عقیق:بر اساس آموزه‌های دین، حفظ چشم از نظر به نامحرم از ارزش‌های والای انسانی شمرده می‌شود و نقش کلیدی در تزکیه و رشد روحانی افراد دارد. نشان به اینکه خداوند در سوره نور آنگاه که به مؤمنان دستور می‌دهد از چشم خویش مراقبت کنند، این عمل را مایه تزکیه آنها معرفی کرده و می‌فرماید «قُلْ لِلْمُؤْمِنینَ یَغُضُّوا مِنْ أَبْصارِهِمْ وَ یَحْفَظُوا فُرُوجَهُمْ ذلِکَ أَزْکى لَهُم؛ به مردان مؤمن بگو چشمان خود را [ از آنچه حرام است] فرو بندند و شکاف‌های (ایمانی، روحانی، اخلاقی و فکری» خویش را حفظ کنند؛ این براى آنان پاکیزهتر (و به تزکیه نزدیک‌تر) است».
این از آن روست که چشم دروازه قلب یا همان بُعد روحانی انسان‌هاست و قلب نیز محل ورود نور ایمان است. امیرالمؤمنین (ع) در روایتی فرمود: «اَلعَینُ جاسُوسُ القَلبِ وَ بَرید العَقل؛ چشم جاسوس و مأمور دل و نامه‌رسان عقل است». (مصباح الشریعة، ص9) لذا فردی که به چشم خود عادت به هرزه‌گی داده باشد و یا اصطلاحاً چشم‌چرانی می‌کند، به طور حتم به مرور زمان دچار قساوت قلب شده و به دنبال آن با چالش‌های متعدد رفتاری مواجه می‌شود.
محمد بن سنان میگوید امام رضا علیه‌‌السلام در جواب سؤالات من، نامهای برایم ارسال کرد که در فرازی از آن فرموده بودند: «نگاه به موهای زنان شوهردار و غیرشوهردار، حرام است؛ زیرا این نگاه، مرد را تهییج و تحریک می‌کند. و تهییج، شخص را به فساد و داخل شدن در حرام و اعمال ناپسندیده می‌کشاند و همچنین است حکم نگاه به غیر مو، [که نگاه مرد به آنها حلال نیست،] مگر در موردی که حق‌تعالی [در قرآن، آن را استثنا کرده و] فرموده است: (وَ الْقَوَاعِدُ مِنَ النِّسَاءِ اللَّاتِی لَا یَرْجُونَ نِکَاحاً فَلَیْسَ عَلَیْهِنَّ جُنَاحٌ)؛ «بر زنان سالخورده که از ولادت و عادت بازنشسته، امید ازدواج ندارند باکی نیست که لباس‌هایشان را غیر از چادر بر زمین بگذارند و اشکالی ندارد که به موهای مثل این زنان نگاه شودغ «حُرِّمَ النَّظَرُ إِلَی شُعُورِ النِّسَاءِ الْمَحْجُوبَاتِ بِالْأزْوَاجِ وَ غَیْرِهِنَّ مِنَ النِّسَاءِ لِمَا فِیهِ مِنْ تَهْیِیجِ الرِّجَالِ وَ مَا یَدْعُوا التَّهْیِیجُ اِلَی الْفَسَادِ وَ الدُّخُولِ فِیمَا لَا یَحِلُّ وَ لَا یَحْمِلُ [یَجْمُلُ] وَ کَذَلِکَ مَا أشْبَهَ الشُّعُورَ إِلَّا الَّذِی قَالَ اللهُ تَعَالَی وَ الْقَوَاعِدُ مِنَ النِّسَاءِ اللَّاتِی لَا یَرْجُونَ نِکَاحاً فَلَیْسَ عَلَیْهِنَّ جُنَاحٌ أنْ یَضَعْنَ ثِیَابَهُنَّ غَیْرَ الْجِلْبَابِ وَ لَا بَأسَ بِالنَّظَرِ إِلَی شُعُورِ مِثْلِهِنَّ.» (عیون أخبار الرضا علیه السلام، ج2، ص97) امام رضا (ع) در این روایت تهییج مرد را از تبعات نگاه حرام معرفی می‌کند که خود زمینه‌ساز فساد و افتادن در ورطه گناه خواهد بود.
نگاه حرام و کاهش سلامت روانی
از دیگر تبعات منفی چشم‌چرانی، کاهش سلامت روانی است؛ زیرا فردی که مدام به نامحرم نگاه حرام می‌دوزد، دچار تنوع‌طلبی شده و بعد گرفتار نوعی استرس می‌شود. این مسئله به مرور زمان بر روابط اجتماعی فرد تأثیر گذاشته و در مرحله بعد بنیان‌های خانواده را دچار تزلزل می‌کند.
بیماری عقل و چشم‌چرانی
بیماری و نقصان عقل از پیامدهای دیگر چشم‌چرانی است. انسان در سایه پیروی از آموزه‌های نورانی اسلام، به تکامل می‌رسد و عقلش رشد می‌کند و در صورت سرپیچی از دستورهای الهی و دست یازیدن به کردار خلاف شرع همچون چشم‌چرانی از رحمت الهی دور می‌شود و با خاموش شدن نور الهی در خانه دل، عقل و روح انسان دچار نوعی بیماری می‌شود. امیرالمؤمنین(ع) در دیگر روایت فرمود: «کسی که با شهوت همراه است جان و عقلش مریض و بیمار است؛ قَرِینُ الشَّهْوَةِ مَرِیضُ النَّفْسِ مَعْلُولُ الْعَقْلِ» (تصنیف غرر الحکم و درر الکلم، ص305)
در چنین فضایی ادیان الهی به بانوان دستور به حفظ پوشش مناسب داده‌اند. در واقع حفظ عفاف و حجاب از یک سو پاسخ به حس عفیفانه ذاتی خویش و به دنبال آن رسیدن به رستگاری جاودان است و از دیگر سو حفظ حریم خود از نگاه‌های شهوت‌آلود است. لذا بانویی که به حداقل‌های پوشش خویش در اماکن عمومی اهمیت نمی‌دهد هم عفت خویش را مورد لطمه قرار می‌دهد و هم آرامش روانی جامعه را بر هم می‌زند.