عقیق:سوره طارق هشتاد و ششمین سوره قرآن است و در جزء سی ام آن قرار دارد. 

طارق به معنای ستاره است و این سوره را از آن رو طارق نامیده‌اند که در آغاز آن، به طارق سوگند یاد شده است.

سوره طارق به معاد می‌پردازد و بیان می‌کند خداوند قادر است، انسان را پس از مرگ دوباره زنده کند. این سوره سپس درباره اهمیت قرآن سخن می‌گوید و آن را سخنی قاطع و روشنگر معرفی می‌کند. آیه نهم این سوره از آیات مشهور است که قیامت را «یوم تبلی السرائر: روزی که راز‌ها فاش می‌شود» می‌خواند.

از پیامبر (ص) نقل شده هر کس سوره طارق را تلاوت کند، خداوند به تعداد هر ستاره‌ای که در آسمان وجود دارد، ده حسنه به او می‌بخشد. در نقلی دیگر پیامبر (ص) آموختن سوره طارق را وسیله‌ای برای تقرب به خداوند و عاملی برای بخشش گناهان بجز شرک می‌داند. از امام صادق (ع) نیز نقل شده است هر که در نماز‌های واجب خود، سوره طارق را بخواند، در روز قیامت در نزد خداوند مقام و منزلتی والا خواهد داشت و از همراهان انبیاء و یارانشان در بهشت خواهد بود.

در تفسیر البرهان برای قرائت سوره طارق خواصی چون جلوگیری از عفونت زخم ذکر شده است.

متن آیاتی از سوره طارق همراه با ترجمه

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خدای بخشاینده مهربان

وَ السَّمَاءِ وَالطَّارِقِ ﴿١﴾

سوگند به آسمان و آن اختر شبگرد. (۱)

وَ مَا أَدْرَاکَ مَا الطَّارِقُ ﴿٢﴾

و تو چه دانى که اختر شبگرد چیست؟ (۲)

النَّجْمُ الثَّاقِبُ ﴿٣﴾

آن اختر فروزان. (۳)

إِن کُلُّ نَفْسٍ لَّمَّا عَلَیْهَا حَافِظٌ ﴿٤﴾

هیچ کس نیست مگر اینکه نگاهبانى بر او گماشته شده است. (۴)

فَلْیَنظُرِ الْإِنسَانُ مِمَّ خُلِقَ ﴿٥﴾

پس انسان باید بنگرد که از چه آفریده شده است؟ (۵)

خُلِقَ مِن مَّاءٍ دَافِقٍ ﴿٦﴾

از آب جهنده‌اى خلق شده، (۶)

یَخْرُجُ مِن بَیْنِ الصُّلْبِ وَالتَّرَائِبِ ﴿٧﴾

که از صلب مرد و میان استخوان‌هاى سینه زن بیرون مى‌آید. (۷)

إِنَّهُ عَلَىٰ رَجْعِهِ لَقَادِرٌ ﴿٨﴾

در حقیقت، او [خدا] بر بازگردانیدن وى بخوبى تواناست. (۸)

یَوْمَ تُبْلَى السَّرَائِرُ ﴿٩﴾

آن روز که راز‌ها همه فاش شود، (۹)

فَمَا لَهُ مِن قُوَّةٍ وَلَا نَاصِرٍ ﴿١٠﴾

  پس او را نه نیرویى ماند و نه یارى. (۱۰)

وَ السَّمَاءِ ذَاتِ الرَّجْعِ ﴿١١﴾

سوگند به آسمان بارش‌انگیز، (۱۱)

وَ الْأَرْضِ ذَاتِ الصَّدْعِ ﴿١٢﴾

سوگند به زمین شکافدار آماده کشت (۱۲)

إِنَّهُ لَقَوْلٌ فَصْلٌ ﴿١٣﴾

که در حقیقت، قرآن گفتارى قاطع و روشنگر است؛ (۱۳)

وَ مَا هُوَ بِالْهَزْلِ ﴿١٤﴾

 و آن شوخى نیست. (۱۴)

إِنَّهُمْ یَکِیدُونَ کَیْدًا ﴿١٥﴾

آنان دست به نیرنگ مى‌زنند. (۱۵)

وَأَکِیدُ کَیْدًا ﴿١٦﴾

 و  من نیز دست به نیرنگ مى‌زنم (۱۶)

فَمَهِّلِ الْکَافِرِینَ أَمْهِلْهُمْ رُوَیْدًا ﴿١٧﴾

پس کافران را مهلت ده، و کمى آنان را به حال خود واگذار. (۱۷)