شاید نوشته باشم هرچه دعا کند!

عقیق: بنده ای با خدا گفت: اگر سرنوشت مرا نوشته ای پس چرا دعا کنم؟ خدا گفت: شاید نوشته باشم هرچه دعا کند!

دعا نشان است، نشان بندگی، با دعا خالصانه بر سر سجاده عشق می نشینی و به دور از هر شائبه خود را در پیشگاه حضرت دوست نزدیکتر از هرکس دیگری می بینی؛ میخوانی اش و از او می طلبی هرآنچه باید.

دعا راه است، مسیری مستقیم به سوی او، بی هیچ کژی و ناراستی؛ آنگاه که دستانت را تنها به سوی او دراز کرده ای و هدایت بر صراط مستقیم را از او میخواهی.

و دعا سرمایه است؛ با دعا و تضرع در پیشگاه حق از او میخواهی که درهمه جا و همه حال تورا به خودت واگذار نکند و تو نیز او را فراموش نکنی.

از او می خواهی در همه حال به یادت بیاورد که بی او هیچی؛ هیچ!

و مگر نه اینکه "خدا توراکافی است" و کفایت او همه تو را بس؛ همه زندگیت را و همه راهت را.

آری! دعا سرمایه است؛ همه دارایی تو اگر خاشعانه با تمام وجود بخوانی :"ای آنکه همه چیز فروتن است برای او، ای آنکه همه چیز به سوی او باز گردد، ای آنکه همه چیز ترسان است از او، ای آنکه همه چیز به ستایش او تسبیح می گویند، ای آنکه همه چیز نابود شونده است مگر ذات پاک او"

و چه دعایی بهتر از آنچه سید ثناگویان و دعا گویان عالم هستی برزبان آورده است.

صحیفه را که بگشایی در هر حالتی که باشی برای تو دعایی هست؛ از دعا در حق پدرو مادر و فرزند و گشایش رزق و روزی و دوری از تنگی و عاقبت بخیری تا دعا درحمد و ستایش پروردگار.

و انگار هرچه میخوانی زبان حال توست؛ زبان قلبت؛

آب است بر روی آتش؛ گویی همان تراوشات قلب و ذهن توست که نمی دانستی چگوه برزبان بیاوری و البته جای تعجب نیست؛ سجاد (ع) امام توست، زین العابدین است.

می داند آنچه را تو باید از پروردگارت بخواهی و می آموزد تو را با زبان دعا..

آنجا که از قول تو در اعتراف به گناهانت و طلب مغفرت می فرماید: الهی سه خصلت است که نمی گذارد از درگاهت چیزی بخواهم و فقط یک خصلت است که مرا به آن ترغیب می کند.

آن فرمانی که داده ای و من درانجامش درنگ نموده ام؛ کاری که مرا ازآن نهی کرده ای ولی من بدان شتافته ام و نعمتی را که عطا فرمودی ولی من در شکر گزاریش کوتاهی کرده ام؛ آن سه خصلت است.

 و اما تنها مساله ای که مرا به سویت می خواند تفضل و مهربانی تو به کسی است که به آستانت روی آورده و چشم امید به تو بسته است.

همه لطف و احسانت از روی تفضل وهمه نعمت هایت بی سبب و بدون زمینه استحقاق است..

و چه زیبا می آموزد امامی که منزه است از هر گناهی؛ تو را به توبه درگاه الهی و چه لطیف می خواندت به بازگشت.