عقیق:سوره آل عمران سومین سوره قرآن است و در جزء سوم و چهارم آن قرار دارد.
محتوای اصلی این سوره درباره دعوت مومنان به اتحاد و صبر در برابر دشمنان اسلام است.
توحید، صفات خداوند، معاد، جهاد، امر به معروف و نهی از منکر، تولی، تبری و حج در این سوره مورد بررسی قرار گرفته و به بیان تاریخ انبیایی مانند آدم، نوح، ابراهیم، موسی، عیسی و داستان حضرت مریم و عبرت‌های غزوه احد و غزوه بدر نیز پرداخته شده است.
آیات اعتصام، محکم و متشابه، کظم غیظ، مباهله و آیات ربنا از آیات مشهور سوره آل عمران است. چندین آیه این سوره نیز در بردارنده احکام فقهی است.
بر اساس روایتی از پیامبر (ص) در تفسیر مجمع البیان، هر کس سوره آل عمران را بخواند خداوند برای هر آیه از آن امانى براى گذشت از پل دوزخ به او عطا می‌کند و هر کس سوره آل عمران را در روز جمعه بخواند تا وقتى که خورشید غروب کند، خدا و فرشتگان براى او درود مىفرستند.
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خدای بخشاینده مهربان
الم ﴿١﴾
الف، لام، میم (۱)
اللَّـهُ لَا إِلَـٰهَ إِلَّا هُوَ الْحَیُّ الْقَیُّومُ ﴿٢﴾
خداست که هیچ معبود بحقى جز او نیست و زنده پاینده است (۲)
نَزَّلَ عَلَیْکَ الْکِتَابَ بِالْحَقِّ مُصَدِّقًا لِّمَا بَیْنَ یَدَیْهِ وَ أَنزَلَ التَّوْرَ‌اةَ وَ الْإِنجِیلَ ﴿٣﴾
این کتاب را در حالى که موید آنچه از کتابهاى آسمانى پیش از خود مى‌باش، به حق و به تدریج بر تو نازل کرد و تورات و انجیل را... (۳)
مِن قَبْلُ هُدًى لِّلنَّاسِ وَ أَنزَلَ الْفُرْ‌قَانَ ۗ إِنَّ الَّذِینَ کَفَرُ‌وا بِآیَاتِ اللَّـهِ لَهُمْ عَذَابٌ شَدِیدٌ ۗ وَ اللَّـهُ عَزِیزٌ ذُو انتِقَامٍ ﴿٤﴾
پیش از آن براى رهنمود مردم فرو فرستاد و فرقان جداکننده حق از باطل را نازل کرد کسانى که به آیات خدا کفر ورزیدند بى‌تردید عذابى سخت خواهند داشت و خداوند شکست‌ناپذیر و صاحب‌انتقام است (۴)
إِنَّ اللَّـهَ لَا یَخْفَىٰ عَلَیْهِ شَیْءٌ فِی الْأَرْ‌ضِ وَ لَا فِی السَّمَاءِ ﴿٥﴾
در حقیقت هیچ چیز نه در زمین و نه در آسمان بر خدا پوشیده نمى‌ماند (۵)
هُوَ الَّذِی یُصَوِّرُ‌کُمْ فِی الْأَرْ‌حَامِ کَیْفَ یَشَاءُ ۚ لَا إِلَـٰهَ إِلَّا هُوَ الْعَزِیزُ الْحَکِیمُ ﴿٦﴾
اوست کسى که شما را آن گونه که مى‌خواهد در رحم‌ها صورتگرى مى‌کند هیچ معبودى جز آن تواناى حکیم نیست (۶)
هُوَ الَّذِی أَنزَلَ عَلَیْکَ الْکِتَابَ مِنْهُ آیَاتٌ مُّحْکَمَاتٌ هُنَّ أُمُّ الْکِتَابِ وَ أُخَرُ مُتَشَابِهَاتٌ ۖ فَأَمَّا الَّذِینَ فِی قُلُوبِهِمْ زَیْغٌ فَیَتَّبِعُونَ مَا تَشَابَهَ مِنْهُ ابْتِغَاءَ الْفِتْنَةِ وَ ابْتِغَاءَ تَأْوِیلِهِ ۗ وَ مَا یَعْلَمُ تَأْوِیلَهُ إِلَّا اللَّـهُ ۗ وَ الرَّ‌اسِخُونَ فِی الْعِلْمِ یَقُولُونَ آمَنَّا بِهِ کُلٌّ مِّنْ عِندِ رَ‌بِّنَا ۗ وَ مَا یَذَّکَّرُ إِلَّا أُولُو الْأَلْبَابِ ﴿٧﴾
اوست کسى که این کتاب قرآن را بر تو فرو فرستاد پاره‌اى از آن آیات محکم صریح و روشن است آن‌ها اساس کتابند و پاره‌اى دیگر متشابهاتند که تأویل‌پذیرند اما کسانى که در دلهایشان انحراف است براى فتنه‌جویى و طلب تأویل آن به دلخواه خود از متشابه آن پیروى مى‌کنند با آنکه تاویلش را جز خدا و ریشه‌داران در دانش کسى نمى‌داند آنان که مى‌گویند: ما بدان ایمان آوردیم همه چه محکم و چه متشابه از جانب پروردگار ماست و جز خردمندان کسى متذکر نمى‌شود (۷)
رَ‌بَّنَا لَا تُزِغْ قُلُوبَنَا بَعْدَ إِذْ هَدَیْتَنَا وَهَبْ لَنَا مِن لَّدُنکَ رَ‌حْمَةً ۚ إِنَّکَ أَنتَ الْوَهَّابُ ﴿٨﴾
مى‌گویند: پروردگارا، پس از آنکه ما را هدایت کردى دلهایمان را دستخوش انحراف مگردان و از جانب خود رحمتى بر ما ارزانى دار که تو خود بخشایشگرى (۸)
رَ‌بَّنَا إِنَّکَ جَامِعُ النَّاسِ لِیَوْمٍ لَّا رَ‌یْبَ فِیهِ ۚ إِنَّ اللَّـهَ لَا یُخْلِفُ الْمِیعَادَ ﴿٩﴾
پروردگارا، به یقین تو در روزى که هیچ تردیدى در آن نیست گردآورنده جمله مردمانى قطعا خداوند در وعده خود خلاف نمى‌کند (۹)
إِنَّ الَّذِینَ کَفَرُ‌وا لَن تُغْنِیَ عَنْهُمْ أَمْوَالُهُمْ وَ لَا أَوْلَادُهُم مِّنَ اللَّـهِ شَیْئًا ۖ وَ أُولَـٰئِکَ هُمْ وَقُودُ النَّارِ ﴿١٠﴾
در حقیقت کسانى که کفر ورزیدند، اموال و اولادشان چیزى از عذاب خدا را از آنان دور نخواهد کرد و آنان خود هیزم دوزخند (۱۰)
کَدَأْبِ آلِ فِرْ‌عَوْنَ وَ الَّذِینَ مِن قَبْلِهِمْ ۚ کَذَّبُوا بِآیَاتِنَا فَأَخَذَهُمُ اللَّـهُ بِذُنُوبِهِمْ ۗ وَ اللَّـهُ شَدِیدُ الْعِقَابِ ﴿١١﴾
آنان به شیوه فرعونیان و کسانى که پیش از آنان بودند آیات ما را دروغ شمردند؛ پس خداوند به سزاى گناهانشان گریبان آنان را گرفت و خدا سخت‌کیفر است (۱۱)
قُل لِّلَّذِینَ کَفَرُ‌وا سَتُغْلَبُونَ وَ تُحْشَرُ‌ونَ إِلَىٰ جَهَنَّمَ ۚ وَ بِئْسَ الْمِهَادُ ﴿١٢﴾
به کسانى که کفر ورزیدند بگو: به زودى مغلوب خواهید شد و سپس در روز رستاخیز در دوزخ محشور مى‌شوید و چه بد بسترى است (۱۲)
قَدْ کَانَ لَکُمْ آیَةٌ فِی فِئَتَیْنِ الْتَقَتَا ۖ فِئَةٌ تُقَاتِلُ فِی سَبِیلِ اللَّـهِ وَ أُخْرَ‌ىٰ کَافِرَ‌ةٌ یَرَ‌وْنَهُم مِّثْلَیْهِمْ رَ‌أْیَ الْعَیْنِ ۚ وَ اللَّـهُ یُؤَیِّدُ بِنَصْرِ‌هِ مَن یَشَاءُ ۗ إِنَّ فِی ذَٰلِکَ لَعِبْرَ‌ةً لِّأُولِی الْأَبْصَارِ ﴿١٣﴾
قطعا در برخورد میان دو گروه براى شما نشانه‌اى و درس عبرتى بود گروهى در راه خدا مى‌جنگیدند و دیگر گروه کافر بودند که آنان مومنان را به چشم دو برابر خود مى‌دیدند و خدا هر که را بخواهد به یارى خود تایید مى‌کند یقینا در این ماجرا براى صاحبان بینش عبرتى است (۱۳)
زُیِّنَ لِلنَّاسِ حُبُّ الشَّهَوَاتِ مِنَ النِّسَاءِ وَ الْبَنِینَ وَ الْقَنَاطِیرِ الْمُقَنطَرَ‌ةِ مِنَ الذَّهَبِ وَ الْفِضَّةِ وَ الْخَیْلِ الْمُسَوَّمَةِ وَ الْأَنْعَامِ وَ الْحَرْ‌ثِ ۗ ذَٰلِکَ مَتَاعُ الْحَیَاةِ الدُّنْیَا ۖ وَ اللَّـهُ عِندَهُ حُسْنُ الْمَآبِ ﴿١٤﴾
دوستى خواستنی‌هاى گوناگون از: زنان و پسران و اموال فراوان از زر و سیم و اسب‌هاى نشاندار و دام‌ها و کشتزارها براى مردم آراسته شده لیکن این جمله مایه تمتع زندگى دنیاست و حال آنکه فرجام نیکو نزد خداست (۱۴)
قُلْ أَؤُنَبِّئُکُم بِخَیْرٍ مِّن ذَٰلِکُمْ ۚ لِلَّذِینَ اتَّقَوْا عِندَ رَ‌بِّهِمْ جَنَّاتٌ تَجْرِ‌ی مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِینَ فِیهَا وَ أَزْوَاجٌ مُّطَهَّرَ‌ةٌ وَ رِ‌ضْوَانٌ مِّنَ اللَّـهِ ۗ وَ اللَّـهُ بَصِیرٌ بِالْعِبَادِ ﴿١٥﴾
بگو: آیا شما را به بهتر از این‌ها خبر دهم؟ براى کسانى که تقوا پیشه کرده‌اند نزد پروردگارشان باغهایى است که از زیر درختان آن‌ها نهر‌ها روان است در آن جاودانه بمانند و همسرانى پاکیزه و نیز خشنودى خدا را دارند و خداوند به امور بندگان خود بیناست (۱۵)
الَّذِینَ یَقُولُونَ رَ‌بَّنَا إِنَّنَا آمَنَّا فَاغْفِرْ لَنَا ذُنُوبَنَا وَ قِنَا عَذَابَ النَّارِ ﴿١٦﴾
همان کسانى که مى‌گویند: پروردگارا، ما ایمان آوردیم پس گناهان ما را بر ما ببخش و ما را از عذاب آتش نگاه دار (۱۶)
الصَّابِرِ‌ینَ وَ الصَّادِقِینَ وَ الْقَانِتِینَ وَ الْمُنفِقِینَ وَ الْمُسْتَغْفِرِ‌ینَ بِالْأَسْحَارِ ﴿١٧﴾
اینانند شکیبایان و راستگویان و فرمانبرداران و انفاق‌کنندگان و آمرزش‌خواهان در سحرگاهان (۱۷)
شَهِدَ اللَّـهُ أَنَّهُ لَا إِلَـٰهَ إِلَّا هُوَ وَ الْمَلَائِکَةُ وَ أُولُو الْعِلْمِ قَائِمًا بِالْقِسْطِ ۚ لَا إِلَـٰهَ إِلَّا هُوَ الْعَزِیزُ الْحَکِیمُ ﴿١٨﴾
خدا که همواره به عدل قیام دارد گواهى مى‌دهد که جز او هیچ معبودى نیست و فرشتگان او و دانشوران نیز گواهى مى‌دهند که:جز او که توانا و حکیم است هیچ معبودى نیست (۱۸)
إِنَّ الدِّینَ عِندَ اللَّـهِ الْإِسْلَامُ ۗ وَ مَا اخْتَلَفَ الَّذِینَ أُوتُوا الْکِتَابَ إِلَّا مِن بَعْدِ مَا جَاءَهُمُ الْعِلْمُ بَغْیًا بَیْنَهُمْ ۗ وَ مَن یَکْفُرْ بِآیَاتِ اللَّـهِ فَإِنَّ اللَّـهَ سَرِ‌یعُ الْحِسَابِ ﴿١٩﴾
در حقیقت دین نزد خدا همان اسلام است و کسانى که کتاب آسمانى به آنان داده شده با یکدیگر به اختلاف نپرداختند مگر پس از آنکه علم براى آنان حاصل آمد آن هم به سابقه حسدى که میان آنان وجود داشت و هر کس به آیات خدا کفر ورزد پس بداند که خدا زودشمار است (۱۹)
فَإِنْ حَاجُّوکَ فَقُلْ أَسْلَمْتُ وَجْهِیَ لِلَّـهِ وَ مَنِ اتَّبَعَنِ ۗ وَ قُل لِّلَّذِینَ أُوتُوا الْکِتَابَ وَ الْأُمِّیِّینَ أَأَسْلَمْتُمْ ۚ فَإِنْ أَسْلَمُوا فَقَدِ اهْتَدَوا ۖ وَّ إِن تَوَلَّوْا فَإِنَّمَا عَلَیْکَ الْبَلَاغُ ۗ وَ اللَّـهُ بَصِیرٌ بِالْعِبَادِ ﴿٢٠﴾
پس اگر با تو به محاجّه برخاستند بگو: من خود را تسلیم خدا نموده‌ام و هر که مرا پیروى کرده نیز خود را تسلیم خدا نموده است و به کسانى که اهل کتابند و به مشرکان بگو: آیا اسلام آورده‌اید؟ پس اگر اسلام آوردند قطعا هدایت یافته‌اند و اگر روى برتافتند فقط رساندن پیام بر عهده توست و خداوند به امور بندگان بیناست (۲۰)
إِنَّ الَّذِینَ یَکْفُرُ‌ونَ بِآیَاتِ اللَّـهِ وَ یَقْتُلُونَ النَّبِیِّینَ بِغَیْرِ حَقٍّ وَ یَقْتُلُونَ الَّذِینَ یَأْمُرُ‌ونَ بِالْقِسْطِ مِنَ النَّاسِ فَبَشِّرْ‌هُم بِعَذَابٍ أَلِیمٍ ﴿٢١﴾
کسانى که به آیات خدا کفر مى‌ورزند و پیامبران را بناحق مى‌کشند و دادگستران را به قتل مى‌رسانند آنان را از عذابى دردناک خبر ده (۲۱)
أُولَـٰئِکَ الَّذِینَ حَبِطَتْ أَعْمَالُهُمْ فِی الدُّنْیَا وَ الْآخِرَ‌ةِ وَ مَا لَهُم مِّن نَّاصِرِ‌ینَ ﴿٢٢﴾
آنان کسانى‌اند که در این دنیا و در سراى آخرت اعمالشان به هدر رفته و براى آنان هیچ یاورى نیست (۲۲)
أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِینَ أُوتُوا نَصِیبًا مِّنَ الْکِتَابِ یُدْعَوْنَ إِلَىٰ کِتَابِ اللَّـهِ لِیَحْکُمَ بَیْنَهُمْ ثُمَّ یَتَوَلَّىٰ فَرِ‌یقٌ مِّنْهُمْ وَ هُم مُّعْرِ‌ضُونَ ﴿٢٣﴾
آیا داستان کسانى را که بهره‌اى از کتاب تورات یافته‌اند ندانسته‌اى که، چون به سوى کتاب خدا فرا خوانده مى‌شوند تا میانشان حکم کند آنگه گروهى از آنان به حال اعراض روى برمى‌تابند؟ (۲۳)
ذَٰلِکَ بِأَنَّهُمْ قَالُوا لَن تَمَسَّنَا النَّارُ إِلَّا أَیَّامًا مَّعْدُودَاتٍ ۖ وَ غَرَّ‌هُمْ فِی دِینِهِم مَّا کَانُوا یَفْتَرُ‌ونَ ﴿٢٤﴾
این بدان سبب بود که آنان به پندار خود گفتند: هرگز آتش جز چند روزى به ما نخواهد رسید و برساخته‌هایشان آنان را در دینشان فریفته کرده است (۲۴)
فَکَیْفَ إِذَا جَمَعْنَاهُمْ لِیَوْمٍ لَّا رَ‌یْبَ فِیهِ وَ وُفِّیَتْ کُلُّ نَفْسٍ مَّا کَسَبَتْ وَ هُمْ لَا یُظْلَمُونَ ﴿٢٥﴾
پس چگونه خواهد بود حالشان آنگاه که آنان را در روزى که هیچ شکى در آن نیست گرد آوریم و به هر کس پاداش دستاوردش به تمام و کمال داده شود و به آنان ستم نرسد؟ (۲۵)
قُلِ اللَّـهُمَّ مَالِکَ الْمُلْکِ تُؤْتِی الْمُلْکَ مَن تَشَاءُ وَ تَنزِعُ الْمُلْکَ مِمَّن تَشَاءُ وَ تُعِزُّ مَن تَشَاءُ وَ تُذِلُّ مَن تَشَاءُ ۖ بِیَدِکَ الْخَیْرُ ۖ إِنَّکَ عَلَىٰ کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ ﴿٢٦﴾
بگو: بار خدایا، تویى که فرمانفرمایى هر آن کس را که خواهى فرمانروایى بخشى و از هر که خواهى فرمانروایى را باز ستانى و هر که را خواهى عزت بخشى؛و هر که را خواهى خوار گردانى همه خوبی‌ها به دست توست و تو بر هر چیز توانایى (۲۶)
تُولِجُ اللَّیْلَ فِی النَّهَارِ وَتُولِجُ النَّهَارَ فِی اللَّیْلِ ۖ وَ تُخْرِ‌جُ الْحَیَّ مِنَ الْمَیِّتِ وَتُخْرِ‌جُ الْمَیِّتَ مِنَ الْحَیِّ ۖ وَتَرْ‌زُقُ مَن تَشَاءُ بِغَیْرِ حِسَابٍ ﴿٢٧﴾
شب را به روز در مى‌آورى و روز را به شب در مى‌آورى و زنده را از مرده بیرون مى آورى و مرده را از زنده خارج مى‌سازى و هر که را خواهى بى‌حساب روزى مى‌دهى (۲۷)
لَّا یَتَّخِذِ الْمُؤْمِنُونَ الْکَافِرِ‌ینَ أَوْلِیَاءَ مِن دُونِ الْمُؤْمِنِینَ ۖ وَ مَن یَفْعَلْ ذَٰلِکَ فَلَیْسَ مِنَ اللَّـهِ فِی شَیْءٍ إِلَّا أَن تَتَّقُوا مِنْهُمْ تُقَاةً ۗ وَ یُحَذِّرُ‌کُمُ اللَّـهُ نَفْسَهُ ۗ وَ إِلَى اللَّـهِ الْمَصِیرُ ﴿٢٨﴾
مومنان نباید کافران را به جاى مومنان به دوستى بگیرند و هر که چنین کند در هیچ چیز او را از دوستى خدا بهره‌اى نیست،مگر اینکه از آنان به نوعى تقیه کند و خداوند شما را از عقوبت خود مى‌ترساند و بازگشت همه به سوى خداست (۲۸)
قُلْ إِن تُخْفُوا مَا فِی صُدُورِ‌کُمْ أَوْ تُبْدُوهُ یَعْلَمْهُ اللَّـهُ ۗ وَ یَعْلَمُ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَ مَا فِی الْأَرْ‌ضِ ۗ وَ اللَّـهُ عَلَىٰ کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ ﴿٢٩﴾
بگو: اگر آنچه در سینه‌هاى شماست نهان دارید یا آشکارش کنید، خدا آن را مى داند و نیز آنچه را در آسمان‌ها و آنچه را در زمین است مى‌داند و خداوند بر هر چیزى تواناست (۲۹)
یَوْمَ تَجِدُ کُلُّ نَفْسٍ مَّا عَمِلَتْ مِنْ خَیْرٍ مُّحْضَرً‌ا وَمَا عَمِلَتْ مِن سُوءٍ تَوَدُّ لَوْ أَنَّ بَیْنَهَا وَبَیْنَهُ أَمَدًا بَعِیدًا ۗ وَ یُحَذِّرُ‌کُمُ اللَّـهُ نَفْسَهُ ۗ وَ اللَّـهُ رَ‌ءُوفٌ بِالْعِبَادِ ﴿٣٠﴾
روزى که هر کسى آنچه کار نیک به جاى آورده و آنچه بدى مرتکب شده حاضر شده مى یابد و آرزو مى‌کند کاش میان او و آن کارهاى بد فاصله‌اى دور بود و خداوند شما را از کیفر خود مى‌ترساند و در عین حال خدا به بندگان خود مهربان است (۳۰)
قُلْ إِن کُنتُمْ تُحِبُّونَ اللَّـهَ فَاتَّبِعُونِی یُحْبِبْکُمُ اللَّـهُ وَ یَغْفِرْ لَکُمْ ذُنُوبَکُمْ ۗ وَ اللَّـهُ غَفُورٌ رَّ‌حِیمٌ ﴿٣١﴾
بگو: اگر خدا را دوست دارید از من پیروى کنید تا خدا دوستتان بدارد و گناهان شما را بر شما ببخشاید و خداوند آمرزنده مهربان است (۳۱)
قُلْ أَطِیعُوا اللَّـهَ وَ الرَّ‌سُولَ ۖ فَإِن تَوَلَّوْا فَإِنَّ اللَّـهَ لَا یُحِبُّ الْکَافِرِ‌ینَ ﴿٣٢﴾
بگو: خدا و پیامبر او را اطاعت کنید پس اگر رویگردان شدند قطعا خداوند کافران را دوست ندارد (۳۲)
إِنَّ اللَّـهَ اصْطَفَىٰ آدَمَ وَ نُوحًا وَ آلَ إِبْرَ‌اهِیمَ وَ آلَ عِمْرَ‌انَ عَلَى الْعَالَمِینَ ﴿٣٣﴾
به یقین خداوند آدم و نوح و خاندان ابراهیم و خاندان عمران را بر مردم جهان برترى داده است (۳۳)
ذُرِّ‌یَّةً بَعْضُهَا مِن بَعْضٍ ۗ وَ اللَّـهُ سَمِیعٌ عَلِیمٌ ﴿٣٤﴾
فرزندانى که بعضى از آنان از نسل بعضى دیگرند و خداوند شنواى داناست (۳۴)
إِذْ قَالَتِ امْرَ‌أَتُ عِمْرَ‌انَ رَ‌بِّ إِنِّی نَذَرْ‌تُ لَکَ مَا فِی بَطْنِی مُحَرَّ‌رً‌ا فَتَقَبَّلْ مِنِّی ۖ إِنَّکَ أَنتَ السَّمِیعُ الْعَلِیمُ ﴿٣٥﴾
چون زن عمران گفت: پروردگارا، آنچه در شکم خود دارم نذر تو کردم تا آزاد شده از مشاغل دنیا و پرستشگر تو باشد پس از من بپذیر که تو خود شنواى دانایى (۳۵)
فَلَمَّا وَضَعَتْهَا قَالَتْ رَ‌بِّ إِنِّی وَضَعْتُهَا أُنثَىٰ وَ اللَّـهُ أَعْلَمُ بِمَا وَضَعَتْ وَ لَیْسَ الذَّکَرُ کَالْأُنثَىٰ ۖ وَ إِنِّی سَمَّیْتُهَا مَرْ‌یَمَ وَ إِنِّی أُعِیذُهَا بِکَ وَ ذُرِّ‌یَّتَهَا مِنَ الشَّیْطَانِ الرَّ‌جِیمِ ﴿٣٦﴾
پس چون فرزندش را بزاد گفت: پروردگارا من دختر زاده‌ام و خدا به آنچه او زایید داناتر بود و پسر چون دختر نیست و من نامش را مریم نهادم و او و فرزندانش را از شیطان رانده‌شده به تو پناه مى‌دهم (۳۶)
فَتَقَبَّلَهَا رَ‌بُّهَا بِقَبُولٍ حَسَنٍ وَ أَنبَتَهَا نَبَاتًا حَسَنًا وَ کَفَّلَهَا زَکَرِ‌یَّا ۖ کُلَّمَا دَخَلَ عَلَیْهَا زَکَرِ‌یَّا الْمِحْرَ‌ابَ وَجَدَ عِندَهَا رِ‌زْقًا ۖ قَالَ یَا مَرْ‌یَمُ أَنَّىٰ لَکِ هَـٰذَا ۖ قَالَتْ هُوَ مِنْ عِندِ اللَّـهِ ۖ إِنَّ اللَّـهَ یَرْ‌زُقُ مَن یَشَاءُ بِغَیْرِ حِسَابٍ ﴿٣٧﴾
پس پروردگارش وى مریم را با حسن قبول پذیرا شد و او را نیکو بار آورد و زکریا را سرپرست وى قرار داد زکریا هر بار که در محراب بر او وارد مى‌شد نزد او نوعى خوراکى مى‌یافت مى گفت: اى مریم، این از کجا براى تو آمده است؟ او در پاسخ مى گفت: این از جانب خداست که خدا به هر کس بخواهد بى شمار روزى مى‌دهد (۳۷)
هُنَالِکَ دَعَا زَکَرِ‌یَّا رَ‌بَّهُ ۖ قَالَ رَ‌بِّ هَبْ لِی مِن لَّدُنکَ ذُرِّ‌یَّةً طَیِّبَةً ۖ إِنَّکَ سَمِیعُ الدُّعَاءِ ﴿٣٨﴾
آنجا بود که زکریا پروردگارش را خواند و گفت: پروردگارا، از جانب خود فرزندى پاک و پسندیده به من عطا کن که تو شنونده دعایى (۳۸)
فَنَادَتْهُ الْمَلَائِکَةُ وَ هُوَ قَائِمٌ یُصَلِّی فِی الْمِحْرَ‌ابِ أَنَّ اللَّـهَ یُبَشِّرُ‌کَ بِیَحْیَىٰ مُصَدِّقًا بِکَلِمَةٍ مِّنَ اللَّـهِ وَ سَیِّدًا وَ حَصُورً‌ا وَ نَبِیًّا مِّنَ الصَّالِحِینَ ﴿٣٩﴾
پس در حالى که وى ایستاده و در محراب خود دعا مى‌کرد فرشتگان او را ندا دردادند که: خداوند تو را به ولادت یحیى که تصدیق کننده حقانیت کلمة الله عیسى است و بزرگوار و خویشتندار پرهیزنده از آنان و پیامبرى از شایستگان است مژده مى‌دهد (۳۹)
قَالَ رَ‌بِّ أَنَّىٰ یَکُونُ لِی غُلَامٌ وَ قَدْ بَلَغَنِیَ الْکِبَرُ وَ امْرَ‌أَتِی عَاقِرٌ ۖ قَالَ کَذَٰلِکَ اللَّـهُ یَفْعَلُ مَا یَشَاءُ ﴿٤٠﴾
گفت: پروردگارا، چگونه مرا فرزندى خواهد بود؟ در حالى که پیرى من بالا گرفته است و زنم «نازا» است فرشته گفت: کار پروردگار چنین است خدا هر چه بخواهد مى‌کند (۴۰)
قَالَ رَ‌بِّ اجْعَل لِّی آیَةً ۖ قَالَ آیَتُکَ أَلَّا تُکَلِّمَ النَّاسَ ثَلَاثَةَ أَیَّامٍ إِلَّا رَ‌مْزًا ۗ وَاذْکُر رَّ‌بَّکَ کَثِیرً‌ا وَسَبِّحْ بِالْعَشِیِّ وَالْإِبْکَارِ ﴿٤١﴾
گفت: پروردگارا، براى من نشانه‌اى قرار ده فرمود: نشانه‌ات این است که سه روز با مردم جز به اشاره سخن نگویى و پروردگارت را بسیار یاد کن و شبانگاه و بامدادان او را تسبیح گوى (۴۱)
وَ إِذْ قَالَتِ الْمَلَائِکَةُ یَا مَرْ‌یَمُ إِنَّ اللَّـهَ اصْطَفَاکِ وَ طَهَّرَ‌کِ وَ اصْطَفَاکِ عَلَىٰ نِسَاءِ الْعَالَمِینَ ﴿٤٢﴾
و یاد کن هنگامى را که فرشتگان گفتند: اى مریم، خداوند تو را برگزیده و پاک ساخته و تو را بر زنان جهان برترى داده است (۴۲)
یَا مَرْ‌یَمُ اقْنُتِی لِرَ‌بِّکِ وَ اسْجُدِی وَ ارْ‌کَعِی مَعَ الرَّ‌اکِعِینَ ﴿٤٣﴾
اى مریم، فرمانبر پروردگار خود باش و سجده کن و با رکوع‌کنندگان رکوع نما (۴۳)
ذَٰلِکَ مِنْ أَنبَاءِ الْغَیْبِ نُوحِیهِ إِلَیْکَ ۚ وَ مَا کُنتَ لَدَیْهِمْ إِذْ یُلْقُونَ أَقْلَامَهُمْ أَیُّهُمْ یَکْفُلُ مَرْ‌یَمَ وَ مَا کُنتَ لَدَیْهِمْ إِذْ یَخْتَصِمُونَ ﴿٤٤﴾
این جمله از اخبار غیب است که به تو وحى مى‌کنیم و گرنه وقتى که آنان قلمهاى خود را براى قرعه‌کشى به آب مى‌افکندند تا کدام یک سرپرستى مریم را به عهده گیرد نزد آنان نبودى و نیز وقتى با یکدیگر کشمکش مى‌کردند نزدشان نبودى (۴۴)
إِذْ قَالَتِ الْمَلَائِکَةُ یَا مَرْ‌یَمُ إِنَّ اللَّـهَ یُبَشِّرُ‌کِ بِکَلِمَةٍ مِّنْهُ اسْمُهُ الْمَسِیحُ عِیسَى ابْنُ مَرْ‌یَمَ وَجِیهًا فِی الدُّنْیَا وَ الْآخِرَ‌ةِ وَ مِنَ الْمُقَرَّ‌بِینَ ﴿٤٥﴾
یاد کن هنگامى را که فرشتگان گفتند: اى مریم، خداوند تو را به کلمه‌اى از جانب خود که نامش مسیح عیسى‌بن‌مریم است مژده مى‌دهد در حالى که او در دنیا و آخرت آبرومند و از مقربان درگاه خدا است (۴۵)
وَ یُکَلِّمُ النَّاسَ فِی الْمَهْدِ وَ کَهْلًا وَ مِنَ الصَّالِحِینَ ﴿٤٦﴾
و در گهواره به اعجاز و در میانسالى به وحى با مردم سخن مى‌گوید و از شایستگان است (۴۶)
قَالَتْ رَ‌بِّ أَنَّىٰ یَکُونُ لِی وَلَدٌ وَ لَمْ یَمْسَسْنِی بَشَرٌ ۖ قَالَ کَذَٰلِکِ اللَّـهُ یَخْلُقُ مَا یَشَاءُ ۚ إِذَا قَضَىٰ أَمْرً‌ا فَإِنَّمَا یَقُولُ لَهُ کُن فَیَکُونُ ﴿٤٧﴾
مریم گفت: پروردگارا، چگونه مرا فرزندى خواهد بود با آنکه بشرى به من دست نزده است؟ گفت: چنین است کار پروردگار خدا هر چه بخواهد مى‌آفریند چون به کارى فرمان دهد فقط به آن مى‌گوید: باش پس مى‌باشد (۴۷)
وَ یُعَلِّمُهُ الْکِتَابَ وَ الْحِکْمَةَ وَ التَّوْرَ‌اةَ وَ الْإِنجِیلَ ﴿٤٨﴾
و به او کتاب و حکمت و تورات و انجیل مى‌آموزد (۴۸)
وَ رَ‌سُولًا إِلَىٰ بَنِی إِسْرَ‌ائِیلَ أَنِّی قَدْ جِئْتُکُم بِآیَةٍ مِّن رَّ‌بِّکُمْ ۖ أَنِّی أَخْلُقُ لَکُم مِّنَ الطِّینِ کَهَیْئَةِ الطَّیْرِ فَأَنفُخُ فِیهِ فَیَکُونُ طَیْرً‌ا بِإِذْنِ اللَّـهِ ۖ وَ أُبْرِ‌ئُ الْأَکْمَهَ وَ الْأَبْرَ‌صَ وَ أُحْیِی الْمَوْتَىٰ بِإِذْنِ اللَّـهِ ۖ وَ أُنَبِّئُکُم بِمَا تَأْکُلُونَ وَ مَا تَدَّخِرُ‌ونَ فِی بُیُوتِکُمْ ۚ إِنَّ فِی ذَٰلِکَ لَآیَةً لَّکُمْ إِن کُنتُم مُّؤْمِنِینَ ﴿٤٩﴾
و او را به عنوان پیامبرى به سوى بنى اسرائیل مى‌فرستد که او به آنان مى‌گوید: در حقیقت، من از جانب پروردگارتان برایتان معجزه‌اى آورده‌ام من از گل براى شما چیزى به شکل پرنده مى‌سازم آنگاه در آن مى‌دمم پس به اذن خدا پرنده‌اى مى شود و به اذن خدا نابیناى مادرزاد و پیس را بهبود مى‌بخشم و مردگان را زنده مى‌گردانم و شما را از آنچه مى‌خورید و در خانه هایتان ذخیره مى‌کنید خبر مى‌دهم مسلما در این معجزات براى شما اگر مومن باشید عبرت است (۴۹)
وَ مُصَدِّقًا لِّمَا بَیْنَ یَدَیَّ مِنَ التَّوْرَ‌اةِ وَ لِأُحِلَّ لَکُم بَعْضَ الَّذِی حُرِّ‌مَ عَلَیْکُمْ ۚ وَ جِئْتُکُم بِآیَةٍ مِّن رَّ‌بِّکُمْ فَاتَّقُوا اللَّـهَ وَ أَطِیعُونِ ﴿٥٠﴾
و مى‌گوید: آمده‌ام تا تورات را که پیش از من نازل شده است تصدیق کننده باشم و تا پاره‌اى از آنچه را که بر شما حرام گردیده براى شما حلال کنم و از جانب پروردگارتان براى شما نشانه‌اى آورده‌ام پس از خدا پروا دارید و مرا اطاعت کنید (۵۰)
منبع:باشگاه خبرنگاران