرین یا مؤثرترین عامل معنوی در این سفر، همین خدمت‌های ایثارگرانه و بامحبتی است که دوستان عراقی برای زائرین انجام می‌دهند، ما همین را باید توسعه بدهیم.

• هرکسی در این سفر حاضر شد، با خودش عهد کند که مهربان‌تر بشود و نسبت به دیگران خدمتگزار بشود، نسبت به دیگران فروتنی کند، خاک پای رفقای خودش باشد. هرکسی در این سفر حاضر شد، با خودش عهد کند که نسبت به هیچ‌کسی ناراحت، غضبناک و عصبانی نشود. هرکسی در این سفر حاضر شد جز لبخند به روی برادر دینی خودش نزند، هرکسی در این سفر حاضر شد با خودش عهد ببندد در طول راه به دیگران کمک کند، مثلاً اگر توانست، ساک کسی را جابجا کند یا غذا خودش را به دیگری بدهد یا....

سفر اربعین را سفرِ خدمت و محبت به زائرین قرار بدهیم/ خدمت به زائر امام‌حسین(ع) کمتر از خودِ زیارت نیست

• ما باید این سفر را فقط سفر زیارت أباعبدالله‌الحسین(ع) قرار ندهیم، بلکه در کنار زیارت امام‌حسین(ع) و حتی همسنگِ اهتمامی که برای زیارت داریم، این سفر را سفرِ خدمت به زائرین و محبت به زائرین قرار بدهیم. وقتی شما به زائر امام‌حسین(ع) خدمت می‌کنی و محبت می‌کنی، صداقت خودت را به أباعبدالله‌الحسین(ع) نشان داده‌ای و الا سفر شما می‌رود به سمتِ یک سفر تفریحی که انگار از معنویت و معرفت لازم، برخوردار نیست.

• خدمت‌کردن به سینه‌زن و زائر امام‌حسین(ع) کمتر از خودِ زیارت نیست. حضرت امام در دوران جوانی‌شان با رفقای خود به مشهد مقدس می‌آمدند، یکی از مراجع عظام تقلید می‌فرماید: امام(ره) زودتر از دیگران، از حرم برمی‌گشت، درحالی‌که ما می‌دانستیم ایشان چقدر علاقه‌مند به زیارت است، ایشان زود برمی‌گشتند و چای و صبحانه برای رفقای خود آماده می‌کردند. از ایشان می‌پرسیدیم: شما برای زیارت کم می‌ایستید! می‌فرمودند: «خدمت به زائر امام‌رضا(ع) کمتر از خود زیارت نیست» این هوشمندیِ یک انسان باصفا را می‌رساند.

سفر اربعین فقط سفر زیارت نیست؛ سفر محبت و خدمت به زائرین حسین(ع) هم هست

• ما باید رسماً اعلام کنیم که این سفر، فقط سفر زیارت أباعبدالله‌الحسین(ع) نیست، بلکه در کنار زیارت و هم‌سطح زیارت، سفر محبت به زائرین أباعبدالله‌الحسین(ع) است، سفر خدمت به زائرین أباعبدالله‌الحسین(ع) است، دنبال فرصت باشیم که در این سفر به کسی تواضع کنیم، به کسی مهربانی کنیم، دستِ درمانده‌ای را بگیریم، به کسی کمک کنیم. مثلاً اگر غذای خوشمزه‌ای بود و یک کسی آمد که احیاناً دیدیم هنوز غذا نخورده است، برایش نگه داریم و به او تعارف کنیم. اگر خودمان در کنار او گرسنگی هم کشیدیم، تحمل کنیم و به روی خودمان نیاوریم، خدا دانه‌دانۀ این کارهای کوچک ما را می‌بیند، ملائکۀ حرم، دانه‌دانۀ اینها را ثبت می‌کنند.

• بیایید در این امر تسریع کنیم که این حماسۀ اربعین، مقدمۀ آن تمدن بزرگ و مقدمۀ آن تمدن نوین اسلامی بشود. چرا یک سفر زیارتی، می‌تواند مقدمۀ تمدن عظیم اسلامی بشود؟ به‌خاطر ایثاری است که موکب‌دارها لب جاده در اهداء هستی خودشان و اموال خودشان برای زائرین انجام می‌دهند. این جلوه‌اش خیلی مهم است و الا زیارت که خیلی وقت‌ها صورت می‌گیرد! در ایام عرفه هم آنجا خیلی شلوغ می‌شود، اما این بساط ارتباط بین مؤمنین، جایی جز اربعین نیست. این شور امام‌حسین(ع) آمده است در خدمت رابطۀ مؤمنین با یگدیگر قرار گرفته است. پس بالا رفتن معرفت، معنویت و کیفیت این سفر در تقویت همین عامل کلیدی است.

موکب‌داری، فرصت و زمینۀ بسیار خوبی برای خدمت و تقرب، فراهم می‌کند

• خودِ موکب‌داری هم، فرصت و زمینۀ‌ بسیار خوبی است برای خدمت به همدیگر. مثلاً 20نفر یا 50نفر، از یک جایی جمع می‌شوند و می‌روند در مسیر پیاده‌روی اربعین، یک موکب می‌زنند، ارتباط خود این افراد با همدیگر غوغا می‌کند. چقدر زمینۀ تقرب را فراهم می‌کند، ضمن اینکه دوباره همین موکب‌دارها به سایر زائران هم خیلی می‌توانند خدمت کنند.

• موکب‌داران و هیئتی‌ها و کاروان‌داران و عموم زائرین، با هم مسابقه بگذارند در نوشتن و تدوین آئین‌نامه‌هایی که آئین مهرورزی در سفر اربعین است! این‌کار خیلی زیبا خواهد بود.

• شما فکر کنید به اینکه در همین مسیر، خانوادۀ أباعبدالله‌الحسین(ع) را برده‌اند؛ در نهایت بی‌رحمی و خشونت و در نهایت رفتار غیرانسانی با بچه‌های أباعبدالله‌الحسین(ع) برخورد کرده‌اند، مثلاً وقتی غذا می‌پختند، بوی غذا به مشام بچه‌های امام‌حسین(ع) می‌رسید اما به بچه‌ها غذا نمی‌دادند! شما وقتی بغض آن دشمنان خبیث در دلتان هست، هرچه می‌توانید به کودکانِ زائران أباعبدالله‌الحسین(ع) خدمت کنید؛ مخصوصاً آنهایی که خانوادگی به این سفر می‌آیند.

اگر خانوادگی به این سفر برویم، خوب است؟

• خیلی‌ها از بنده می‌پرسند: اگر خانوادگی به این سفر برویم، خوب است؟ بله، خیلی زیبا است که خانوادگی بروید. مخصوصاً وقتی با بچه‌های کوچک خودتان به این سفر می‌روید، تداعی‌کنندۀ خیلی از معانی است! أباعبدالله‌الحسین(ع) این سفر را خانوادگی آمدند، چرا ما خانوادگی نرویم؟ مخصوصاً با فرزند کوچک خودمان. مثلاً یک کسی دختر سه ساله‌ای داشته باشد و در این سفر حرکت کند، چقدر زیباست. البته همه باید مراقب این بچه‌ها باشند.

• وقتی سفر خانوادگی هست، اگر کاروانی بروند، بهتر است. یا خانم‌ها اگر با کاروان باشند یا با خانواده باشند، یقیناً خیلی بهتر است. تنهایی سفر کردن به‌ویژه برای بانوان محترم، ممکن است زیاد صورت خوشی نداشته باشد.

• بعضی از جوان‌ها این‌قدر شور دارند که نوزاد تازه به دنیا آمده‌‌ را هم می‌آورند! طبیعتاً نباید این مشقت‌ها را به خانواده و به خود تحمیل کرد، یک‌وقت اگر برای بچه یا مادر، کسالتی عارض بشود، خیلی سخت است. این مسائل را باید مراقبت کرد؛ اما بقیۀ صورت‌هایی که برای سفر خانوادگی تصور می‌شود، خیلی فوق‌العاده است.

راه دوم برای اتقاء معنویت سفر اربعین: هرچه می‌توانیم این سفر را امام‌زمانی‌تر کنیم

• راه دومی که برای ارتقاء معنویت این سفر پیشنهاد می‌کنم، هرچه امام زمانی‌تر شدنِ این سفر پُرحماسه و مبارک است! در این سفر یاد حجةبن‌الحسن العسکری(ع) را بیشتر داشته باشیم، در این سفر خصوصاً وقتی شب‌ها به پیاده‌روی می‌روید در این تاریکی‌ها مناجات با حجة‌بن‌الحسن العسکری(ع) خیلی نکتۀ زیبایی است؛ با توجه به اینکه در این سال‌های اخیر، یک‌مقدار پیاده‌روی شبانه هم طرفدار دارد، چون روزها آفتابی می‌شود و یک‌مقدار هوا گرم است.

•  خواندنِ دعای فرج و خواندن دعای استغاثۀ به حضرت ولی‌عصر(ع) بعد از هر نماز، خیلی زیبا است. بگذارید بگویند: چرا اینها وقتی نماز می‌خوانند، بلافاصله بلند می‌شوند و دعای «الهی عظم البلاء...» را می‌خوانند و برای فرج مولای‌شان دعا می‌کنند! چرا در این سفر همه به یاد او هستند؟

•  ما در زیارت اربعین می‌گوییم «و نُصرَتی لَکُم مُعَدَّة» ما آمده‌ایم شما را کمک کنیم. این یعنی «یابن‌الحسن، ما برای کمک به شما آمده‌ایم.» بگذارید مردم بپرسند: این سفر اربعین، سفر عزاداری برای امام‌حسین(ع) است یا سفر سوگواری برای طولانی‌شدن غیبت حجة‌بن‌الحسن‌ العسگری(ع) است؟

• در نوحه‌ها چقدر خوب است در این بندهایی که مردم جواب می‌دهند، گوشه‌هایی خطاب به حجة‌بن‌الحسن‌العسکری(ع) هم باشد که تمنای ظهور بشود.

چرا خوب است مسیر پیاده‌روی اربعین را از «مسجد سهله» آغاز کنید؟

• یک پیشنهادی را دوستان مطرح کرده‌اند که پیشنهاد خیلی خوبی است؛ اینکه از مسجد سهله، پیاده‌روی اربعین را آغاز کنند. دربارۀ این پیشنهاد هم چند نکته‌ای عرض بکنم:

• اولاً مسجد سهله سرِ راه اصلی و قدیمی زائران اربعین هست، راهی که به «طریق علماء» مشهور است. این همان راهی است که اهل‌بیت(ع) را به کوفه آوردند! مسجد سهله، در واقع به نوعی سرِ راه کاروان أباعبدالله‌الحسین(ع) هم هست. برخی از علماء می‌فرمودند: از قدیم مرسوم بود که هرکسی می‌خواست پای پیاده از نجف به کربلا برود، می‌آمد به مسجد سهله دو رکعت نماز می‌خوانده-با آن همه فضیلتی که دربارۀ نمازخواندن در مسجد سهله هست- و بعد حرکت می‌کرد به سمت کربلا.

• ثانیاً مسجد سهله-با یک فاصلۀ مختصر- تقریباً سر راه زائرین أباعبدالله‌الحسین(ع) قرار دارد، وقتی کسی بخواهد از حرم مطهر امیرالمؤمنین(ع) از طرفِ «صورة العشرین» به سمت کوفه بیاید، به مسجد سهله می‌رسد و بعد هم از مسجد سهله، یک جادۀ بسیار خوبی هست که به جادۀ اصلی نجف-کربلا ملحق می‌شود. لذا اگر کسی بخواهد از مسجد سهله حرکت کند، راهش چندان دورتر نمی‌شود؛ مخصوصاً اگر بخواهد از مسیرِ کنار رودخانه یا کنار شط برود که در این‌صورت، اصلاً مسجد سهله سرِ راه او خواهد بود.

حیف است به نجف برویم اما در خانۀ امام زمان(ع) حاضر نشویم

• ضمن اینکه حیف است انسان به نجف اشرف بیاید، اما در خانۀ امام زمان، حضرت ولیّ‌عصر(ع) و مسجد منسوب به این وجود مقدس و نازنین، حاضر نشود.

• قبل از اینکه سفر خود را شروع کنید، خوب است لااقل دو رکعت از نمازهای واجب خودتان را در این مسجد شریف بخوانید و چقدر توصیه شده است که «حداقل یک نماز واجب خودتان را در مسجد سهله بخوانید»؛ این در رزق و روزی و عمر شما چقدر برکت ایجاد می‌کند، مرگ ناگهانی را از بین می‌برد و... دربارۀ ثواب زیارت مسجد سهله و نماز خواندن در این مسجد شریف، روایات عجیبی داریم.

• بعد از اینکه دو رکعت نماز صبح را خواندید، یک نالۀ یابن‌الحسن، یک دعای عهد و یک تجدید عهد با امام‌‌زمان(ع) بکنید و بعد حرکت خود را آغاز کنید. یک نیت امام زمانی و یک تمنایی برای ظهور داشته باشید و بعد سفر خود را آغاز کنید. همین‌کار اصلاً سفر کربلا را معنوی‌تر خواهد کرد، یعنی با توجه به حضرت حجة‌بن‌الحسن‌ العسکری(ع) این سفر را ادامه بدهیم.

در طول سفر، دائماً متوجهِ امام زمان‌تان باشید

• خیلی در این سفر، متوجهِ امام زمان‌تان باشید، بگویید «یابن‌الحسن، چشمم تاریک شد از بس دنبال تو گشتم و تو را ندیدم!» آنان که به محضر مولا رسیدند، دم فرو بستند و به کسی نگفتند ولی اگر بنا باشد کسی در گوشه‌ای به محضر مولای خودش برسد، یکی از بهترین مواقفش همین سفر نورانی است. مگر می‌شود پدر گرامی ایشان یعنی امام حسن‌عسکری(ع) ما را برای اربعین دعوت کرده باشند، اما فرزند گرامی ایشان حضور پیدا نکنند؟ مگر می‌شود اجداد طاهرین‌شان، دعوت به پیاده‌روی کرده باشند اما خود ایشان پیاده‌روی نکنند؟ مگر می‌شود این‌همه، مردم به عشق حضرت در این راه پیاده بروند، ولی آقا و مولایشان حجة‌بن‌الحسن العسکری(ع) در میان این مردم حضور پیدا نکنند.

• یا صاحب‌الزمان(ع) ما که در کربلا نبودیم حسین(ع) را یاری کنیم ولی الان برای تو آمده‌ایم، ما برای اعلام آمادگی برای انتقام خون حسین(ع) تو آمده‌ایم! «أینَ الطّالبُ بدَمِ المقتول بکربلا»

• یکی از شعارهای بسیار زیبا برای این سفر، همین جملۀ زیارت جامعه است: «مُنْتَظِرٌ لِأَمْرِکُمْ» ما منتظر امر شما هستیم. در زیارت اربعین هم می‌خوانیم: «وَ نُصرَتی لَکُم مُعدَّة» وقتی که می‌گویید «وَ نُصرَتی لَکُم مُعدَّة» درواقع دارید به امام زمان‌(ع) این را می‌گویید. لبیک یا حسین(ع) درواقع همان لبیک یا صاحب‌الزمان(ع) است؛ أباعبدالله‌الحسین(ع) شما را حواله خواهد کرد به مهدیِ خودشان که «مهدی جان، اینها به‌عنوان یاری تو آمده‌اند...»

اربعین در دل دوستان «محبت و قدرت» و در دلِ دشمنان «رُعب» ایجاد می‌کند/ همۀ زائران اربعین سربازان امام‌زمان(ع) هستند

• بگذارید این رُعب حماسۀ باعظمت اربعین در دل‌های دشمنان بنشیند. «وَ نَصَرَهُ بالرُّعب» خدا امام زمان(ع) را با رعبی که از یارانش و رعبی که از وجود مقدسش به دل دشمنان می‌اندازد، پیروز خواهد کرد، لذا درگیری‌ها کاهش پیدا خواهد کرد و کار حضرت بهتر پیش خواهد رفت (الْبَاقِرَ ع یَقُولُ: الْقَائِمُ مِنَّا مَنْصُورٌ بِالرُّعْبِ؛ کمال‌الدین/1/331)

• این سفر، سفری است که در دل دوستان، محبت و دل‌گرمی و احساس هویت و قدرت ایجاد می‌کند و در دل دشمنان رعب ایجاد می‌کند. این رعب را در دل دشمنان بیفکنید.

• ما (زائران اربعین) همه سربازان حجة‌بن‌الحسن العسکری(ع) هستیم که در این راه قدم برمی‌داریم، همۀ خدمتگزارانِ در این راه، خدمتگزاران لشکر حجة‌بن‌الحسن العسکری(ع) هستیم، همۀ کسانی که غذا درست می‌کنند، درواقع دارند برای سربازان حضرت غذا درست می‌کنند، زن و مرد، کوچک و بزرگ، هرکسی در این راه آمده، به یاریِ مهدی فاطمه آمده است و الان دارد مستقیم یاری می‌کند، بحثِ آینده هم نیست؛ الان مستقیم دارد حضرت را یاری می‌کند!

• چه کسی تصور می‌کرد ما بتوانیم مستقیماً سربازی کنیم و در پادگان مهدی فاطمه، قرار بگیریم. الان این بساط را فراهم کرده‌اند؛ پیرِ ناتوان، جوان بُرنا و کودک خردسال، همه در این پادگان هستند. وقتی خدا می‌خواهد ابواب رحمت و برکت را باز کند همین‌جوری رفتار می‌کند!

در این مسیر، هرکسی با روضه آشنا هست، آشناتر می‌شود...

• در این مسیر قرار بگیرید تا هرکسی با روضه آشنا هست، آشناتر بشود، هرکسی که روحش عجین با روضه هست روضه در جانش عمیق‌تر بشود. خواهش می کنم در این راه قدم بردارید، ببینید اگر پذیرایی در این راه نبود، آب به شما نمی‌دادند، غذا نمی‌دادند و یک جایی برای استراحت شما نمی‌گذاشتند چقدر سخت می‌شد!

• من دوست دارم در این راه برای خانواده‌ها روضه بخوانم و بگویم: خانواده‌های محترم بچه‌های خودتان را چطوری آرام می‌کنید؟ اگر بچه‌ای خسته بشود و یک‌دفعه‌ای بگوید «برویم خانه، دیگر خسته شدم!» چه‌کار می‌کنید؟ مواظب باشید بچه‌ها زیاد خسته نشوند. اگر بچه‌تان یک‌وقت گفت «برویم خانه، دیگر خسته شدم» زود به او وعده بدهید و بگویید «إن‌شاءالله به زودی می‌رویم» اگر دیدید خیلی خسته شد، حتماً ماشین سوار شوید و نگذارید بچه اذیت بشود.

• امان از آن لحظه‌هایی که بچه‌های حسین(ع) به زینب می‌گفتند «عمه‌جان زینب، به مدینه برگردیم...» ایشان چه جوابی می‌خواستند بدهند؟ این حرف بی‌مبنا نیست، سکینۀ دردانه آمد پیش بابا و صدا زد «رُدّنا الی حرم جدِّنا» اول ما را برگردان مدینه، بعد برو...
   (الف2-ن2)