وی در سال ۱۳۰۴ قمری به تهران آمد و فقه و اصول را نزد آیت الله میرزا حسن آشتیانی آموخت. وی نخستین سالهای بلوغ را پشت سرمی گذاشت که در کلاس درس عرفان نشست و در هجدهمین سال عمر خود به درجه اجتهاد نائل آمد و سپس عازم نجف گردید و با شور و شوقی وصف ناپذیر در درس‌های آخوند خراسانی، آیت الله شیخ فتح الله شریعت (شیخ الشریعه)، آیت الله میرزا محمد حسن خلیلی و آیت الله محمد تقی شیرازی حاضر شد.
آیـــت حــق شــاه آبــادی بعد از هشت سال اقامت در عراق به ایران بازگشت و در تهران در خیابان شاه آباد (جمهوری اسلامی کنونی) ساکن و از این رو به شاه آبادی معروف گردید. آن بزرگوار مدت ۱۷ سال در تهران اقامت داشت و در سال ۱۳۴۷ قمری راهی شهر مقدس قم شد و به تعلیم و تربیت طلاب علوم دینی پرداخت.
از جمله شاگردان ایشان حضرت امام خمینی(ره) و آیت الله سید شهاب الدین نجفی(ره) بوده‌اند. امــــام خمینی (ره) به آیت الله شاه آبادی بسیار علاقه داشتند تا آنجا که هرگاه از ایشان نامی به میان می‌آوردند، می‌فرمود: روحی له الفداء «جانم فدای او باد» این مطلب در کتابهای امام به خصوص در کتابهای عرفانی ایشان کاملاً مشهود است.
آیت الله شاه آبادی بعد از ۷ سال اقامت در قم مجدداً در سال ۱۳۵۴ قمری به تهران مراجعت و به ترویج دین و تدریس فقه و اصول پرداختند و نیز مبانی علمی خویش را به رشته تحریر درآوردند که از جمله آثار ایشـــان : شــذرات المعــارف ۲ ـ رشحات البحار ۳ ـ مفتاح السعاده فی احکام العباده ۴ ـ حاشیه نجاه العباد ۵ ـ منازل السالکین ۶ ـ حاشیه کفایـه الاصول آخوند خراسانی ۷ ـ حاشیه فصول الاصول ۸ ـ رساله العقل و الجهل است.
در زمان حکومت رضا خان یکی از مهمترین اقدامات آیت الله شاه آبادی مبارزه با ظلم و ستم شاهی وی بود. چنانکه امام (ره) می‌فرمایند: مرحوم آیت الله شاه آبادی علاوه بر آن که یک فقیه و عارف کامل بودند یک مبارز به تمام معنا هم بودند.
وی در سال ۱۳۲۸ شمسی سوم صفر (۱۳۶۹ قمری) بعد از هفتاد و هشت سال عمر پر برکت روح وی به ملکوت اعلی پیوست و پیکر پاک او با تشییع هزاران نفر از مومنین به شهرری منتقل و در رواق ابوالفتوح رازی حرم حضرت عبدالعظیم(ع) به خاک سپرده شد.
منبع:ایسنا