به گزارش عقیق؛ این نگرانی در حالی 4 روز مانده به اربعین حسینی ادامه دارد که در سالهای گذشته نیز در همین ایام جامعه شاهد اوضاع مشابهی بود و پس از آنکه زائران حرم آل الله که عموما از قشر متوسط به پایین جامعه هستند با مشقت از کربلا به ایران بازگشتند ،مسئولان دولتی و انتظامی از مشکلات بوجود آمده در مرزها نظیر مهران ابراز تاسف کرده و از مرتفع شدن آن در سال بعد سخن به میان آوردند.

با نگاهی به وضعیت امسال زائران حسینی در مرز مهران می توان با قطعیت گفت نه تنها اوضاع این منطقه مرزی برای زائران بهبود نیافته بلکه مشکلات سالهای قبل به قدری گسترده تر شده است که نمی توان براحتی از آن چشم پوشی کرد.

سال 95 در ابتدا اعلام شد که هزینه پارکینگ های خودرو در مرزهای کشور و از جمله مهران به صورت خیره کننده ای افزایش یافته و پس از آن عوارض خروج را افزایش داده و در روز گذشته نیز منابع موثق این خبر نگران کننده را رسانه ای کردند که در مرز مهران آبی وجود ندارد که زائران اربعین برای نوشیدن و رفع حاجت از آن استفاده کنند و همین مسئله منجر به آن شده تا مردم برای رهایی از این شرایط به رسانه ها پناه آورده و از آنها کمک بخواهند.

جالب تر از اینکه بر اساس آنچه از زائران گرفتار شده در مرز مهران به گوش می رسد هیچ تلاش خاص و قابل توجهی نیز در جهت مرتفع کردن مشکلات موجود صورت نگرفته است.

براستی چرا در طی سالهای اخیر که پیاده روی اربعین رونق گرفته است مسئولان فکری به حال مشکلات مناطق مرزی نکرده و تنها به شعار و وعده های زمان بر اکتفا می کنند ؛ آنهم در حالی که مردم مستضعفی که قدم در این راه می گذارند خواهان تسهیل شرایط بوده و تمایل ندارند مسئولان به جای باز کردن گره ای از مشکلات آنها، هزینه های اقتصادی را بر دوش شان گذاشته و حتی کمترین تسهیلات لازم - که همان آب آشامیدنی است - را هم از آنها دریغ کرده و تنها به اظهارات خوش خیالانه بسنده کنند.

آیا نباید در شرایطی که شیعیان تهیدست عراق همه داشته های خود را برای زائر امام حسین(ع) انفاق کرده و بهترین های خود را در اختیار برادران ایرانی خود قرار می دهند،مسئولان نیز حداقل امکانات و اقدامات لازم را برای آسان سازی این راهپیمایی بی نظیر را صورت داده تا مطالبه مقام معظم رهبری مبنی «پیاده روی اربعین ضامن بقای کشور است» تحقق یافته و جامعه ایرانی با فراغ بال در این راهپیمایی بینظیر شرکت نماید.

چرا برای دولت یازدهم که یکی از شعارهای رئیس آن «افزایش کرامت انسانی»بود فکری به حال اوضاع اسف بار زائران امام حسین(ع) در شهرهای مرزی کشور نمی شود ؛ آیا رئیس جمهور نباید همانگونه که گام های اساسی برای گردشگران ترکیه ، مالزی و قزاقستان برداشته و حتی با پیگیری مستمر با مقامات این دولتها روادید مرسوم بین ایران با آنها را لغو کرده گامی نیز جهت ارائه خدمات به راهپیمانان حسینی برداشته شود؟

براستی این همان نگرش مادی گرایانه قشر رفاه زده غربگرا نیست که شهروندان ایرانی را به شهروند درجه یک و دو تقسیم می کنند؟ آیا بی توجهی به زائران حسینی در ادامه پروژه تحریف حادثه عاشورا و معرفی امام حسین(ع) به عنوان فردی «سازش گرا» نیست؟

این چه عدالتی است که مدیران ارشد دولتی فیش های نجومی دریافت و افراد مستضعف جامعه برای رفتن با کربلای معلی برای گرفتن یک بطری آب نیز در مضیقه بوده و با انواع و اقسام مشکلات - که عامل اصلی آن ضعف پایدار مدیریتی و اجرایی مسئولان ارشد دولتی است- روبرو باشند و هیچ کدام از مدیران دولتی اقدام محسوس و قابل توجهی در این جهت صورت ندهند.

دولت یازدهم چه توجیهی می تواند داشته باشد در شرایطی که 40 ماه از عمر آن گذشته و وضعیت زائران اربعین هر سال بدتر از سال گذشته شده و از همکنون جامعه نگران اربعین سال بعد و مشکلات روزافزون آن بوده و شاید این خواسته را نیز داشته باشند که در بهار 96 دولتی غیر از دولت فعلی بر روی کار بیاید که حداقل بخشی از مشکلات را مرتفع کند.

به امید روزی که مسئولان دولتی به جای شعار سرایی ، اقدامات عینی و موثری را در جهت خدمت به زائران امام حسین(ع) صورت داده و با تمرکز بر رفع مشکلات موجود در مناطق مرزی و در دیگر ابعاد این رویداد جهانی ، مقدمات بقای کشور را فراهم سازند.