عقیق:سوره بقره دومین سوره قرآن است و در جزء اول، دوم و سوم آن قرار دارد.

این سوره هشتاد و ششمین سوره‌ای است که بر پیامبر (ص) نازل شده و در چینش کنونی مُصحَف، دومین سوره است. سوره بقره بعد از سوره مطففین و قبل از سوره آل عمران به عنوان اولین سوره‌ای دانسته شده که در مدینه بر پیامبر نازل شد.

سوره بقره ۲۸۶ آیه، ۶۱۵۶ کلمه و ۲۶۲۵۶ حرف دارد. این سوره بزرگ‌ترین سوره قرآن است و تقریباً ۲/۵ جزء قرآن را دربرمی‌گیرد. سوره بقره اولین سوره از سوره‌های هفت‌گانه طوال و اولین سوره از سوره‌های ۲۹ گانه مقطعات است که با حروف مقطعه «الم» آغاز شده و بزرگ‌ترین کلمه «فَسَیَکْفِیکَهُمُ اللَّـهُ» و بلندترین آیه قرآن (آیه ۲۸۲) در آن است.

پیامبر (ص) در مجمع البیان درباره فضیلت سوره بقره فرمودند: بقره با فضیلت‌ترین سوره قرآن به دلیل جامعیت و آیةالکرسی بافضیلت‌ترین آیه سوره بقره به دلیل محتوای توحیدی است.

 

متن آیاتی از سوره بقره همراه با ترجمه

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خدای بخشاینده مهربان

الم ﴿١﴾

الف، لام، میم (۱)

ذَٰلِکَ الْکِتَابُ لَا رَ‌یْبَ ۛ فِیهِ ۛ هُدًى لِّلْمُتَّقِینَ ﴿٢﴾

این است کتابی که در حقانیت‏ آن هیچ تردیدی نیست و مایه هدایت تقواپیشگان است (۲)

الَّذِینَ یُؤْمِنُونَ بِالْغَیْبِ وَ یُقِیمُونَ الصَّلَاةَ وَ مِمَّا رَ‌زَقْنَاهُمْ یُنفِقُونَ ﴿٣﴾

آنان که به غیب ایمان می‏ آورند و نماز را بر پا می‏دارند و از آنچه به ایشان روزی داده‏ایم انفاق می‏ کنند (۳)

وَالَّذِینَ یُؤْمِنُونَ بِمَا أُنزِلَ إِلَیْکَ وَ مَا أُنزِلَ مِن قَبْلِکَ وَ بِالْآخِرَ‌ةِ هُمْ یُوقِنُونَ ﴿٤﴾

و آنان که بدانچه به سوی تو فرود آمده و به آنچه پیش از تو نازل شده است ایمان می‌آورند و به آخرت یقین دارند (۴)

أُولَـٰئِکَ عَلَىٰ هُدًى مِّن رَّ‌بِّهِمْ ۖ وَ أُولَـٰئِکَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ ﴿٥﴾

آنهایند که از هدایتی از جانب پروردگارشان برخوردارند و آن‌ها همان رستگارانند (۵)

إِنَّ الَّذِینَ کَفَرُوا سَوَاءٌ عَلَیْهِمْ أَأَنذَرْتَهُمْ أَمْ لَمْ تُنذِرْهُمْ لَا یُؤْمِنُونَ ﴿٦﴾

در حقیقت کسانی که کفر ورزیدند چه بیمشان دهی چه بیمشان ندهی برایشان یکسان است آنها نخواهند گروید (۶)

خَتَمَ اللَّـهُ عَلَىٰ قُلُوبِهِمْ وَ عَلَىٰ سَمْعِهِمْ ۖ وَ عَلَىٰ أَبْصَارِهِمْ غِشَاوَةٌ ۖ وَ لَهُمْ عَذَابٌ عَظِیمٌ ﴿٧﴾

خداوند بر دل‌های آنان و بر شنوایی ایشان مهر نهاده و بر دیدگانشان پرده ‏ای است و آنان را عذابی بزرگ است (۷)

وَ مِنَ النَّاسِ مَن یَقُولُ آمَنَّا بِاللَّـهِ وَ بِالْیَوْمِ الْآخِرِ وَ مَا هُم بِمُؤْمِنِینَ ﴿٨﴾

و برخی از مردم می‏گویند: ما به خدا و روز بازپسین ایمان آورده‏ ایم ولی گروندگان راستین‏ نیستند (۸)

یُخَادِعُونَ اللَّـهَ وَالَّذِینَ آمَنُوا وَ مَا یَخْدَعُونَ إِلَّا أَنفُسَهُمْ وَ مَا یَشْعُرُونَ ﴿٩﴾

با خدا و مومنان نیرنگ می‏بازند ولی جز بر خویشتن نیرنگ نمی ‏زنند و نمی‏ فهمند (۹)

فِی قُلُوبِهِم مَّرَضٌ فَزَادَهُمُ اللَّـهُ مَرَضًا ۖ وَ لَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ بِمَا کَانُوا یَکْذِبُونَ ﴿١٠﴾

در دلهایشان مرضی است و خدا بر مرضشان افزود و به سزای‏ آنچه به دروغ می‏ گفتند عذابی دردناک در پیش‏ خواهند داشت (۱۰)

وَ إِذَا قِیلَ لَهُمْ لَا تُفْسِدُوا فِی الْأَرْضِ قَالُوا إِنَّمَا نَحْنُ مُصْلِحُونَ ﴿١١﴾

و چون به آنان گفته شود: در زمین فساد مکنید می‏ گویند: ما خود اصلاحگریم (۱۱)

أَلَا إِنَّهُمْ هُمُ الْمُفْسِدُونَ وَلَـٰکِن لَّا یَشْعُرُونَ ﴿١٢﴾

بهوش باشید که آنان فسادگرانند لیکن نمی‏ فهمند (۱۲)

وَ إِذَا قِیلَ لَهُمْ آمِنُوا کَمَا آمَنَ النَّاسُ قَالُوا أَنُؤْمِنُ کَمَا آمَنَ السُّفَهَاءُ ۗ أَلَا إِنَّهُمْ هُمُ السُّفَهَاءُ وَلَـٰکِن لَّا یَعْلَمُونَ ﴿١٣﴾

و چون به آنان گفته شود: همان گونه که مردم ایمان آوردند شما هم ایمان بیاورید می‏ گویند: آیا همان گونه که کم‏ خردان ایمان آورده ‏اند ایمان بیاوریم؟ هشدار که آنان همان کم‏ خردانند ولی نمی ‏دانند (۱۳)

وَ إِذَا لَقُوا الَّذِینَ آمَنُوا قَالُوا آمَنَّا وَ إِذَا خَلَوْا إِلَىٰ شَیَاطِینِهِمْ قَالُوا إِنَّا مَعَکُمْ إِنَّمَا نَحْنُ مُسْتَهْزِئُونَ ﴿١٤﴾

و چون با کسانی که ایمان آورده ‏اند برخورد کنند می‏ گویند: ایمان آوردیم و چون با شیطان‌های خود خلوت کنند می‏ گویند: در حقیقت ما با شماییم ما فقط آنان را ریشخند می‏ کنیم (۱۴)

اللَّـهُ یَسْتَهْزِئُ بِهِمْ وَ یَمُدُّهُمْ فِی طُغْیَانِهِمْ یَعْمَهُونَ ﴿١٥﴾

خداست که‏ ریشخندشان می‏ کند و آنان را در طغیانشان فرو می‏ گذارد تا سرگردان شوند (۱۵)

أُولَـٰئِکَ الَّذِینَ اشْتَرَوُا الضَّلَالَةَ بِالْهُدَىٰ فَمَا رَبِحَت تِّجَارَتُهُمْ وَ مَا کَانُوا مُهْتَدِینَ ﴿١٦﴾

همین کسانند که گمراهی را به بهای‏ هدایت خریدند در نتیجه داد و ستدشان سودی به بار نیاورد و هدایت‏ یافته نبودند (۱۶)

مَثَلُهُمْ کَمَثَلِ الَّذِی اسْتَوْقَدَ نَارًا فَلَمَّا أَضَاءَتْ مَا حَوْلَهُ ذَهَبَ اللَّـهُ بِنُورِهِمْ وَ تَرَکَهُمْ فِی ظُلُمَاتٍ لَّا یُبْصِرُونَ ﴿١٧﴾

مثل آنان همچون مثل کسانی است که آتشی افروختند و چون پیرامون آنان را روشنایی داد خدا نورشان را برد و در میان تاریکی‌هایی که نمی‏ بینند رهایشان کرد (۱۷)

صُمٌّ بُکْمٌ عُمْیٌ فَهُمْ لَا یَرْجِعُونَ ﴿١٨﴾

کرند، لالند، کورند بنا بر این به راه نمی ‏آیند (۱۸)

أَوْ کَصَیِّبٍ مِّنَ السَّمَاءِ فِیهِ ظُلُمَاتٌ وَ رَعْدٌ وَ بَرْقٌ یَجْعَلُونَ أَصَابِعَهُمْ فِی آذَانِهِم مِّنَ الصَّوَاعِقِ حَذَرَ الْمَوْتِ ۚ وَ اللَّـهُ مُحِیطٌ بِالْکَافِرِینَ ﴿١٩﴾

یا چون کسانی که در معرض‏ رگباری از آسمان که در آن تاریکی‌ها و رعد و برقی است قرار گرفته‏ اند از نهیب‏ آذرخش و بیم مرگ سر انگشتان خود را در گوشهایشان نهند ولی خدا بر کافران احاطه دارد (۱۹)

یَکَادُ الْبَرْقُ یَخْطَفُ أَبْصَارَهُمْ ۖ کُلَّمَا أَضَاءَ لَهُم مَّشَوْا فِیهِ وَإِذَا أَظْلَمَ عَلَیْهِمْ قَامُوا ۚ وَ لَوْ شَاءَ اللَّـهُ لَذَهَبَ بِسَمْعِهِمْ وَ أَبْصَارِهِمْ ۚ إِنَّ اللَّـهَ عَلَىٰ کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ ﴿٢٠﴾

نزدیک است که برق چشمانشان را برباید هر‌گاه که بر آنان روشنی بخشد در آن گام زنند و چون راهشان را تاریک کند بر جای خود بایستند و اگر خدا می‏ خواست شنوایی و بینایی‏شان را برمی گرفت که خدا بر همه چیز تواناست (۲۰)‌

یَا أَیُّهَا النَّاسُ اعْبُدُوا رَبَّکُمُ الَّذِی خَلَقَکُمْ وَالَّذِینَ مِن قَبْلِکُمْ لَعَلَّکُمْ تَتَّقُونَ ﴿٢١﴾

ای مردم پروردگارتان را که شما و کسانی را که پیش از شما بوده ‏اند آفریده است پرستش کنید باشد که به تقوا گرایید (۲۱)

الَّذِی جَعَلَ لَکُمُ الْأَرْضَ فِرَاشًا وَ السَّمَاءَ بِنَاءً وَ أَنزَلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَأَخْرَجَ بِهِ مِنَ الثَّمَرَاتِ رِزْقًا لَّکُمْ ۖ فَلَا تَجْعَلُوا لِلَّـهِ أَندَادًا وَ أَنتُمْ تَعْلَمُونَ ﴿٢٢﴾

همان خدایی‏ که زمین را برای شما فرشی گسترده‏ و آسمان را بنایی افراشته‏ قرار داد و از آسمان آبی فرود آورد و بدان از میوه ‏ها رزقی برای شما بیرون آورد پس برای خدا همتایانی قرار ندهید در حالی که خود می ‏دانید (۲۲)

وَ إِن کُنتُمْ فِی رَیْبٍ مِّمَّا نَزَّلْنَا عَلَىٰ عَبْدِنَا فَأْتُوا بِسُورَةٍ مِّن مِّثْلِهِ وَادْعُوا شُهَدَاءَکُم مِّن دُونِ اللَّـهِ إِن کُنتُمْ صَادِقِینَ ﴿٢٣﴾

و اگر در آنچه بر بنده خود نازل کرده ‏ایم شک دارید پس اگر راست می گویید سوره‏ای مانند آن بیاورید و گواهان خود را غیر خدا فرا خوانید (۲۳)

فَإِن لَّمْ تَفْعَلُوا وَلَن تَفْعَلُوا فَاتَّقُوا النَّارَ الَّتِی وَقُودُهَا النَّاسُ وَ الْحِجَارَةُ ۖ أُعِدَّتْ لِلْکَافِرِینَ ﴿٢٤﴾

پس اگر نکردید و هرگز نمی توانید کرد از آن آتشی که سوختش مردمان و سنگ‌ها هستند و برای کافران آماده شده بپرهیزید (۲۴)

وَ بَشِّرِ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ أَنَّ لَهُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِی مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ ۖ کُلَّمَا رُزِقُوا مِنْهَا مِن ثَمَرَةٍ رِّزْقًا ۙ قَالُوا هَـٰذَا الَّذِی رُزِقْنَا مِن قَبْلُ ۖ وَ أُتُوا بِهِ مُتَشَابِهًا ۖ وَ لَهُمْ فِیهَا أَزْوَاجٌ مُّطَهَّرَةٌ ۖ وَ هُمْ فِیهَا خَالِدُونَ ﴿٢٥﴾

و کسانی را که ایمان آورده‏ اند و کار‌های شایسته انجام داده ‏اند مژده ده که ایشان را باغ‌هایی خواهد بود که از زیر درختان‏ آن‌ها جوی‌ها روان است هر‌گاه میوه ‏ای از آن روزی ایشان شود م‏گویند: این همان است که پیش از این نیز روزی ما بوده و مانند آن نعمتها برای آن‌ها آورده شود و در آنجا همسرانی پاکیزه خواهند داشت و در آنجا جاودانه بمانند (۲۵)

إِنَّ اللَّـهَ لَا یَسْتَحْیِی أَن یَضْرِبَ مَثَلًا مَّا بَعُوضَةً فَمَا فَوْقَهَا ۚ فَأَمَّا الَّذِینَ آمَنُوا فَیَعْلَمُونَ أَنَّهُ الْحَقُّ مِن رَّبِّهِمْ ۖ وَ أَمَّا الَّذِینَ کَفَرُوا فَیَقُولُونَ مَاذَا أَرَادَ اللَّـهُ بِهَـٰذَا مَثَلًا ۘ یُضِلُّ بِهِ کَثِیرًا وَ یَهْدِی بِهِ کَثِیرًا ۚ وَ مَا یُضِلُّ بِهِ إِلَّا الْفَاسِقِینَ ﴿٢٦﴾

خدای را از اینکه به پشه‏ای یا فروتر یا فراتر از آن مثل زند شرم نیاید پس کسانی که ایمان آورده ‏اند می‏ دانند که آن مثل‏ از جانب پروردگارشان بجاست ولی کسانی که به کفر گراییده‏ اند می ‏گویند: خدا از این مثل چه قصد داشته است؟ خدا بسیاری را با آن گمراه و بسیاری را با آن راهنمایی می‏ کند ولی‏ جز نافرمانان را با آن گمراه نمی‏ کند (۲۶)

الَّذِینَ یَنقُضُونَ عَهْدَ اللَّـهِ مِن بَعْدِ مِیثَاقِهِ وَ یَقْطَعُونَ مَا أَمَرَ اللَّـهُ بِهِ أَن یُوصَلَ وَ یُفْسِدُونَ فِی الْأَرْضِ ۚ أُولَـٰئِکَ هُمُ الْخَاسِرُونَ ﴿٢٧﴾

همانانی که پیمان خدا را پس از بستن آن می‏ شکنند و آنچه را خداوند به پیوستنش امر فرموده می‏ گسلند و در زمین به فساد می‏ پردازند آنانند که زیانکارانند (۲۷)

کَیْفَ تَکْفُرُونَ بِاللَّـهِ وَ کُنتُمْ أَمْوَاتًا فَأَحْیَاکُمْ ۖ ثُمَّ یُمِیتُکُمْ ثُمَّ یُحْیِیکُمْ ثُمَّ إِلَیْهِ تُرْجَعُونَ ﴿٢٨﴾

چگونه خدا را منکرید؟ با آنکه مردگانی بودید و شما را زنده کرد باز شما را می‏میراند و باز زنده می‏ کند و آن‌گاه به سوی او بازگردانده می ‏شوید (۲۸)

هُوَ الَّذِی خَلَقَ لَکُم مَّا فِی الْأَرْضِ جَمِیعًا ثُمَّ اسْتَوَىٰ إِلَى السَّمَاءِ فَسَوَّاهُنَّ سَبْعَ سَمَاوَاتٍ ۚ وَ هُوَ بِکُلِّ شَیْءٍ عَلِیمٌ ﴿٢٩﴾

اوست آن کسی که آنچه در زمین است همه را برای شما آفرید سپس به آفرینش‏ آسمان پرداخت و هفت آسمان را استوار کرد و او به هر چیزی داناست (۲۹)

وَ إِذْ قَالَ رَبُّکَ لِلْمَلَائِکَةِ إِنِّی جَاعِلٌ فِی الْأَرْضِ خَلِیفَةً ۖ قَالُوا أَتَجْعَلُ فِیهَا مَن یُفْسِدُ فِیهَا وَ یَسْفِکُ الدِّمَاءَ وَ نَحْنُ نُسَبِّحُ بِحَمْدِکَ وَ نُقَدِّسُ لَکَ ۖ قَالَ إِنِّی أَعْلَمُ مَا لَا تَعْلَمُونَ ﴿٣٠﴾

و چون پروردگار تو به فرشتگان گفت: من در زمین جانشینی خواهم گماشت فرشتگان‏ گفتند: آیا در آن کسی را می‏ گماری که در آن فساد انگیزد و خون‌ها بریزد؟ و حال آنکه ما با ستایش تو تو را تنزیه می ‏کنیم و به تقدیست می‏ پردازیم فرمود: من چیزی می‏دانم که شما نمی‏دانید (۳۰)

وَ عَلَّمَ آدَمَ الْأَسْمَاءَ کُلَّهَا ثُمَّ عَرَضَهُمْ عَلَى الْمَلَائِکَةِ فَقَالَ أَنبِئُونِی بِأَسْمَاءِ هَـٰؤُلَاءِ إِن کُنتُمْ صَادِقِینَ ﴿٣١﴾

و خدا همه معانی‏ نام‌ها را به آدم آموخت سپس آن‌ها را بر فرشتگان عرضه نمود و فرمود: اگر راست می‏گویید از اسامی این‌ها به من خبر دهید (۳۱)

قَالُوا سُبْحَانَکَ لَا عِلْمَ لَنَا إِلَّا مَا عَلَّمْتَنَا ۖ إِنَّکَ أَنتَ الْعَلِیمُ الْحَکِیمُ ﴿٣٢﴾

گفتند: منزهی تو! ما را جز آنچه خود به ما آموخته ‏ای هیچ دانشی نیست تویی دانای حکیم (۳۲)

قَالَ یَا آدَمُ أَنبِئْهُم بِأَسْمَائِهِمْ ۖ فَلَمَّا أَنبَأَهُم بِأَسْمَائِهِمْ قَالَ أَلَمْ أَقُل لَّکُمْ إِنِّی أَعْلَمُ غَیْبَ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ وَأَعْلَمُ مَا تُبْدُونَ وَ مَا کُنتُمْ تَکْتُمُونَ ﴿٣٣﴾

فرمود: ای آدم، ایشان را از اسامی آنان خبر ده و چون آدم‏ ایشان را از اسماءشان خبر داد فرمود: آیا به شما نگفتم که من نهفته آسمان‌ها و زمین را می‏دانم و آنچه را آشکار می ‏کنید و آنچه را پنهان می‏ داشتید می‏دانم؟ (۳۳)

وَ إِذْ قُلْنَا لِلْمَلَائِکَةِ اسْجُدُوا لِآدَمَ فَسَجَدُوا إِلَّا إِبْلِیسَ أَبَىٰ وَ اسْتَکْبَرَ وَ کَانَ مِنَ الْکَافِرِینَ ﴿٣٤﴾

و چون فرشتگان را فرمودیم: برای آدم سجده کنید پس بجز ابلیس که سر باز زد و کبر ورزید و از کافران شد همه‏ به سجده درافتادند (۳۴)

وَ قُلْنَا یَا آدَمُ اسْکُنْ أَنتَ وَ زَوْجُکَ الْجَنَّةَ وَ کُلَا مِنْهَا رَغَدًا حَیْثُ شِئْتُمَا وَ لَا تَقْرَبَا هَـٰذِهِ الشَّجَرَةَ فَتَکُونَا مِنَ الظَّالِمِینَ ﴿٣٥﴾

و گفتیم: ای آدم، خود و همسرت در این باغ سکونت گیرید و از هر کجای آن خواهید فراوان بخورید ولی‏ به این درخت نزدیک نشوید که از ستمکاران خواهید بود (۳۵)

فَأَزَلَّهُمَا الشَّیْطَانُ عَنْهَا فَأَخْرَجَهُمَا مِمَّا کَانَا فِیهِ ۖ وَ قُلْنَا اهْبِطُوا بَعْضُکُمْ لِبَعْضٍ عَدُوٌّ ۖ وَ لَکُمْ فِی الْأَرْضِ مُسْتَقَرٌّ وَ مَتَاعٌ إِلَىٰ حِینٍ ﴿٣٦﴾

پس شیطان هر دو را از آن بلغزانید و از آنچه در آن بودند ایشان را به درآورد و فرمودیم: فرود آیید شما دشمن همدیگرید و برای شما در زمین قرارگاه و تا چندی برخورداری خواهد بود (۳۶)

فَتَلَقَّىٰ آدَمُ مِن رَّبِّهِ کَلِمَاتٍ فَتَابَ عَلَیْهِ ۚ إِنَّهُ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحِیمُ ﴿٣٧﴾

سپس آدم از پروردگارش کلماتی را دریافت نمود و خدا بر او ببخشود آری اوست که‏ توبه ‏پذیر مهربان است (۳۷)

قُلْنَا اهْبِطُوا مِنْهَا جَمِیعًا ۖ فَإِمَّا یَأْتِیَنَّکُم مِّنِّی هُدًى فَمَن تَبِعَ هُدَایَ فَلَا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَ لَا هُمْ یَحْزَنُونَ ﴿٣٨﴾

فرمودیم: جملگی از آن فرود آیی پس اگر از جانب من شما را هدایتی رسد آنان که هدایتم را پیروی کنند بر ایشان بیمی نیست و غمگین نخواهند شد (۳۸)

وَالَّذِینَ کَفَرُوا وَ کَذَّبُوا بِآیَاتِنَا أُولَـٰئِکَ أَصْحَابُ النَّارِ ۖ هُمْ فِیهَا خَالِدُونَ ﴿٣٩﴾

ولی‏ کسانی که کفر ورزیدند و نشانه‏ های ما را دروغ انگاشتند آنانند که اهل آتشند و در آن ماندگار خواهند بود (۳۹)‌

یَا بَنِی إِسْرَائِیلَ اذْکُرُوا نِعْمَتِیَ الَّتِی أَنْعَمْتُ عَلَیْکُمْ وَ أَوْفُوا بِعَهْدِی أُوفِ بِعَهْدِکُمْ وَ إِیَّایَ فَارْهَبُونِ ﴿٤٠﴾

ای فرزندان اسرائیل نعمتهایم را که بر شما ارزانی داشتم به یاد آرید و به پیمانم وفا کنید تا به پیمانتان وفا کنم و تنها از من بترسید (۴۰)

وَ آمِنُوا بِمَا أَنزَلْتُ مُصَدِّقًا لِّمَا مَعَکُمْ وَ لَا تَکُونُوا أَوَّلَ کَافِرٍ بِهِ ۖ وَ لَا تَشْتَرُوا بِآیَاتِی ثَمَنًا قَلِیلًا وَ إِیَّایَ فَاتَّقُونِ ﴿٤١﴾

و بدانچه نازل کرده ‏ام که مؤید همان چیزی است که با شماست ایمان آرید و نخستین منکر آن نباشید و آیات مرا به بهایی ناچیز نفروشید و تنها از من پروا کنید (۴۱)

وَ لَا تَلْبِسُوا الْحَقَّ بِالْبَاطِلِ وَ تَکْتُمُوا الْحَقَّ وَ أَنتُمْ تَعْلَمُونَ ﴿٤٢﴾

و حق را به باطل درنیامیزید و حقیقت را با آنکه خود می‏دانید کتمان نکنید (۴۲)

وَ أَقِیمُوا الصَّلَاةَ وَ آتُوا الزَّکَاةَ وَ ارْکَعُوا مَعَ الرَّاکِعِینَ ﴿٤٣﴾

و نماز را بر پا دارید و زکات را بدهید و با رکوع ‏کنندگان رکوع کنید (۴۳)

أَتَأْمُرُونَ النَّاسَ بِالْبِرِّ وَتَنسَوْنَ أَنفُسَکُمْ وَ أَنتُمْ تَتْلُونَ الْکِتَابَ ۚ أَفَلَا تَعْقِلُونَ ﴿٤٤﴾

آیا مردم را به نیکی فرمان می ‏دهید و خود را فراموش می‏ کنید با اینکه شما کتاب خدا را می‏ خوانید؟ آیا هیچ‏ نمی ‏اندیشید؟ (۴۴)

وَاسْتَعِینُوا بِالصَّبْرِ وَالصَّلَاةِ ۚ وَ إِنَّهَا لَکَبِیرَةٌ إِلَّا عَلَى الْخَاشِعِینَ ﴿٤٥﴾

از شکیبایی و نماز یاری جویید و به راستی این کارگران است مگر بر فروتنان (۴۵)

الَّذِینَ یَظُنُّونَ أَنَّهُم مُّلَاقُو رَبِّهِمْ وَأَنَّهُمْ إِلَیْهِ رَاجِعُونَ ﴿٤٦﴾

همان کسانی که می‏ دانند با پروردگار خود دیدار خواهند کرد و به سوی او باز خواهند گشت (۴۶)‌

یَا بَنِی إِسْرَائِیلَ اذْکُرُوا نِعْمَتِیَ الَّتِی أَنْعَمْتُ عَلَیْکُمْ وَ أَنِّی فَضَّلْتُکُمْ عَلَى الْعَالَمِینَ ﴿٤٧﴾

ای فرزندان اسرائیل از نعمتهایم که بر شما ارزانی داشتم و از اینکه من شما را بر جهانیان برتری دادم، یاد کنید (۴۷)

وَ اتَّقُوا یَوْمًا لَّا تَجْزِی نَفْسٌ عَن نَّفْسٍ شَیْئًا وَ لَا یُقْبَلُ مِنْهَا شَفَاعَةٌ وَ لَا یُؤْخَذُ مِنْهَا عَدْلٌ وَ لَا هُمْ یُنصَرُونَ ﴿٤٨﴾

و بترسید از روزی که هیچ کس چیزی از عذاب خدا را از کسی دفع نمی‏ کند و نه از او شفاعتی پذیرفته و نه به جای وی بدلی گرفته می‏ شود و نه یاری خواهند شد (۴۸)

وَ إِذْ نَجَّیْنَاکُم مِّنْ آلِ فِرْعَوْنَ یَسُومُونَکُمْ سُوءَ الْعَذَابِ یُذَبِّحُونَ أَبْنَاءَکُمْ وَ یَسْتَحْیُونَ نِسَاءَکُمْ ۚ وَ فِی ذَٰلِکُم بَلَاءٌ مِّن رَّبِّکُمْ عَظِیمٌ ﴿٤٩﴾

و به یاد آرید آن‌گاه که شما را از چنگ‏ فرعونیان رهانیدیم آنان‏ شما را سخت شکنجه می‏ کردند پسران شما را سر می‏ بریدند و زنهایتان را زنده می‏ گذاشتند و در آن امر، بلا و آزمایش بزرگی از جانب پروردگارتان بود (۴۹)

وَ إِذْ فَرَقْنَا بِکُمُ الْبَحْرَ فَأَنجَیْنَاکُمْ وَ أَغْرَقْنَا آلَ فِرْعَوْنَ وَ أَنتُمْ تَنظُرُونَ ﴿٥٠﴾

و هنگامی که دریا را برای شما شکافتیم و شما را نجات بخشیدیم و فرعونیان را در حالی که شما نظاره می‏ کردید غرق کردیم (۵۰)

وَ إِذْ وَاعَدْنَا مُوسَىٰ أَرْبَعِینَ لَیْلَةً ثُمَّ اتَّخَذْتُمُ الْعِجْلَ مِن بَعْدِهِ وَ أَنتُمْ ظَالِمُونَ ﴿٥١﴾

و آن‌گاه که با موسی چهل شب قرار گذاشتیم آن‌گاه در غیاب وی شما گوساله را به پرستش‏ گرفتید در حالی که ستمکار بودید (۵۱)

ثُمَّ عَفَوْنَا عَنکُم مِّن بَعْدِ ذَٰلِکَ لَعَلَّکُمْ تَشْکُرُونَ ﴿٥٢﴾

پس از آن بر شما بخشودیم باشد که شکرگزاری کنید (۵۲)

وَ إِذْ آتَیْنَا مُوسَى الْکِتَابَ وَ الْفُرْقَانَ لَعَلَّکُمْ تَهْتَدُونَ ﴿٥٣﴾

و آن‌گاه که موسی را کتاب و فرقان جدا کننده حق از باطل‏ دادیم شاید هدایت یابید (۵۳)

وَ إِذْ قَالَ مُوسَىٰ لِقَوْمِهِ یَا قَوْمِ إِنَّکُمْ ظَلَمْتُمْ أَنفُسَکُم بِاتِّخَاذِکُمُ الْعِجْلَ فَتُوبُوا إِلَىٰ بَارِئِکُمْ فَاقْتُلُوا أَنفُسَکُمْ ذَٰلِکُمْ خَیْرٌ لَّکُمْ عِندَ بَارِئِکُمْ فَتَابَ عَلَیْکُمْ ۚ إِنَّهُ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحِیمُ ﴿٥٤﴾

و چون موسی به قوم خود گفت: ای قوم من شما با به پرستش‏ گرفتن گوساله بر خود ستم کردید پس به درگاه آفریننده خود توبه کنید و خطاکاران‏ خودتان را به قتل برسانید که این کار نزد آفریدگارتان برای شما بهتر است پس خدا توبه شما را پذیرفت که او توبه‏ پذیر مهربان است (۵۴)

وَ إِذْ قُلْتُمْ یَا مُوسَىٰ لَن نُّؤْمِنَ لَکَ حَتَّىٰ نَرَى اللَّـهَ جَهْرَةً فَأَخَذَتْکُمُ الصَّاعِقَةُ وَ أَنتُمْ تَنظُرُونَ ﴿٥٥﴾

و چون گفتید: ای موسی، تا خدا را آشکارا نبینیم هرگز به تو ایمان نخواهیم آورد پس در حالی که می‏ نگریستید صاعقه شما را فرو گرفت (۵۵)

ثُمَّ بَعَثْنَاکُم مِّن بَعْدِ مَوْتِکُمْ لَعَلَّکُمْ تَشْکُرُونَ ﴿٥٦﴾

سپس شما را پس از مرگتان برانگیختیم باشد که شکرگزاری کنید (۵۶)

وَ ظَلَّلْنَا عَلَیْکُمُ الْغَمَامَ وَ أَنزَلْنَا عَلَیْکُمُ الْمَنَّ وَ السَّلْوَىٰ ۖ کُلُوا مِن طَیِّبَاتِ مَا رَزَقْنَاکُمْ ۖ وَ مَا ظَلَمُونَا وَلَـٰکِن کَانُوا أَنفُسَهُمْ یَظْلِمُونَ ﴿٥٧﴾

و بر شما ابر را سایه‏ گستر کردیم و بر شما «گزانگبین» و «بلدرچین» فرو فرستادیم و گفتیم: از خوراکی‌های پاکیزه ‏ای که به شما روزی داده ‏ایم بخورید ولی آنان‏ بر ما ستم نکردند بلکه بر خویشتن ستم روا می‏ داشتند (۵۷)

وَ إِذْ قُلْنَا ادْخُلُوا هَـٰذِهِ الْقَرْیَةَ فَکُلُوا مِنْهَا حَیْثُ شِئْتُمْ رَغَدًا وَادْخُلُوا الْبَابَ سُجَّدًا وَ قُولُوا حِطَّةٌ نَّغْفِرْ لَکُمْ خَطَایَاکُمْ ۚ وَ سَنَزِیدُ الْمُحْسِنِینَ ﴿٥٨﴾

و نیز به یاد آرید هنگامی را که گفتیم: بدین شهر درآیید و از هر کجای آن خواستید فراوان بخورید و سجده‏کنان از در بزرگ‏ درآیید و بگویید: خداوندا گناهان ما را بریز تا خطا‌های شما را ببخشاییم و پاداش‏ نیکوکاران را خواهیم افزود (۵۸)

فَبَدَّلَ الَّذِینَ ظَلَمُوا قَوْلًا غَیْرَ الَّذِی قِیلَ لَهُمْ فَأَنزَلْنَا عَلَى الَّذِینَ ظَلَمُوا رِجْزًا مِّنَ السَّمَاءِ بِمَا کَانُوا یَفْسُقُونَ ﴿٥٩﴾

اما کسانی که ستم کرده بودند آن سخن را به سخن دیگری غیر از آنچه به ایشان گفته شده بود تبدیل کردند و ما نیز بر آنان که ستم کردند به سزای اینکه نافرمانی پیشه کرده بودند عذابی از آسمان فرو فرستادیم (۵۹)

وَ إِذِ اسْتَسْقَىٰ مُوسَىٰ لِقَوْمِهِ فَقُلْنَا اضْرِب بِّعَصَاکَ الْحَجَرَ ۖ فَانفَجَرَتْ مِنْهُ اثْنَتَا عَشْرَةَ عَیْنًا ۖ قَدْ عَلِمَ کُلُّ أُنَاسٍ مَّشْرَبَهُمْ ۖ کُلُوا وَاشْرَبُوا مِن رِّزْقِ اللَّـهِ وَ لَا تَعْثَوْا فِی الْأَرْضِ مُفْسِدِینَ ﴿٦٠﴾

و هنگامی که موسی برای قوم خود در پی آب برآمد گفتیم: با عصایت بر آن تخته‏ سنگ بزن پس دوازده چشمه از آن جوشیدن گرفت به گونه ‏ای که‏ هر قبیله‏ ای آبشخور خود را می‏ دانست و گفتیم: از روزی خدا بخورید و بیاشامید، ولی‏ در زمین سر به فساد برمدارید (۶۰)

وَ إِذْ قُلْتُمْ یَا مُوسَىٰ لَن نَّصْبِرَ عَلَىٰ طَعَامٍ وَاحِدٍ فَادْعُ لَنَا رَبَّکَ یُخْرِجْ لَنَا مِمَّا تُنبِتُ الْأَرْضُ مِن بَقْلِهَا وَقِثَّائِهَا وَ فُومِهَا وَ عَدَسِهَا وَ بَصَلِهَا ۖ قَالَ أَتَسْتَبْدِلُونَ الَّذِی هُوَ أَدْنَىٰ بِالَّذِی هُوَ خَیْرٌ ۚ اهْبِطُوا مِصْرًا فَإِنَّ لَکُم مَّا سَأَلْتُمْ ۗ وَ ضُرِبَتْ عَلَیْهِمُ الذِّلَّةُ وَالْمَسْکَنَةُ وَبَاءُوا بِغَضَبٍ مِّنَ اللَّـهِ ۗ ذَٰلِکَ بِأَنَّهُمْ کَانُوا یَکْفُرُونَ بِآیَاتِ اللَّـهِ وَ یَقْتُلُونَ النَّبِیِّینَ بِغَیْرِ الْحَقِّ ۗ ذَٰلِکَ بِمَا عَصَوا وَّ کَانُوا یَعْتَدُونَ ﴿٦١﴾

و چون گفتید: ای موسی، هرگز بر یک نوع‏ خوراک تاب نیاوریم از خدای خود برای ما بخواه تا از آنچه زمین می‏ رویاند از قبیل‏ سبزی و خیار و سیر و عدس و پیاز برای ما برویاند موسی‏ گفت: آیا به جای چیز بهتر خواهان چیز پست‏ترید؟ پس به شهر فرود آیید که آنچه را خواسته‏ اید برای شما در آنجا مهیاست و داغ‏ خواری و ناداری بر پیشانی‏ آنان زده شد و به خشم خدا گرفتار آمدند چرا که آنان به نشانه ‏های خدا کفر ورزیده بودند و پیامبران را بناحق می‏ کشتند این از آن روی بود که سرکشی نموده و از حد درگذرانیده بودند (۶۱)

إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَالَّذِینَ هَادُوا وَ النَّصَارَىٰ وَ الصَّابِئِینَ مَنْ آمَنَ بِاللَّـهِ وَ الْیَوْمِ الْآخِرِ وَ عَمِلَ صَالِحًا فَلَهُمْ أَجْرُهُمْ عِندَ رَبِّهِمْ وَلَا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلَا هُمْ یَحْزَنُونَ ﴿٦٢﴾

در حقیقت کسانی که به اسلام‏ ایمان آورده و کسانی که یهودی شده‏ اند و ترسایان و صابئان هر کس به خدا و روز بازپسین ایمان داشت و کار شایسته کرد پس اجرشان را پیش پروردگارشان خواهند داشت و نه بیمی بر آنان است و نه‌ اندوهناک خواهند شد (۶۲)

وَ إِذْ أَخَذْنَا مِیثَاقَکُمْ وَرَفَعْنَا فَوْقَکُمُ الطُّورَ خُذُوا مَا آتَیْنَاکُم بِقُوَّةٍ وَاذْکُرُوا مَا فِیهِ لَعَلَّکُمْ تَتَّقُونَ ﴿٦٣﴾

و چون از شما پیمان محکم گرفتیم و کوه‏ طور را بر فراز شما افراشتیم و فرمودیم: آنچه را به شما داده‏ ایم به جد و جهد بگیرید و آنچه را در آن است به خاطر داشته باشید باشد که به تقوا گرایید (۶۳)

ثُمَّ تَوَلَّیْتُم مِّن بَعْدِ ذَٰلِکَ ۖ فَلَوْلَا فَضْلُ اللَّـهِ عَلَیْکُمْ وَ رَحْمَتُهُ لَکُنتُم مِّنَ الْخَاسِرِینَ ﴿٦٤﴾

سپس شما بعد از آن پیمان‏ روی گردان شدید و اگر فضل خدا و رحمت او بر شما نبود مسلما از زیانکاران بودید (۶۴)

وَ لَقَدْ عَلِمْتُمُ الَّذِینَ اعْتَدَوْا مِنکُمْ فِی السَّبْتِ فَقُلْنَا لَهُمْ کُونُوا قِرَدَةً خَاسِئِینَ ﴿٦٥﴾

و کسانی از شما را که در روز شنبه از فرمان خدا تجاوز کردند نیک شناختید پس ایشان را گفتیم: بوزینگانی باشید طردشده (۶۵)

فَجَعَلْنَاهَا نَکَالًا لِّمَا بَیْنَ یَدَیْهَا وَمَا خَلْفَهَا وَمَوْعِظَةً لِّلْمُتَّقِینَ ﴿٦٦﴾

و ما آن عقوبت‏ را برای حاضران و نسلهای‏ پس از آن عبرتی و برای پرهیزگاران پندی قرار دادیم (۶۶)

وَ إِذْ قَالَ مُوسَىٰ لِقَوْمِهِ إِنَّ اللَّـهَ یَأْمُرُکُمْ أَن تَذْبَحُوا بَقَرَةً ۖ قَالُوا أَتَتَّخِذُنَا هُزُوًا ۖ قَالَ أَعُوذُ بِاللَّـهِ أَنْ أَکُونَ مِنَ الْجَاهِلِینَ ﴿٦٧﴾

و هنگامی که موسی به قوم خود گفت: خدا به شما فرمان می‏دهد که: ماده گاوی را سر ببرید، گفتند: آیا ما را به ریشخند می‏گیری؟ گفت: پناه می‏برم به خدا که مبادا از جاهلان باشم (۶۷)

قَالُوا ادْعُ لَنَا رَبَّکَ یُبَیِّن لَّنَا مَا هِیَ ۚ قَالَ إِنَّهُ یَقُولُ إِنَّهَا بَقَرَةٌ لَّا فَارِضٌ وَلَا بِکْرٌ عَوَانٌ بَیْنَ ذَٰلِکَ ۖ فَافْعَلُوا مَا تُؤْمَرُونَ ﴿٦٨﴾

گفتند: پروردگارت را برای ما بخوان تا بر ما روشن سازد که آن چگونه گاوی‏ است؟ گفت: وی می‏فرماید: آن ماده گاوی است نه پیر و نه خردسال بلکه‏ میانسالی است بین این دو پس آنچه را بدان‏ مأمورید به جای آرید (۶۸)

قَالُوا ادْعُ لَنَا رَبَّکَ یُبَیِّن لَّنَا مَا لَوْنُهَا ۚ قَالَ إِنَّهُ یَقُولُ إِنَّهَا بَقَرَةٌ صَفْرَاءُ فَاقِعٌ لَّوْنُهَا تَسُرُّ النَّاظِرِینَ ﴿٦٩﴾

گفتند: از پروردگارت بخواه تا بر ما روشن کند که رنگش چگونه است؟ گفت: وی می‏فرماید: آن ماده گاوی است زرد یک دست و خالص که رنگش بینندگان را شاد می‏کند (۶۹)

قَالُوا ادْعُ لَنَا رَبَّکَ یُبَیِّن لَّنَا مَا هِیَ إِنَّ الْبَقَرَ تَشَابَهَ عَلَیْنَا وَ إِنَّا إِن شَاءَ اللَّـهُ لَمُهْتَدُونَ ﴿٧٠﴾

گفتند: از پروردگارت بخواه تا بر ما روشن گرداند که آن چگونه گاوی‏ باشد؟ زیرا چگونگی‏ این ماده گاو بر ما مشتبه شده ولی با توضیحات بیشتر تو ما ان شاء اللَّه حتما هدایت خواهیم شد (۷۰)

قَالَ إِنَّهُ یَقُولُ إِنَّهَا بَقَرَةٌ لَّا ذَلُولٌ تُثِیرُ الْأَرْضَ وَ لَا تَسْقِی الْحَرْثَ مُسَلَّمَةٌ لَّا شِیَةَ فِیهَا ۚ قَالُوا الْآنَ جِئْتَ بِالْحَقِّ ۚ فَذَبَحُوهَا وَ مَا کَادُوا یَفْعَلُونَ ﴿٧١﴾

گفت: وی می‏فرماید: در حقیقت آن ماده گاوی است که نه رام است تا زمین را شخم زند و نه کشتزار را آبیاری کند بی‏ نقص است و هیچ لکه‏ ای در آن نیست گفتند: اینک سخن درست آوردی پس آن را سر بریدند و چیزی نمانده بود که نکنند (۷۱)

وَ إِذْ قَتَلْتُمْ نَفْسًا فَادَّارَأْتُمْ فِیهَا ۖ وَ اللَّـهُ مُخْرِجٌ مَّا کُنتُمْ تَکْتُمُونَ ﴿٧٢﴾

و چون شخصی را کشتید و درباره او با یکدیگر به ستیزه برخاستید و حال آنکه خدا آنچه را کتمان می‏ کردید آشکار گردانید (۷۲)

فَقُلْنَا اضْرِبُوهُ بِبَعْضِهَا ۚ کَذَٰلِکَ یُحْیِی اللَّـهُ الْمَوْتَىٰ وَیُرِیکُمْ آیَاتِهِ لَعَلَّکُمْ تَعْقِلُونَ ﴿٧٣﴾

پس فرمودیم: پاره ‏ای از آن گاو سر بریده را به آن مقتول‏ بزنید تا زنده شود این گونه خدا مردگان را زنده می‏ کند و آیات خود را به شما می‏ نمایاند باشد که بیندیشید (۷۳)

ثُمَّ قَسَتْ قُلُوبُکُم مِّن بَعْدِ ذَٰلِکَ فَهِیَ کَالْحِجَارَةِأَوْ أَشَدُّ قَسْوَةً ۚ وَ إِنَّ مِنَ الْحِجَارَةِ لَمَا یَتَفَجَّرُ مِنْهُ الْأَنْهَارُ ۚ وَإِنَّ مِنْهَا لَمَا یَشَّقَّقُ فَیَخْرُجُ مِنْهُ الْمَاءُ ۚ وَ إِنَّ مِنْهَا لَمَا یَهْبِطُ مِنْ خَشْیَةِ اللَّـهِ ۗ وَ مَا اللَّـهُ بِغَافِلٍ عَمَّا تَعْمَلُونَ ﴿٧٤﴾

سپس دل‌های شما بعد از این واقعه‏ سخت گردید همانند سنگ یا سخت‏تر از آن چرا که از برخی سنگها جوی‌هایی بیرون می‏زند و پاره‏ای از آن‌ها می‏ شکافد و آب از آن خارج می‏ شود و برخی از آن‌ها از بیم خدا فرو می ‏ریزد و خدا از آنچه می‏ کنید غافل نیست (۷۴)

أَفَتَطْمَعُونَ أَن یُؤْمِنُوا لَکُمْ وَ قَدْ کَانَ فَرِیقٌ مِّنْهُمْ یَسْمَعُونَ کَلَامَ اللَّـهِ ثُمَّ یُحَرِّفُونَهُ مِن بَعْدِ مَا عَقَلُوهُ وَ هُمْ یَعْلَمُونَ ﴿٧٥﴾

آیا طمع دارید که اینان‏ به شما ایمان بیاورند؟ با آنکه گروهی از آنان سخنان خدا را می‏ شنیدند سپس آن را بعد از فهمیدنش تحریف می‏ کردند و خودشان هم می‏ دانستند (۷۵)

وَ إِذَا لَقُوا الَّذِینَ آمَنُوا قَالُوا آمَنَّا وَ إِذَا خَلَا بَعْضُهُمْ إِلَىٰ بَعْضٍ قَالُوا أَتُحَدِّثُونَهُم بِمَا فَتَحَ اللَّـهُ عَلَیْکُمْ لِیُحَاجُّوکُم بِهِ عِندَ رَبِّکُمْ ۚ أَفَلَا تَعْقِلُونَ ﴿٧٦﴾

و همین یهودیان‏ چون با کسانی که ایمان آورده ‏اند برخورد کنند می‏ گویند: ما ایمان آورده ‏ایم و وقتی با همدیگر خلوت می‏ کنند می‏ گویند: چرا از آنچه خداوند بر شما گشوده است برای آنان حکایت می‏ کنید تا آنان به استناد آن پیش پروردگارتان بر ضد شما استدلال کنند؟ آیا فکر نمی‏کنید؟ (۷۶)

أَوَلَا یَعْلَمُونَ أَنَّ اللَّـهَ یَعْلَمُ مَا یُسِرُّونَ وَ مَا یُعْلِنُونَ ﴿٧٧﴾

آیا نمی‏دانند که خداوند آنچه را پوشیده می‏ دارند و آنچه را آشکار می‏ کنند می‏داند؟ (۷۷)

وَ مِنْهُمْ أُمِّیُّونَ لَا یَعْلَمُونَ الْکِتَابَ إِلَّا أَمَانِیَّ وَ إِنْ هُمْ إِلَّا یَظُنُّونَ ﴿٧٨﴾

و بعضی‏ از آنان بی‏سوادانی هستند که کتاب خدا را جز خیالات خامی نمی‏ دانند و فقط گمان می‏ برند (۷۸)

فَوَیْلٌ لِّلَّذِینَ یَکْتُبُونَ الْکِتَابَ بِأَیْدِیهِمْ ثُمَّ یَقُولُونَ هَـٰذَا مِنْ عِندِ اللَّـهِ لِیَشْتَرُوا بِهِ ثَمَنًا قَلِیلًا ۖ فَوَیْلٌ لَّهُم مِّمَّا کَتَبَتْ أَیْدِیهِمْ وَوَیْلٌ لَّهُم مِّمَّا یَکْسِبُونَ ﴿٧٩﴾

پس وای بر کسانی که کتاب تحریف شده ‏ای‏ با دست‌های خود می‏ نویسند سپس می‏ گویند: این از جانب خداست تا بدان بهای ناچیزی به دست آرند پس وای بر ایشان از آنچه دستهایشان نوشته و وای بر ایشان از آنچه از این راه‏ به دست می ‏آورند(۷۹)

وَ قَالُوا لَن تَمَسَّنَا النَّارُ إِلَّا أَیَّامًا مَّعْدُودَةً ۚ قُلْ أَتَّخَذْتُمْ عِندَ اللَّـهِ عَهْدًا فَلَن یُخْلِفَ اللَّـهُ عَهْدَهُ ۖ أَمْ تَقُولُونَ عَلَى اللَّـهِ مَا لَا تَعْلَمُونَ ﴿٨٠﴾

و گفتند: جز روز‌هایی چند هرگز آتش به ما نخواهد رسید بگو: مگر پیمانی از خدا گرفته ‏اید؟ که خدا پیمان خود را هرگز خلاف نخواهد کرد یا آنچه را نمی‏دانید به دروغ به خدا نسبت می‏دهید؟ (۸۰)

بَلَىٰ مَن کَسَبَ سَیِّئَةً وَأَحَاطَتْ بِهِ خَطِیئَتُهُ فَأُولَـٰئِکَ أَصْحَابُ النَّارِ ۖ هُمْ فِیهَا خَالِدُونَ ﴿٨١﴾

آری کسی که بدی به دست آورد و گناهش او را در میان گیرد پس چنین کسانی اهل آتشند و در آن ماندگار خواهند بود (۸۱)

وَ الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحَاتِ أُولَـٰئِکَ أَصْحَابُ الْجَنَّةِ ۖ هُمْ فِیهَا خَالِدُونَ ﴿٨٢﴾

و کسانی که ایمان آورده و کار‌های شایسته کرده ‏اند آنان اهل بهشتند و در آن جاودان خواهند ماند (۸۲)

وَ إِذْ أَخَذْنَا مِیثَاقَ بَنِی إِسْرَائِیلَ لَا تَعْبُدُونَ إِلَّا اللَّـهَ وَ بِالْوَالِدَیْنِ إِحْسَانًا وَ ذِی الْقُرْبَىٰ وَ الْیَتَامَىٰ وَ الْمَسَاکِینِ وَ قُولُوا لِلنَّاسِ حُسْنًا وَ أَقِیمُوا الصَّلَاةَ وَ آتُوا الزَّکَاةَ ثُمَّ تَوَلَّیْتُمْ إِلَّا قَلِیلًا مِّنکُمْ وَ أَنتُم مُّعْرِضُونَ ﴿٨٣﴾

و چون از فرزندان اسرائیل پیمان محکم گرفتیم که: جز خدا را نپرستید و به پدر و مادر و خویشان و یتیمان و مستمندان احسان کنید و با مردم به زبان خوش سخن بگویید و نماز را به پا دارید و زکات را بدهید آن‌گاه جز اندکی از شما همگی‏ به حالت اعراض روی برتافتید (۸۳)

 

منبع:باشگاه خبرنگاران