نام ابراهیم در 69 مورد از قرآن مجید ذکر شده و در 25 سوره، سخن از وی به میان آمده است. و این نشان دهنده مقام والا و شخصیت ارزنده این پیامبر عظیم الشأن است.
عقیق: یکی از سوالات مطرح در بحث نبوت اینکه چه دلیلی وجود دارد که خداوند فقط فرزندان یک خانواده را برای راهنمایی بندگانش منسوب نموده است (مثلا همه پیامبران بنی اسراییل مانند حضرت داوود یعقوب، سلیمان، موسی عمران و ... همگی از نسل حضرت ابراهیم بوده اند)و آیا این مساله نمی تواند منجر به این تفکر شود که این سیر نبوت یک حقه برای فریفتن مردم بوده باشد؟
پاسخ:
نام ابراهیم در 69 مورد از قرآن مجید ذکر شده و در 25 سوره، سخن از وی به میان آمده است. و این نشان دهنده مقام والا و شخصیت ارزنده این پیامبر عظیم الشأن است. شخصیتی که در سایه استعدادهای فردی و سربلند بیرون آمدن از آزمایش ها و امتحانات سخت الهی بدست آورد، و از او انسانی کامل ساخت.
مقام معرفت او نسبت به خداوند متعال، منطق گویا و کوبنده او در مقابل بت پرستان، مبارزات سرسختانه و خستگی ناپذیر در برابر جباران، ایثار و گذشت در برابر فرمان پروردگار، رها کردن زن و فرزند شیر خوار خود، در سرزمین خشک و بی آب و علف، قربانی کردن فرزند جوان و... باعث شد تا خداوند متعال او را به عنوان امام و پیشوای مردم قرار دهد.
وقتی خداوند متعال به او بشارت داد که او را به رهبری مردم انتخاب کرده است، پروردگار متعال فرمود: «امامت به فرزندان ظالم تو نمی رسد.»[1]
از این آیه قرآن معلوم می شود که اگر نبوت به بعضی از فرزندان حضرت ابراهیم رسیده است، این وراثت از نوع وراثتی که در سلسله پادشاهان است، نمی باشد. بلکه این امری است بر اساس لیاقت و شایستگی ها. شایستگی هایی که در آزمون های سخت به اثبات رسیده است. زیرا نبوت یک مسئولیت سنگین است و عهد و پیمان الهی است که باید از طرف خداوند تعیین شود. و افرادی که حتی برای یک لحظه رنگ ستم به خود گرفته اند و در زندگی آنها حتی یک نقطه تاریک از ظلم به خود و دیگران وجود داشته باشد، به این مقام نمی رسند.
حال با توجه به این مطالب، آن ابراهیمی که بارها و بارها تمام هستی خود را در راه خدا فدا کرده است و در راه دوست خود را بطور کلی فراموش کرده است، اگر فرزندانی از نسل او که خود دارای شایستگی های لازمه بوده و هرگز گناه و ظلم نکرده اند، در سال ها و قرن های بعد به مقام نبوت رسیده اند، و همواره مورد بی مهری ها و ظلم و ستم مردم زمان خود و جباران و ستمگران قرار گرفته اند و آماج انواع تهمت ها و حرف های ناروا قرار گرفته اند و فقط به خاطر خداوند تحمل کرده اند! چه شائبه ای وجود دارد جز مسؤولیت در برابر تکلیف الهی که بر دوش آنها گذاشته شده است؟
آیا خواسته اند از این راه به منافعی برسند یا منافع و دسترنج خود و اموال خود را هم در این راه فدا کرده اند؟
بنابراین در پیشگاه پروردگار متعال، تنها ملاک برتری تقوی و شایستگی برای احراز مقام نبوت است که این شایستگی بر همگان ثابت شده است.
پی نوشت:
[1]سوره بقره، آیه 124.
منبع:جام
211008
پاسخ:
نام ابراهیم در 69 مورد از قرآن مجید ذکر شده و در 25 سوره، سخن از وی به میان آمده است. و این نشان دهنده مقام والا و شخصیت ارزنده این پیامبر عظیم الشأن است. شخصیتی که در سایه استعدادهای فردی و سربلند بیرون آمدن از آزمایش ها و امتحانات سخت الهی بدست آورد، و از او انسانی کامل ساخت.
مقام معرفت او نسبت به خداوند متعال، منطق گویا و کوبنده او در مقابل بت پرستان، مبارزات سرسختانه و خستگی ناپذیر در برابر جباران، ایثار و گذشت در برابر فرمان پروردگار، رها کردن زن و فرزند شیر خوار خود، در سرزمین خشک و بی آب و علف، قربانی کردن فرزند جوان و... باعث شد تا خداوند متعال او را به عنوان امام و پیشوای مردم قرار دهد.
وقتی خداوند متعال به او بشارت داد که او را به رهبری مردم انتخاب کرده است، پروردگار متعال فرمود: «امامت به فرزندان ظالم تو نمی رسد.»[1]
از این آیه قرآن معلوم می شود که اگر نبوت به بعضی از فرزندان حضرت ابراهیم رسیده است، این وراثت از نوع وراثتی که در سلسله پادشاهان است، نمی باشد. بلکه این امری است بر اساس لیاقت و شایستگی ها. شایستگی هایی که در آزمون های سخت به اثبات رسیده است. زیرا نبوت یک مسئولیت سنگین است و عهد و پیمان الهی است که باید از طرف خداوند تعیین شود. و افرادی که حتی برای یک لحظه رنگ ستم به خود گرفته اند و در زندگی آنها حتی یک نقطه تاریک از ظلم به خود و دیگران وجود داشته باشد، به این مقام نمی رسند.
حال با توجه به این مطالب، آن ابراهیمی که بارها و بارها تمام هستی خود را در راه خدا فدا کرده است و در راه دوست خود را بطور کلی فراموش کرده است، اگر فرزندانی از نسل او که خود دارای شایستگی های لازمه بوده و هرگز گناه و ظلم نکرده اند، در سال ها و قرن های بعد به مقام نبوت رسیده اند، و همواره مورد بی مهری ها و ظلم و ستم مردم زمان خود و جباران و ستمگران قرار گرفته اند و آماج انواع تهمت ها و حرف های ناروا قرار گرفته اند و فقط به خاطر خداوند تحمل کرده اند! چه شائبه ای وجود دارد جز مسؤولیت در برابر تکلیف الهی که بر دوش آنها گذاشته شده است؟
آیا خواسته اند از این راه به منافعی برسند یا منافع و دسترنج خود و اموال خود را هم در این راه فدا کرده اند؟
بنابراین در پیشگاه پروردگار متعال، تنها ملاک برتری تقوی و شایستگی برای احراز مقام نبوت است که این شایستگی بر همگان ثابت شده است.
پی نوشت:
[1]سوره بقره، آیه 124.
منبع:جام
211008
