عقیق:آیت‌الله محمد باقر تحریری در جلسه درس اخلاق که در حوزه علمیه مروی برگزار شد، در بیان وصایای امیرمومنان امام علی(ع) به امام حسن(ع) گفت: برای درک و ارتباط با وصیت پدری واقعی و دلسوز باید صفحه دل خود را آماده کرد که وصیت او بر دل بنشیند.

استاد برجسته حوزه علمیه با بیان اینکه ما در نصیحت و پند چیزی از وصایای اولیاء الهی بالاتر نداریم، عنوان کرد: این وصایا برای کسانی اثرگذار است که خود را آماده پذیرش کرده باشند، این وصایا در همه زمان‌ها و هر درجه‌ای از درک و ایمان معرفت برای انسان مفید و لازم است.

آیت‌الله تحریری با بیان اینکه زندگی دنیا ما را به غفلت و سرگرمی خود می‌کشاند، اظهار کرد:  تا زمانی که قلب انسان کشش نداشته باشد در حال غفلت است زیرا زندگی دنیا با لعب، لهو، تفاخر و زینت آراسته شده است، برای دور شدن از این زنگارها ما به این وصیت‌ها نیاز داریم. به این منظور باید خالصانه از درگاه الهی فراوان طلب خیر کنیم.

استاد برجسته حوزه علمیه با بیان اینکه خداوند در مقام افاضه خیر است اما گرفتن این خیر و نگه داشتن و تبدیل آن به خیرات دیگر به ما بستگی دارد، ابراز کرد: باران خیر و حیات دارد اگر زمینه واژگون شده باشد این خیرات را به هلاکت و خاشاک تبدیل می‌شود

وی با بیان اینکه ماه شعبان بسیار بزرگ است، گفت: یکی از شاخصه‌های ماه شعبان و رمضان حال تضرع و التماس به درگاه الهی و اخلاص در سوال است به این منظور باید مسئول را بشناسیم.

آیت‌الله تحریری با بیان اینکه در دعاهای ماه شعبان ابعادی از معرفت الهی آمده است، عنوان کرد: معرفت الهی گاهی مستقیم و گاهی غیرمستقیم است، یکی از عنایات الهی در این ماه به طور خاص که از زبان اولیاء الهی برای ما بیان شده همین مناجات شعبانیه است که معارف بسیار عمیقی در آن آمده است که به نوعی جهان‌شناسی، خداشناسی و خودشناسی را در ابعاد گوناگون آن به ما داده است.

استاد برجسته حوزه علمیه افزود: درباره خودشناسی درک ذهنی کافی نیست بلکه باید به باور برسد، این باور انسان را حرکت می‌دهد باید شناخت ما به معرفت تبدیل شود معرفتی که همان درک و باور است.

وی با بیان اینکه بخش دیگر مناجات‌های شعبانیه جایگاه‌هایی است که انسان می‌تواند به آن برسد، اظهار کرد: انسان باید با مراقبه و ذکر کشش های گوناگون شیطانی و افسانی را را کنار بزند تا به این جایگاه‌ها برسد.

آیت‌الله تحریری در پایان خاطرنشان کرد: انسان هنگام مشکلات از خداوند درخواست می‌کند اگر آن را از من برطرف کنی من به سوی تو خواهم آمد اما همین که آن مشکل را برطرف می‌کند می گذرد و گویا که اصلا او را نخوانده بود، این نوعی بی‌معرفتی است.

منبع:شبستان