مرتضی حیدری آل کثیر:
سلام حضرت گندمگون !
سلام حُسن خدادادی
سلام شعر مجسّم در
معلّقات دلِ هادی
بهشت روزنه ای دارد
که رو به چشم تو وامانده
تو بهترین غزلی هستی
که از بهشت جدا مانده
سپیده ای متراکم در
شبی سیاه ، تو هستی تو
جهان دو دیده ی تار است و
در آن نگاه تو هستی تو
در این سکوت که دریا را
به پای پلک تو می ریزد
کدام حادثه می خوابد ؟
کدام حادثه می خیزد؟
سلام بر تو که می آئی
که عشق آمدنی باشد
و دلپذیر تر از این کو ؟
که چهره اش حسنی باشد ؟
لب تو مژده ی بارانی
که از کَرَم متولّد شد
تویی که بین هرانگشت
تو صد قلم متولّد شد
قلم بدست گرفتی ّ و
حروف سمت تو لغزیدند
که از دریچه ی تو ذرات
نور خالق خورشیدند
عبای سبز تو در زندان ؛ب
هشت ِوا شده در مرداب
صدای گرم تو در مجلس
؛اذان شهر ِ سراسر خواب
نمی رسم به تو ناچارم
رها کنم کلماتم را
به لهجه ی تو سخن گفتم
که بشنوی صلواتم را
تو لشکر سکناتی که
به عزم حیدری آغشته است
تو دستخط نقی هستی
که جز به قاعده ننوشته ست
اگر که سجده کنی عالم
، ملک به پای تو می ریزد
وابرهای همه عالم
به سامرای تو می ریزد
رحمان نوازانی:
تا كوچه های سامره مردی نجیب داشت
آری هوای شهر فقط بوی سیب داشت
شب ها كه در ترنّم سجاده می نشست
شب های عرش حال و هوایی عجیب داشت
هر گاه با دعای فرج اوج می گرفت
زیر لبش ترنم اَمَّن یُجیب داشت
درد آمد و دوا شد و با یك اشاره گفت:
هر گوشه از كلام لبش یك طبیب داشت
آن قدر کشته شد دل و آن قدر زنده شد
با تیغ ابرویی که فراز و نشیب داشت
ابن الرضای سوم ما یا ابالحسن
عیدی بده به دست گدا یا ابالحسن
هر جا که باده هست صفای خُمش تویی
هر جا که آیه ای است ضمیر کُمش تویی
آدم طمع به کسب مقام شما نمود
در صورتی که آب و گلِ گندمش تویی
شهر مدینه شادتر از این نمی شود
چون که به لطف حق حَسن دومش تویی
فهمیدم از ترنم سرداب سامرا
هر جا که جمکران شده شهر قُمش تویی
خورشید مردمیِ زمین؛ آسمان ترین
ای خوش به حال هر که تب مردمش تویی
ابن الرضای سوم ما یا ابالحسن
عیدی بده به دست گدا یا ابالحسن
محمد بیابانی:
دوباره عشق سمت آسمان انداخت راهم را
نگاهی باز می گیرد سر راه نگاهم را
کدام آغوش بین خویش جا داده است ماهم را
که برگردانده امشب سوی دیگر قبله گاهم را
من امشب حاجی این قبله این قبله نما هستم
من امشب بنده مولای سر من رئا هستم
درون سینه ام انگار شور دیگری دارم
به لطف ساقی امشب در سبویم کوثری دارم
به دستی زلف یار و دست دیگر ساغری دارم
شرابی ناب از انگورهای عسگری دارم
من امشب عشق را تکرار در تکرار می خوانم
حسن جانم حسن جانم حسن جانم حسن جانم
وزیده از پگاه شهر پیغمبر نسیمی که
رسیده سالهایی قبل همراه شمیمی که
تمام شهر را پر کرد آن فیض عظیمی که
خبر داده است باز از جلوه دست کریمی که
همان خلق و همان خو در جمالش منجلی باشد
و مثل آن حسن آرام جان یک علی باشد
نگاهت چون مسیحاییست که بر مرده ها جان است
که گاهی لرزه بر اندام مأموران زندان است
و یا ابریست که در آسمان هم حکم باران است
بگو این چشم انسان است یا از آن یزدان است
تو هم جسمی و هم جانی، تو هم ابری و بارانی
صفاتت گفت یزدانی، خدایی یا که انسانی؟
رکاب سامرا را گنبد زرد تو مروارید
حریمت کعبه آمال، قبرت قبله امید
گدایان! هرکجا هستید، امشب هرچه می خواهید
دخیل عشق بندید از همان جا بر در خورشید
اگر که سائل شهر مدینه مجتبی دارد
کسی چون عسگری را هم گدای سامرا دارد
میایی و برای مهدی ات دلداده می سازی
هزاران عاشق در دام عشق افتاده می سازی
ز اشک دیده چشم انتظاران جاده می سازی
برای امر غیبت شیعه را آماده می سازی
میان پرده اسرار خدا را بی صدا گفتی
برای شیعیانت "افضل الاعمال" را گفتی
تو آن معنای پروازی که بی تو هیچ بالی نیست
زلال جاری باران لطفت را زوالی نیست
به جز درد فراق مهدی ات آقا ملالی نیست
یقینا در کنار ماست امشب جاش خالی نیست
دعا کن تا که من هم جمکرانی باشم آقا جان
دعا کن تا ابد صاحب زمانی باشم آقاجان
اجازه می دهی امشب تو را ابن الرضا گویم
صفای مرقد شش گوشه ات را کربلا گویم
غریب سامرا از غربت یک آشنا گویم
برایت قصه ی یک مادر و یک کوچه را گویم
از آن ابری که زیر ظلمتش پوشاند ماهش را
از آن مادر که بین کوچه ها گم کرد راهش را