عقیق:آیین پایانی نخستین کنگره شعر آیینی «شورِ شیرین» به همت پایگاه شعر آیینی «جرعه» و با سخنرانی «غلامرضا سازگار»، «محمدعلی مجاهدی» و «اسماعیل امینی» و با حضور جمعی از روحانیون، ذاکران و شاعران آیینی از جمله جواد حیدری، احمد بابایی، حامد عسکری، محمود حبیبی کسبی و ... ظهر امروز ۱۱ مهرماه در سالن مهر حوزه هنری برگزار شد.
محمدعلی مجاهدی، پدر شعر آیینی و پیرغلام اهل بیت علیهم‌السلام در این مراسم با اشاره به این که شاعر آیینی باید به درجه‌ای از آیینگی رسیده باشد، گفت: ما وقتی اصطلاح شعر آیینی را به جامعه بزرگ ادبی کشور پیشنهاد دادیم یکی از جهاتش این بود که باور داشتیم که یک شاعر آیینی خصوصاً شاعر ولایت باید به درجه‌ای از آیینگی رسیده باشد یعنی باطن شاعر آیینی باید به درجه‌ای از روشنایی و صیقل رسیده باشد که بتواند اگر در خلوت جلوه‌ای به او نشان داده شود این تجلی را انعکاس دهد.
وی حریم شعر آیینی را حریمی محترم و در عین حال خطیر دانست و گفت: حضور در این حریم طهارت باطنی می‌خواهد و حتی دائم الوضو بودن بعد از طهارت باطنی نیاز است، زیرا منشاء بسیاری و خیرات و برکات برای شاعر آیینی همین طهارت باطنی است.
مجاهدی جایگاه شاعر آیینی را از منظر شرع جایگاهی رفیع دانست و گفت: برای رسیدن به این جایگاه باید تلاش، همت، اخلاص و بسیاری مسائل دیگر داشت.
این شاعر پیشکسوت اهل بیت (ع) با بیان ماجرایی از دعبل خزاعی گفت: خزاعی در مرو به محضر امام رضا (ع) رفت، آن روز امام به مناسبت یکی از اعیاد نشستی داشتند و در این نشست رو به دعبل کردند و گفتند: شعرت را بخوان. دعبل گفت: من این شعر را دیشب در ستایش شما سرودم و جز من و خدای متعال کسی از مفاد آن اطلاع ندارد و شروع به خواندن آن قصیده فاخر کرد. چند بیت را که خواند حضرت اشاره کرد ادامه نده. بعد وجود نازنین امام رضا علیه‌السلام باقی ابیات را برای حاضران خواندند. فضای سنگین و خاصی در محفل ایجاد شد زیرا همه فکر می‌کردند که دعبل شعر فرد دیگری را در محضر امام خوانده امام رضا (ع) که این فضا را دیدند گفتند: ذهنتان را به جای بد نبرید. مگر شما اعتقاد ندارید که هرچه خیر و فیض از عالم بالا نازل شود اول به قلب امام زمان عرضه می‌شود و او است که واسطه نشر این فیض و خیر است. همه گفتند: آری، امام گفت: دیشب هنگامی که صورت ملکوتی این شعر از عالم بالا در حال نزول بود از نظر من گذشت و من باقی ابیات را از روی نسخه عرشی خواندم. با این مثال جایگاه شاعر آیینی را خودتان تصور کنید و اگر قرار است یک شاعر آیینی به این مقام برسد باید چه کند؟
وی با بیان اینکه معارف الهی به همه ما نازل می‌شود، اما ظرفیت ماست که چگونه بتوانیم از این معارف استفاده کنیم گفت: در عالم بالا بخل وجود ندارد. باران باران است، این ظرفیت‌های من و شما است که با این داده ها چه کنیم. اگر انسان به درجه‌ای از وارستگی برسد یعنی همین که دستورات شرع مقدس مثل انجام واجبات، ترک محرمات و دروغ نگفتن، خیانت نکردن، خواندن نماز و... را انجام دهد تا اواخر میان‌سالی نیازی به راهنمایی معنوی ندارد آن هم به این صورتی که امروز مصطلح است. عمل به دستورات شرع خود به خود انسان را در معرض خودباختگی قرار می‌دهد تا به بلوغ فکری برسد، در این صورت انسان استحقاق پیدا می‌کند تا بتواند درجات والا را کسب کند.
عکس یادگاری برگزیدگان در مراسم پایانی کنگره ادبی شور شیرین
مجاهدی عنایت خداوند را بسته به استحقاق انسان‌ها دانست و گفت: انسان باید استحقاق چیزی را پیدا کند تا به او بدهند تا عطش نداشته باشیم دنبال آب نمی‌رویم و تا تشنه معارف نباشیم به دنبال مردان خدا نمی‌رویم.
وی با بیان چند حدیث در خصوص جایگاه شاعر اهل بیت در محضر خداوند گفت: ابن کعب می‌گوید پدرم در جلسه‌ای در ستایش پیامبر (ص) می‌خواست شعری بخواند. جمعیت زیاد بود و حرف کسی به کسی نمی‌رسید، حضرت با دست مبارکشان جمعیت را به سکوت امر کردند و به او گفتند: شعرت را بخوان. کعب شعرش در وصف پیامبر (ص) را خواند و گفت: پیامبر چون شمشیر است که نور افشانی می‌کند و به یاری دیگران می‌رود، همانند شمشیر هندی. آن زمان شمشیر هندی یکی از محکم‌ترین و برنده‌ترین شمشیر‌ها بود. پیامبر (ص) همینجا شعر او را قطع می‌کند و می‌گوید: شمشیر هندی نه، شمشیر خدا. این نشانه توجه و اهمیت پیامبر (ص) به شعر آیینی است که حتی در جلسه این چنینی شعر را نقد می‌کند.
وی ادامه داد: در روایتی دیگر آمده «مؤمن اگر شعری بگوید و ما را ستایش کند این کار را نمی‌کند مگر اینکه خداوند برای او شهری بنا کند در بهشت که هفت مرتبه بزرگتر از همه دنیا است و آن شاعر را همه ملائک مقرب و پیامبران در آن شهر زیارت می‌کنند». ببینید شاعر اهل بیت (ع) می‌تواند به چه جایگاهی برسد. باید به دنبال این باید باشیم که چگونه به این جایگاه برسیم؟
این شاعر اهل بیت (ع) با بیان اینکه شاعر اهل بیت (ع) باید انتقادات را بپذیرد، گفت: شما با نقد کمال پیدا می‌کنید شاعری که نقد گریز است به کمال نمی‌رسد، همچنین شاعر آیینی باید حماسه، عاطفه، شور، مرثیه و مطلب ارزشی را برای مخاطب بازگو کند اگر یک شاعر چنین شعری به مردم عرضه کند می‌تواند به خود این نوید را بدهد که در محضر شارع مقدس سرفراز است.
منبع:فارس