عقیق:سوره شوری چهل و دومین سوره قرآن است و در جزء بیست و پنجم آن قرار دارد.

وجه تسمیه این سوره، استفاده از این واژه به عنوان یکی از صفات مومنان در آیه ۳۸ است.

موضوع محوری سوره شوری وحی است و به موضوعات دیگری مثل توحید، معاد و صفات مومنان و کفار نیز پرداخته است.

آیه ۲۳ معروف به آیه مودت و آیه ۳۸ درباره اهمیت مشورت از آیات مشهور این سوره است. آیه ۴۰ این سوره برای مشروعیت قصاص مورد استناد فقیهان واقع شده است.

در فضیلت تلاوت سوره شوری از پیامبر (ص) نقل شده است؛ هرکسی سوره شوری را بخواند، فرشتگان بر او درود می‌فرستند و برای او استغفار و رحمت می‌خواهند.

در حدیثی از امام صادق (ع) نیز آمده است:کسی که سوره شوری را بخواند روز قیامت با صورتی سفید و درخشنده همچون آفتاب محشور می‌شود تا در پیشگاه خدا حاضر شود و خداوند می‌فرماید: بنده من! قرائت سوره حم، عسق را تداوم دادی در حالی که پاداش آن را نمی‌دانستی؛ اما اگر می‌دانستی چه پاداشی دارد هیچ‌گاه از قرائت آن خسته نمی‌شدی؛ ولی من امروز پاداش تو را به تو خواهم داد؛ سپس دستور می‌دهد او را وارد بهشت و غرق در نعمت‌های ویژه بهشتی کنند.

در خواص این سوره نیز روایت شده هر کس این سوره را نوشته و همراه خود داشته باشد، از شرّ مردم در امان است.

متن آیاتی از سوره شوری همراه با ترجمه

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خدای بخشاینده مهربان

اللَّـهُ الَّذِی أَنزَلَ الْکِتَابَ بِالْحَقِّ وَ الْمِیزَانَ ۗ وَ مَا یُدْرِ‌یکَ لَعَلَّ السَّاعَةَ قَرِ‌یبٌ ﴿١٧﴾

خدا همان کسى است که کتاب و وسیله سنجش را به حق فرود آوردو تو چه مى‌دانى شاید رستاخیز نزدیک باشد (۱۷)

یَسْتَعْجِلُ بِهَا الَّذِینَ لَا یُؤْمِنُونَ بِهَا ۖ وَ الَّذِینَ آمَنُوا مُشْفِقُونَ مِنْهَا وَ یَعْلَمُونَ أَنَّهَا الْحَقُّ ۗ أَلَا إِنَّ الَّذِینَ یُمَارُ‌ونَ فِی السَّاعَةِ لَفِی ضَلَالٍ بَعِیدٍ ﴿١٨﴾

کسانى که به آن ایمان ندارند شتابزده آن را مى‌خواهند و کسانى که ایمان آورده‌اند از آن هراسناکند و مى‌دانند که آن حق است بدان که آنان که در مورد قیامت تردید مى‌ورزند قطعا در گمراهى دور و درازى‌اند (۱۸)

اللَّـهُ لَطِیفٌ بِعِبَادِهِ یَرْ‌زُقُ مَن یَشَاءُ ۖ وَ هُوَ الْقَوِیُّ الْعَزِیزُ ﴿١٩﴾

خدا نسبت به بندگانش مهربان است:هر که را بخواهد روزى مى‌دهد و اوست نیرومند غالب (۱۹)

مَن کَانَ یُرِ‌یدُ حَرْ‌ثَ الْآخِرَ‌ةِ نَزِدْ لَهُ فِی حَرْ‌ثِهِ ۖ وَ مَن کَانَ یُرِ‌یدُ حَرْ‌ثَ الدُّنْیَا نُؤْتِهِ مِنْهَا وَ مَا لَهُ فِی الْآخِرَ‌ةِ مِن نَّصِیبٍ ﴿٢٠﴾

کسى که کشت آخرت بخواهد براى وى در کشته‌اش مى‌افزاییم و کسى که کشت این دنیا را بخواهد به او از آن مى‌دهیم ولى در آخرت او را نصیبى نیست (۲۰)

أَمْ لَهُمْ شُرَ‌کَاءُ شَرَ‌عُوا لَهُم مِّنَ الدِّینِ مَا لَمْ یَأْذَن بِهِ اللَّـهُ ۚ وَلَوْلَا کَلِمَةُ الْفَصْلِ لَقُضِیَ بَیْنَهُمْ ۗ وَ إِنَّ الظَّالِمِینَ لَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ ﴿٢١﴾

آیا براى آنان شریکانى است که در آنچه خدا بدان اجازه نداده برایشان بنیاد آیینى نهاده‌اند و اگر فرمان قاطع در باره تاخیر عذاب در کار نبود مسلما میانشان داورى مى‌شد و براى ستمکاران شکنجه‌اى پر درد است (۲۱)

تَرَ‌ى الظَّالِمِینَ مُشْفِقِینَ مِمَّا کَسَبُوا وَ هُوَ وَاقِعٌ بِهِمْ ۗ وَالَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحَاتِ فِی رَ‌وْضَاتِ الْجَنَّاتِ ۖ لَهُم مَّا یَشَاءُونَ عِندَ رَ‌بِّهِمْ ۚ ذَٰلِکَ هُوَ الْفَضْلُ الْکَبِیرُ ﴿٢٢﴾

در قیامت‌ستمگران را از آنچه انجام داده‌اند هراسناک مى‌بینى و جزاى عملشان به آنان خواهد رسید و کسانى که ایمان آورده و کارهاى شایسته کرده‌اند در باغهاى بهشتند آنچه را بخواهند نزد پروردگارشان خواهند داشت؛ این است همان فضل عظیم (۲۲)

ذَٰلِکَ الَّذِی یُبَشِّرُ اللَّـهُ عِبَادَهُ الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحَاتِ ۗ قُل لَّا أَسْأَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجْرً‌ا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِی الْقُرْ‌بَىٰ ۗ وَ مَن یَقْتَرِ‌فْ حَسَنَةً نَّزِدْ لَهُ فِیهَا حُسْنًا ۚ إِنَّ اللَّـهَ غَفُورٌ شَکُورٌ ﴿٢٣﴾

این همان پاداشى است که خدا بندگان خود را که ایمان آورده و کارهاى شایسته کرده‌اند بدان مژده داده است بگو: به ازاى آن رسالت پاداشى از شما خواستار نیستم مگر دوستى در باره خویشاوندان و هر کس نیکى به جاى آورد و طاعتى اندوزد براى او در ثواب آن خواهیم افزود قطعا خدا آمرزنده و قدرشناس است (۲۳)