«بَقِيَّتُ اللَّهِ» در اين آيه به معناى درآمد و سودى است كه از يك سرمايه‏ حلال و خداپسندانه براى انسان باقى مى‏ ماند و صد در صد حلال است. امّا در روايات به هر وجود مباركى كه به اراده‏ خداوند براى بشريّت باقى مى ‏ماند، «بَقِيَّتُ اللَّهِ» گفته مى ‏شود. از جمله به سربازان مؤمنى كه پيروزمندانه از جبهه‏ جنگ برمى‏ گردند، زيرا به اراده‏ الهى باقى مانده ‏اند.

به امام عصر (عجّل اللَّه تعالى فرجه الشريف) نيز «بَقِيَّتُ اللَّهِ» مى ‏گويند، چون آن وجود شريف به خواست خداوند براى هدايت مردم ذخيره و باقى نگهداشته شده است. در روايات مى ‏خوانيم كه يكى از نام‏ها و اسامى مبارك آن حضرت «بَقِيَّتُ اللَّهِ» است [1] و ما بر او به اين نام سلام مى‏ كنيم: «السلام عليك يا بقية اللَّه فى ارضه». وقتى آن حضرت در مكّه ظهور فرمايند، اين آيه را تلاوت كرده و مى‏ فرمايند: من آن «بقيّة اللَّه» هستم. البتّه به ساير معصومين عليهم السلام نيز لقب «بقيةاللَّه» داده شده است[2].

پي نوشت:

[1] بحار، ج46، ص259.

[2] تفسير كنزالدقائق.

تفسير نور، ج4، ص107.