محمد حسن بیاتلو:

آه یادم نمی رود هرگز

غم جانسوز غارت خلخال

حمله ی نابرابر لشکر

به زنان و به خیمه و اطفال

 

صحنه اش بین صحن چشمانم

میدهد زجر هر شب و روزم

ذوالجناح آمد از دل میدان

با دو صد زخم بر سر و کوپال

 

چه بگویم از آن غروب غریب

در هیاهوی نیزه و شمشیر

تنی از روی شیب قربانگاه

غلت می خورد تا ته گودال

 

چه بگویم که تیزی خنجر

به روی حنجری فشار آورد

یک نفر بین قاتلانش شد

بر سر سر بریدنش جنجال

 

هم غرورم شکست هم قلبم

آن زمانی که دختری خسته

از روی ناقه بر زمین افتاد

دشت تاریک بود و رفت از حال

میلاد حسنی:

کودکی باغی از ریاحین است

آسمانش ستاره آذین است

کودکی فصل خوب خاطره هاست

و پر از روزهای شیرین است

روزهایی شبیه یک رویا

مملو از خوابهای رنگین است

ولی انگار خاطرات شما

راوی زخم‌های دیرین است

توی تصویر چار سالگی ات

کودکی بغض کرده غمگین است

با سوالی که ذبح شش ماهه

راه و رسم کدام آیین است؟

یا سوالی شبیه اینکه چرا

عمه پیشانی‌اش پر از چین است

چه بگویم خودت که می‌دانی

روضه‌ی قتلگاه سنگین است

دستهایی که می‌رود بالا

دستهایی که رو به پایین است

محسن ناصحی:
چهار ساله است و مثل کاروانیان مسافر است

چهارساله است و شاهد غمین ترین مناظر است

بنا به کربلا رسیدن است، کربلا رسیدنی است

بنا به داغ دیدن است ، دیده و شکسته خاطر است

امام زاده است و خود امام ، از نبی بر او سلام

مخاطب سلام ، او ، مبلّغ سلام ، جابر است

بناست وارث گدازه های منبر پدر شود

کنون که نسل عنترِ* بنی امیّه بر منابر است

لهوفها رساله می شوند و تیغها قلم از او

آهای وارثان جهل و ظلم ، این امام باقر است

نمیشود همیشه گریه را سرود و اشک را نوشت

اگرچه روضه خوان دردهای او همیشه شاعر است

چقدر نیزه دید و دشنه دید ، اتّفاق تشنه دید

چقدر کربلا که در مقابلش هنوز حاضر است

 

مجید تال:
تو یکسره در چشم لشکر بودی و من نه

چون صاحب خلخال و زیور بودی و من نه

فهمیدم آن لحظه که نامحرم تو را می زد

از چند صورت مثل مادر بودی و من نه

ما هر دو از بازار شامی‌ها گذر کردیم

با این تفاوت که تو دختر بودی و من نه

در معرض چشم حرامی بوده‌ایم اما

آن لحظه تو محتاج معجر بودی و من نه

حاجت گرفتی در خرابه من دلم میسوخت

آنشب تو درآغوش یک سر بودی و من نه

اما دوتایی مثل گل از ساقه افتادیم

ما دست در دستان هم از ناقه افتادیم

علی انسانی:

ای پنجمین امام که معصوم هفتمی

از ما تو را ز دور «سلامٌ علیکمی»

بر درد جهل خلق، ز عالم طبیب‌تر

نامت غریب و قبر، ز نامت غریب‌تر

وقف علوم و دانش و دین کرده، همّ خویش

باشی کنار ابن و اب و اُمّ و عَمّ خویش

آب و گل و سجیّت تو، جز کرم نداشت

دیدم چرا مزار تو صحن و حرم نداشت

گلدسته‌ای نداشت حرم، مرقدی نبود

صحن و سرا نیافتم و گنبدی نبود

این خاک عشق باشد و بر باد کی رود؟

غم‌های عهد کودکی از یاد کی رود

آتش به خرمن جگر از آه، با تو بود

یک عمر، خاطرات تو همراه با تو بود

از صبح تا غروب کشیدی ز سینه آه

اما چه خوب شد که نرفتی به قتلگاه

تو دیده‌ای چه‌ها به اسارت به عمه شد

در شهر شوم شام، جسارت به عمه شد

تو طفل روی ناقه‌ی عریان نشسته‌ای

بر روی رحل ناقه، چو قرآن نشسته‌ای

تو طعم تازیانه و سیلی چشیده‌ای

بر روی خار، همره طفلان دویده‌ای

دیدی تو خیمه‌های به آتش کشیده را

داغ و فرار و رنگ ز چهره پریده را