حضرت آیت الله العظمی مظاهری در نقل خاطره‌ای از استادشان آیت الله مرعشی نجفی می‌فرمایند: «خدا رحمتش کند، درجاتش عالیست، عالی‌تر کند، مرحوم آیت الله مرعشی، من مکاسب پیش ایشان خواندم، هم کفایه خواندم، هم مکاسب... ایشان بنایشان این بود برای اینکه خسته نشوند، یک قصه‌ای گاهی اوقات یا خیلی از اوقات در میان درس برای شاگردها می‌گفتند و یکی از قصه‌هایشان این بود که می‌گفتند:
پدر من از علمای نجف بوده یک شاگرد سنی داشت، این فرد می‌خواست برود کردستان و کرمانشاه، با پدر من خداحافظی کرد و رفت، پدر من آمد ایران و رفت مشهد، در زمان برگشت قافله ما غروب به کرمانشاه رسید، من خیلی وحشت کردم که حالا چه میشود، آن وقت وضع کرمانشاه و وضع کردستان به خاطر شیعه و سنی‌گری خیلی بد بود، ناگهان آن شاگرد من پیدا شد، خیلی با من گرم گرفت و بالاخره با زور و رودربایستی من را خانه برد خیلی هم خدمت کرد به من، بعد آخر شب به من گفت: آقا ما یک جلسه‌ای داریم شما بیاید برویم توی این جلسه، گفتم می‌آیم، خلاصه مرا بردند توی آن جلسه، وقتی نشستم توی جلسه، دیدم این سبیل گُنده‌ها، سبیل کشیده‌ها می‌آیند، تعجب کردم، چه خبر است، یک وقت مَنقَلی پر از آتش که آتش زغالی که اَلُو داشت، این‌را هم آوردند، یک مجمع را هم آوردند گذاشتند روی این آتش‌ها، روی این منقل .
من تعجب کردم، ترس هم من‌را گرفته بود که اینها چه کار می‌خواهند بکنند، یک‌وقت دیدم یک جوانی زیر غُل و زنجیر، قیافه‌ای شبیه مردم همدان داشت، آوردند. یک سفره چرمی هم پَهْن کردند، او را نشاندند روی سفره چرمی و کسی با یک ضربت گردنش را زد، آن مجمع که داغ بود گذاشتند روی گردن اینکه خون بیرون نیاید، غُل و زنجیرها را هم باز کردند این هی دست و پا می‌زد اینها هم قاه قاه می‌خندیدند. من غش کردم.
بالاخره
قضیه تمام شد و من در حال غش
بودم، کم‌کم مَرا به هوش آوردند اما
آن موقعی که نزدیک بود به
هوش بیایم می‌دیدم با هم زمزمه دارند، این شیعه است
این‌را هم بیاورید دومی‌اش باشد، آن طلبه می‌گفت: نه بابا من درس
پیش ایشان خواندم، این از آن سنی‌های داغ است معلم من بوده،
بالاخره من را نجات داد، آمدیم خانه، وقتی من حال آمدم، این طلبه به من گفت: آقا من سنی هستم، اما
مُرید شما هستم، می‌دانید
شما را خیلی دوست دارم، نمی‌خواستم
ناراحتتان کنم، اما بُردم آن‌جا
یک پیام بدهید به علمای نجف
و پیام این، که شما عُمَرکُشون کنید ما هم این‌جور می‌کنیم،
ما رسم‌مان است یک شیعه را یک جایی پیدا می‌کنیم زندانی‌اش
می‌کنیم غُل و زنجیر می‌کنیم تا شب چهارشنبه، شب چهارشنبه همه
ما جمع می‌شویم برای رضایت خدا، قربة الی الله این‌را می‌آوریم و این
بلا را به سرش می‌آوریم که تو دیدی.«
