عقیق:تتو کردن امروزه یکی از انواع آرایشی رایج در بین زنان محسوب می‌شود. قرار گرفتن مواد رنگی با منشاء خارجی در زیر پوست باعث تغییرات رنگی می‌شود که این حرکات را خالکوبی یا تتو می‌گویند. برای تتو (خالکوبی) کردن از سوزن‌های مخصوص استفاده می‌شود و این کار غیر از درد فراوان، خونریزی زیادی هم به همراه دارد. پس از تتو کردن نیز رعایت نکردن بهداشت فردی، می‌تواند شخص را در معرض ابتلا به آلودگی‌های خونی و اختلالات پوستی  قرار دهد.

تتو انواعی دارد که شامل تتوی ابرو و چشم است. تتوی ابرو نیز کاربردی درمانی برای افرادی که به دلایل مختلف ابروی خویش را از دست داده‌اند یا دچار نقص مادرزادی هستند، محسوب می‌شود و از بارزترین نمونه‌های آن می‌توان به بیمارانی اشاره کرد که بر اثر "شیمی درمانی" ابروی خود را از دست داده‌اند. تتوی چشم نیز برای رفع نقص‌هایی چون افتادگی چشم، افتادگی پلک ، آسیب و جراحت و ... به کار می‌رود. بر این اساس گاهی این عمل می‌تواند مزیت‌هایی داشته باشد. اما از جهت فقهی رهبر معظم انقلاب طی استفئاتی فرمودند: «مانع ندارد، و اگر در نظر عرف زینت محسوب مى‌شود باید از نامحرم بپوشانند».

آیت‌الله مکارم شیرازی در پاسخ به این سؤال که: «برخى از بانوان نسبت به ابرو یا دور لب، عملیّات تتو انجام مى‌دهند، (پر رنگ کردن دور ابرو و لب با خال کوبى که طبعاً زینت تلقّى مى شود و گاه پوشاندن آن نیز مقدور نیست»، می‌نویسد: «این کار در صورتى که آرایش تند محسوب نشود و منشأ فسادى نگردد جایز است؛ ودر هر حال براى وضو و غسل اشکالى ندارد، زیرا چیزى نیست که روى پوست را بپوشاند. و اگر روی پوست باشد، باید در صورت امکان به هنگام غسل و وضو برطرف شود».