بسیاری از ماها از مال دنیا نصیب آن چنانی نداریم ولی قاعدتا می بایست توجه زیادی به خداوآخرت میکردیم ولی چرا اینگونه نیست ؟ در پاسخ باید اضافه کردکه ارزشها ومعیارهای اجتماعی نه به صورت شعاری بلکه به شکل عملی حاکم بررفتارهای ما می باشد مثلارقابتها وحسادتها از اینکه فامیل ودوست آشنا به کجا رسیدندولی ما به هیچ جایی نرسیدیم زندگی را برای خودمان جهنم می کنیم وخود رازیانکار دنیا وآخرت قرار می دهیم

چگونه ممکن است از داشتن ثروت وشهرت و مقاوم همسر زیبا خانه مجلل لذت نبریم به نظر از محالات است جان مطلب در این است که خاطره یک لذت در ذهن ماهمیشه زنده است وبا آن نشخوار ذهنی می کنیم همین زنده کردن مداوم مرکز موهومی به نام من تشکیل میشود تا قبل ازتشکیل همه چیز را به طور فطری از خدا میدانستیم ولی بعداز تشکیل؛ همه چیز را از من میدانیم. پس بنابراین پرونده هر موضوعی را بعداز تشکیل سریعا باید بست تا به فکر مداوم تبدیل نشود زمانیکه پرونده بسته شدلذت تبدیل به عشق می گردد وزمانی که ذهن عشق را تجربه کند ترس و وحشت از مرگ نیز از میان می رود

تنها ره راهایی عمل به حدیث پیامبر گرامی (ص) که می فرمایند موتو قبل ان تموتو . بمیر ای دوست اگر زندگانی خواهی که ادریس با چنین مردنی بهشتی گشت. مرگ باید در لحظه لحظه زندگی رخ دهد. مرگ بر داشتن ثروت؛ مقام فرزند. مازمانی که به یک ثروت انبوه یا یک مقامی می رسیم لذت زیادی را تجربه می کنیم آیا میتوایم مال وثروت مقام؛ و زن وفرزند را از خدا بدانیم وبه این آیه از قرآن عمل کنیم که میفرماید لکیلا تاسو علی مافاتکم ولا تفرحو بما اتاکم الله 23 سوره حدید