سرویس شعر آیینی عقیق:  به مناسبت فرا رسیدن پانزدهم رجب سالروز شهادت حضرت زینب سلام الله علیها عقیق تعدادی از اشعار آیینی را به منظور بهره مندی ذاکرین اهل بیت منتشر می کند.

 

محسن عرب خالقی:

 همه رفتند و من جا ماندم ای دوست

 

ز بخت بد به دنیا ماندم ای دوست

 

چرا رفتی مرا با خود نبردی

 

ببین بعد از تو تنها ماندم ای دوست

 

***

 

ببین از داغ تو خیلی شكستم

 

شكستم كه چنین از پا نشستم

 

شكسته دشمنت از بس دلم را

 

چنان گشتم كه نشناسی كه هستم

 

***

 

به یادت در نوای آب آبم

 

چنان تو زیر تیغ آفتابم

 

تو راحت خفته ای در خانه ی قبر

 

ولی من از غمت خانه خرابم

 

***

 

لباس تو در آغوشم برادر

 

صدایت مانده در گوشم برادر

 

تو ماندی بی كفن بر خاك صحرا

 

چگونه من كفن پوشم برادر

 

***

 

ببین در دیده سوی دیدنم نیست

 

توان دادن جان در تنم نیست

 

چنان آبم نموده آتش تو

 

گمانم جسم در پیراهنم نیست

 

***

 

من وكابوس شمشیر و تن تو

 

تماشای به غارت رفتن تو

 

تو را سر نیزه ها بردند و مانده

 

برای من فقط پیراهن تو

 

***

 

سراسر نیزه میبینم به خوابم

 

سر و سرنیزه میبینم به خوابم

 

همین كه پلك بر هم می گذارم

 

تو را بر نیزه میبینم به خوابم

 

***

 

دلم هر روز سوی نیزه میرفت

 

كه خونت در گلوی نیزه میرفت

 

چه می شد مثل سرهای شهیدان

 

سر من هم به روی نیزه میرفت

 

 

محمد سهرابی:

 

زینب که سینۀ او خود مدفن حسین است

 

روحش چنان لطیف است گویا تن حسین است

 

یارب چه نشئه گل کرد؟ ظلم است و استغاثه!!!

 

دست سنان و اخنس بر دامن حسین است

 

مقتول عشق جز خود قاتل نمی شناسد

 

خون حسین اینجا در گردن حسین است

 

بر ناکسان حرام است تشریف پادشاهی

 

ای شمر این که بردی پیراهن حسین است

 

دل کندن از دو عالم سهل است پیش زینب

 

آن جلوه ای که سخت است جان کندن حسین است

 

قاسم وداع دارد تا حشر یا که اکبر؟

 

این موج گیسوی کیست بر گردن حسین است؟

 

زد بخیه زلف قاسم زخم گناه ما را

 

مژگان اصغر اینجا خود سوزن حسین است

 

فرقی ندید معنی بین رقیه و شاه

 

رأس حسین اینجا بر دامن حسین است

 

 

مهدی علی قاسمی :

 

ذکر لبهام یکسره زینب

 

هست علیا مخدّره زینب

 

از امامش محافظت میکرد

 

میمنه تا به میسره زینب

 

 

 

می کشم از مصیبتش فریاد

 

چقدَر بین راه می افتاد

 

پای این روضه باید اصلا مرد:

 

«دخَلَتْ زینبُ علی بْنِ زیاد»

 

 

 

دوری از یار سهم زینب شد

 

مایه ی اقتدار مذهب شد

 

موی او شد سپید از بس که

 

پدرش در مقابلش سَب شد

 

 

 

گوییا اینکه برده اند از یاد

 

که علی کرده کوفه را آباد

 

کوفه با دخترش چه ها کرده

 

خوب مزد امامتش را داد

 

 

 

قد زینب زطعنه ها تا شد

 

بعد سقا اسیر غم ها شد

 

آنقدَر در جهان بلا دیده

 

لقبش «کعبةُ الرّزایا» شد

 

 

 

زینب و چشم بی حیا ای وای

 

زینب و شاه سرجدا ای وای

 

او سوارِ کجاوه ی عریان

 

دلبرش روی نیزه ها ای وای

 

 

محمد جواد شیرازی:

 

 

از آن طرف قمرش روی نیزه کامل شد

 

از این طرف سرت از روی نیزه نازل شد

 

غروب روز دهم بود عمه ام افتاد

 

عبای خونی تو تا به دوش قاتل شد

 

تمام اهل حرم را سوار محمل کرد

 

عمو نبود... پدر، کارِ عمه مشکل شد

 

میان کوفه همه زیر لب به هم گفتند:

 

عقیله همسفر مشتی از اراذل شد

 

تمام دشت بهم ریخت آن زمانی که

 

نگاهت از روی نی سوی عمه مایل شد

 

چکید خون سرت... خواهرت دلش خون شد

 

گواه این سخنم خون و چوبِ محمل شد

 

به جای تک تک ما عمه کعب نی خورده

 

برای تک تک ما مثل شیر حائل شد

 

خدا کند که پدر جان ندیده باشی تو

 

چگونه دختر حیدر به شام داخل شد

 

هزار خطبه ی قرّاء خوانده خواهر تو

 

جواب این همه خطبه فقط کف و کِل شد

 

عقیله، کعبه ی غم، قبلةُ البرایا* بود

 

ز اشک نیمه شبش خاک دشت ها گِل شد

 

میان نافله ها یاد مادرش می کرد

 

همیشه روضه ی او برکت نوافل شد

 

اگرکه پیر شدم، عمه ام مقصر نیست

 

گمان نکن که دمی از رقیه غافل شد

 

 

عرب خالقی محسن:

 

 

آنانکه مشق اشک مرتب نوشته اند

 

باخط عشق این همه مطلب نوشته اند

 

 آنانکه بال گریه درآورده اند را

 

هم دوش انبیاء مقرب نوشته اند

 

این چندخط مختصراما مفید را

 

هر روز خوانده اند که هرشب نوشته اند

 

تقدیر دو پیاله ی ما را هزار سال

 

پیش ازشروع گریه لبالب نوشته اند

 

تکلیف چشم های مرا ازهمان نخست

 

از روی اشک حضرت زینب نوشته اند

 

یعنی که تشنگی ام ازین مشرب است وبس

 

یعنی امام گریه ما زینب است و بس

 

 

 

علی اکبر لطیفیان:

 

حضرت زینب(س)-كوفه

 

 

در سیر او جبریل هم بال و پرش ریخت

 

وقت طواف چهارمش خاکسترش ریخت

 

فطرس شد و غسل تقرب کرد روحش

 

هر کس که خاک چادرش را بر سرش ریخت

 

از زینبش زهرای دیگر ساخت زهرا

 

مادر تمام خویش را در دخترش ریخت

 

او «زینت» است و بی نیاز از زینتی هاست

 

پس از مقامش بود اگر که زیورش ریخت

 

وقتی دهان وا کرد، دیدند انبیا هم

 

نهج البلاغه بود که از منبرش ریخت

 

وقتی دهان وا کرد، از بس که غیورند

 

مولا صدای خویش را در حنجرش ریخت

 

در کوفه حتی سایه اش را هم ندیدند

 

فرمود: غُضّوا, چشم ها در محضرش ریخت

 

زن بود اما با ابهّت حرف می زد

 

مردی نبود آن جا مگر کرک و پرش ریخت

 

وقتی که وا شد معجرش، بال فرشته

 

پوشیه های عرش را روی سرش ریخت

 

یک گوشه از خشمش اباالفضل آفرین است

 

گفتیم زینب، صد ابوالفضل از برش ریخت

 

هجده سر بالای نیزه لشگرش بود

 

تا شهر کوفه چند باری لشگرش ریخت

 

وقتی هجوم سنگ ها پایان گرفتند

 

خواهر دلش ریخت، برادر هم سرش ریخت

 

با نیزه می کردند بازی نیزه داران

 

آن قدر خون از نیزه ها بر معجرش ریخت

 

به مرقدش تازه نگاه چپ نکرده

 

صد لشگر تازه نفس دوروبرش ریخت

 

آن قدر بالا رفت و بالاتر که حتی

 

در سیر او جبریل هم بال و پرش ریخت

 

 

قاسم نعمتی:

 

حسین خواهر تو بر غمت دچار شده

 

دلم هوای تو کرده که بی قرار شده

 

 

 

تمام موی سرم ، پینه های دستانم

 

خودت بیا و ببین که چه گریه دار شده

 

 

 

مگر نگفتم عزیزم که بی تو می میرم

 

همیشه قاتل عاشق غم نگار شده

 

 

 

در احتضار کنار تمامتان بودم

 

برس به داد دلم وقت احتضار شده

 

 

 

اگر تو کشته ی اشکی دو دیده ی تر من

 

برای روضه ی تو سفره دار شده

 

 

 

ز خاطرم نرود خاطرات کرببلا

 

دوباره دور و بر من پر از غبار شده

 

 

 

به روی چادر من جای پای قاتل توست

 

لگد به روی لگد بر تنم نثار شده

 

 

 

دم غروب به آتش گرفته ای گفتم

 

بدو عزیز دلم موقع فرار شده

 

 

 

میان آن همه نامحرمان خودت دیدی

 

چگونه خواهری بر ناقه ها سوار شده

 

 

 

سر تو را سر بازار بس که رقصاندند

 

گلوی خشک تو دیدم که تار تار شده

 

 

 

زنان کوفه همه سنگ باز قهارند

 

چقدر راس تو با سنگها شکار شده

 

 

 

رباب موی سرش کند و داد زد زینب

 

ببین سر پسرم سهم نیزه دار شده

 

 

 

میان بزم شراب آمدم به دنبالت

 

یکی به طعنه صدا زد ببین چه خار شده

 

 

 

حرامزاده ای از دختران کنیزی خواست

 

از آن به بعد سکینه گلایه دار شده

 

 

مسعود اصلانی:

 

امشب سری به خلوت پروانه ها بزن

 

با یک دل شکسته خدا را صدابزن

 

 

 

امشب بیا به روضه یک خواهرشهید

 

طعنه به غربت دل آیینه ها بزن

 

 

 

با اشک لقمه ای ز سر سفره عزا

 

با نیت تقرب محض و شفا بزن

 

 

 

و بعد در میان عزادارهای عشق

 

خود را شبیه اهل سماوات جا بزن

 

 

 

وقت عزای حضرت زینب رسیده است

 

حرف غریب بودن یک تشنه را بزن

 

 

 

با یادخاطرات خودش خواهری گریست

 

یاد غمی که گفت کسی: بی هوا بزن

 

 

 

تا میزدند طفل یتیم سه ساله را

 

می گفت عمه :بس کن و اصلا مرا بزن

 

 

 

در لحظه های آخر خود بی قرار بود

 

زینب دلش گرفته و چشم انتظار بود

 

 

 

می ریخت روی دامن غربت ستاره را

 

در دست داشت پیرهن پاره پاره را

 

 

 

در ماندن و نماندن خود مانده بود که

 

انداخت از نفس نفس استخاره را

 

 

 

چیزی نمانده بود پس از غارت حرم

 

در دست داشت خاطره گوشواره را

 

 

 

در زیر آفتاب فقط آه میکشید

 

پنجاه و چند سال ز سینه شراره را

 

 

 

بر روی دست های خودش دست میکشید

 

حس کرد لحظه ای غمو درد دوباره را

 

 

 

یک سال و نیم هست که همراه آه خود

 

با زجر میکشدنفس نیمه کاره را

 

 

 

با یادجیغ دختری از خواب میپرید

 

میگفت : برد عمه کسی گاهواره را

 

 

 

مانده هنوز در نظرش چکمه های شمر

 

ای کاش بود پیش برادر به جای شمر

 

 

 

اینجا عروج بال و پرت طول میکشد

 

تسکین سوزش جگرت طول میکشد

 

 

 

دورو برت شلوغ شده پس نشستن

 

گرد و غبار دور و برت طول میکشد

 

 

 

طوری تو را زدند که حتی گشودن

 

لبها و چشم های ترت طول میکشد

 

 

 

با خنجر شکسته در دست قاتلت

 

معلوم بود ذبح سرت طول میکشد

 

 

 

اینجا چقدر غارت پیراهن تن

 

عریان همچو محتضرت طول میکشد

 

 

 

با خنجری عذاب تو پایان گرفته است

 

اما عذاب همسفرت طول میکشد

 

 

 

اینجا چه دردهای زیادی کشیده ای

 

درد نشسته بر کمرت طول میکشد

 

 

 

ای وای قاتلی نفست را گرفته است

 

پایش به روی سینه تو جا گرفته است