عقیق: آیت الله "بهجت (ره)" درباره تلاوت قرآن می فرمایند:«آقايى در تبريز خيلى كمالات داشته، از جمله اين كه روزى يك صفحه يا يك ورق قرآن مى خوانده و مى گفته است كه خداوند متعال دو نعمت به من ارزانى داشته: يكى اين كه، توفيقِ بُكا در عزاى سيّدالشهدا (ع) را دارم؛ و ديگر اين كه، قرآن را با كسالت نخوانده ام. به عقيده ى بنده خيلى كلام بزرگى است.
قرآن اين قدر عظمت دارد كه خداوند درباره ى آن مى فرمايد:«وَ لَقَدْ يَسَّرْنَا الْقُرْءَانَ لِلذِّكْرِ» به راستى كه قرآن را براى ياد خدا آسان نموده ايم. آيا درست است با اين عنايت كه خدا به ما كرده، در وقت تلاوت قرآن بدون حضور و توجّه و تدبّر به لقلقه ى زبان اكتفا كنيم؟!
در صورتى كه در روايت است كه: «من همنشين كسى هستم كه به ياد من باشد» و قرآن خودش آسان است براى ذكر. و ذاكر به قرآن، ذاكرِ خداوند جليل و به او متوجه است، مثل اين كه دو نفر با هم صحبت مى كنند، هم اين صحبت مى كند هم آن.
خيلى مطلب بالا است، پس ما قرآن نمى خوانيم. نعمتهايى به اين بزرگى براى ما فراهم است، براى هيچ امّتى، چنين نبوده است كه اينگونه خواصّ و آثار داشته باشد.»
منبع: mtb.ir
212113
