عقیق: پس از قتل مقتدر عباسي، به دست سپاهيان مونس خادم، قاهر عباسي، به عنوان نوزدهمين خليفه سلسله عباسيان به كرسي خلافت رسيد. وي خليفه‌اي خمار، هوسباز، سخت گير و مستبد بود و با ترفندهاي گوناگون تلاش مي‌كرد از قدرت و نفوذ وزيران و فرماندهان سپاه بكاهد و خود بر تمامي امور سيطره پيدا كند.
وي پس از يك سال و اندي خلافت، دستور داد مونس خادم را دستگير كنند و در صدد دستگيري وزير قدرتمند دربار، يعني ابوعلي بن مقله برآمد. اما ابن مقله و حسن بن هارون، از ترس سخت گيري‌هاي قاهر، پنهان شده و در خفا با مخالفان وي رابطه برقرار كردند و هم چنين فرماندهان سپاه وي را از او ترسانيده و به آنان گفتند كه وي در دارالخلافه خويش، سردابي كنده و مخالفان خود را در آن زنداني و شكنجه مي‌كند.
سرانجام سپاهيان خليفه به فرماندهي «سيما» شورش كرده و خواهان خلع خليفه از مقام خود شدند و بدين منظور به دارالخلافه يورش برده و قاهر عباسي را كه در فراز بام حمام پناه گرفته بود دستگيرش كرده و به زندان منتقل نمودند.
پس از زنداني و شكنجه كردن او، بر چشم‌هايش ميل داغ كشيده و هر دو چشمش را نابينا كردند و آن‌گاه آزادش نمودند. وي به مدت يازده سال به‌‌ همان منوال زندگي كرد و از شدت فقر و تنگدستي و يا تعمداً براي آبروبري بني عباس در مسجد جامع بغداد گدايي مي‌نمود.
وي به مردم مي‌گفت: اي‌ها الناس، بر من تصدّق كنيد. همانا ديروز امير شما بودم و امروز از فقراي مسلمانان مي‌باشم. سرانجام در سال ۳۳۳ هجري قمري با نكبت و بدنامي از دنيا رفت.
پس از بركناري قاهر عباسي فرماندهان سپاه و دولتمردان سياسي دربار عباسي، به سراغ ابوالعباس محمد بن مقتدر بالله رفته و وي را براي پوشيدن رداي خلافت مهيا نمودند. وي پس از قتل پدرش مقتدر و خلافت عمويش قاهر، مورد خشم خليفه وقت و دولتمردان عباسي قرار گرفت و بدين جهت بيشتر اوقات در خفا زندگي مي‌كرد، اما پس از خلع عمويش قاهر بالله، كانديداي خلافت شد و لقب «الراضي بالله» را براي خويش برگزيد.
اين وقايع در زمان نيابت ابوالقاسم حسين بن روح نوبختي و ابوالحسن علي بن محمد سمري؛ نواب سوم و چهارم امام زمان (عج) بوده است.

منبع:حج

211008