آيه               

يَوْمَ تَجِدُ کُلُّ نَفْسٍ ما عَمِلَتْ مِنْ خَيْرٍ مُحْضَراً وَ ما عَمِلَتْ مِنْ سُوءٍ تَوَدُّ لَوْ أَنَّ بَيْنَها وَ بَيْنَهُ أَمَداً بَعيداً وَ يُحَذِّرُکُمُ اللَّهُ نَفْسَهُ وَ اللَّهُ رَؤُفٌ بِالْعِبادِ

 ترجمه                      

روزى كه هر كس، هر كار نیكى انجام داده حاضر بیابد و هرچه بدى كرده، آرزو مى ‏كند اى كاش بین آن عمل و او فاصله ‏اى دور مى ‏بود. و خداوند شما را از (مخالفت امرش) بر حذر مى ‏دارد و (در عین حال) خداوند به بندگان مهربان است.

نکته ها                     

در آیه ‏ى قبل، سخن از علم و قدرت خداوند بود، این آیه نمونه ‏اى از علم و قدرت الهى را بیان مى‏ كند. این آیه شبیه آیه 49 سوره كهف است كه مى ‏فرماید: در روز قیامت مردم تمام اعمال خود را در برابر خویش حاضر مى‏ یابند. در تفسیر برهان آمده است كه امام سجّاد علیه السلام در هر جمعه در مسجد النبى هنگام موعظه، این آیه را براى مردم تلاوت مى ‏فرمود.

 پيام ها                      

1- اعمال انسان محو نمى ‏شود و در قیامت در برابر او حاضر مى ‏گردد. «محضرا»

2- اعتقاد به حضور عمل در قیامت، مانع گناه است. «محضرا»

3- گنهكاران، در قیامت از اعمال خود شرمنده‏ اند، امّا چه سود؟ «تودّ لو انّ بینها»

4- بسیارى از اعمالى كه در دنیا مورد علاقه انسان است، در قیامت مورد تنفّر او قرار خواهد گرفت. «تودّ لو انّ بینها و بینه أمداً بعیداً»

5 - در روز قیامت، پشیمانى سودى ندارد و آرزوها نشدنى است. كلمه (لو) در مورد آرزوهاى نشدنى بكار مى ‏رود. «لو انّ بینها و بینه أمداً بعیداً»

6- خداپروایى، مانع گناه است. «یحذّركم اللّه»

7- سرچشمه‏ ى هشدارهاى الهى، محبّت و رأفت اوست. «یحذّركم اللّه نفسه واللّه رؤف بالعباد»

8 - بیم و امید در كنار هم نقش تربیتى دارند. امید، به تنهایى سبب غرور، و بیم از تنهایى، سبب یأس مى ‏شود. «یحذّركم اللّه نفسه... واللّه رؤف بالعباد»

9- لطف و رأفت خداوند شامل حال همه ‏ى بندگان است. «رؤف بالعباد»

منبع:حوزه