عقیق:سوره «یس» سی و ششمین سوره قرآن است که در جز 22 و 23 قرا دارد.

این سوره چون با حروف مُقَطَّعهٔ «یاء و سین» آغاز شده، به این نام مشهور است. طبق روایات، سوره یس یکی از با فضیلت‌ترین سوره‌های قرآن است؛ تا آنجا که قلب قرآن لقب گرفته است.

سوره یس به سه اصل دینی توحید، نبوت و معاد می‌پردازد و درباره زنده‌ شدن مردگان و سخن‌گفتن اعضای بدن در قیامت سخن می‌گوید. همچنین داستان اصحاب قریه و مومن آل‌یس در این سوره آمده است.

در فضیلت تلاوت سوره یس از پیامبر (ص) روایت شده هر کس سوره یس را قرائت کند، مانند آن است که ده بار قرآن را ختم کرده است.

همچنین هر کس سوره یس را برای رضای خدا بخواند، خداوند او را خواهد بخشید و پاداشی همانند دوازده ختم قرآن به او خواهد داد و اگر برای مریض در حال مرگ خوانده شود، به تعداد حروف این سوره ده فرشته نزد او به صف شده و برای او استغفار می‌کنند و شاهد قبض روحش می‌شوند و جنازه‌اش را تشییع می‌کنند و بر او نماز می‌گزارند و شاهد دفنش خواهند بود.

در روایات، فضایل زیادی برای قرائت سوره یس بیان شده است؛ از جمله از امام صادق (ع) نقل شده است هر کس آن را قبل از خواب یا پیش از غروب بخواند، در تمام طول روز محفوظ و پر روزی خواهد بود و هر کس آن را در شب پیش از خواب بخواند، خداوند هزار فرشته را بر او مامور می‌کند که وی را از هر شیطان رانده‌ شده و هر آفتی حفظ کنند.

متن آیاتی از سوره یس همراه با ترجمه

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خدای بخشاینده مهربان

وَ مَا عَلَّمْنَاهُ الشِّعْرَ وَمَا یَنْبَغِی لَهُ إِنْ هُوَ إِلا ذِکْرٌ وَقُرْآنٌ مُبِینٌ ﴿٦٩﴾

به او شعر نیاموخته ایم و شعر در خور او نیست آنچه به او آموخته ایم جز اندرز و قرآنی روشنگر نیست

لِیُنْذِرَ مَنْ کَانَ حَیًّا وَیَحِقَّ الْقَوْلُ عَلَى الْکَافِرِینَ ﴿٧٠﴾

تا مؤمنان را بیم دهد و سخن حق بر کافران ثابت شود

أَوَلَمْ یَرَوْا أَنَّا خَلَقْنَا لَهُمْ مِمَّا عَمِلَتْ أَیْدِینَا أَنْعَامًا فَهُمْ لَهَا مَالِکُونَ ﴿٧١﴾

آیا ندیده اند که به ید قدرت خویش برایشان چارپایان را آفریدیم و اکنون، مالکشان هستند

وَ ذَلَّلْنَاهَا لَهُمْ فَمِنْهَا رَکُوبُهُمْ وَمِنْهَا یَأْکُلُونَ ﴿٧٢﴾

و آنها را رامشان کردیم بر بعضی سوار می شوند و از گوشت بعضی می خورند

وَ لَهُمْ فِیهَا مَنَافِعُ وَمَشَارِبُ أَفَلا یَشْکُرُونَ ﴿٧٣﴾

و از آنها سود می برند و از شیرشان می آشامند چرا سپاس نمی گویند

وَ اتَّخَذُوا مِنْ دُونِ اللَّهِ آلِهَةً لَعَلَّهُمْ یُنْصَرُونَ ﴿٧٤﴾

و به جای الله خدایانی اختیار کردند، بدان امید که یاریشان کنند

لا یَسْتَطِیعُونَ نَصْرَهُمْ وَهُمْ لَهُمْ جُنْدٌ مُحْضَرُونَ ﴿٧٥﴾

آنها را یارای آن نیست که به یاریشان برخیزند، ولی اینان همانند سپاهی به خدمتشان آماده اند

فَلا یَحْزُنْکَ قَوْلُهُمْ إِنَّا نَعْلَمُ مَا یُسِرُّونَ وَمَا یُعْلِنُونَ ﴿٧٦﴾

سخنشان تو را اندوهگین نسازد ما هر چه را پنهان می دارند یا آشکار، می سازند می دانیم

أَوَلَمْ یَرَ الإنْسَانُ أَنَّا خَلَقْنَاهُ مِنْ نُطْفَةٍ فَإِذَا هُوَ خَصِیمٌ مُبِینٌ ﴿٧٧﴾

آیا آدمی که اکنون خصمی آشکار است ، نمی داند که او را از نطفه ای آفریده ایم

وَ ضَرَبَ لَنَا مَثَلا وَنَسِیَ خَلْقَهُ قَالَ مَنْ یُحْیِی الْعِظَامَ وَهِیَ رَمِیمٌ ﴿٧٨﴾

در حالی که آفرینش خود را از یاد برده است ، برای ما مثل می زند که چه کسی این استخوانهای پوسیده را زنده می کند

قُلْ یُحْیِیهَا الَّذِی أَنْشَأَهَا أَوَّلَ مَرَّةٍ وَهُوَ بِکُلِّ خَلْقٍ عَلِیمٌ ﴿٧٩﴾

بگو: کسی آنها را زنده می کند که در آغاز بیافریده است ، و او به هر آفرینشی داناست

الَّذِی جَعَلَ لَکُمْ مِنَ الشَّجَرِ الأخْضَرِ نَارًا فَإِذَا أَنْتُمْ مِنْهُ تُوقِدُونَ ﴿٨٠﴾

آن خدایی که از درخت سبز برایتان آتش پدید آورد و شما از آن آتش می، افروزید

أَوَلَیْسَ الَّذِی خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالأرْضَ بِقَادِرٍ عَلَى أَنْ یَخْلُقَ مِثْلَهُمْ بَلَى وَهُوَ الْخَلاقُ الْعَلِیمُ ﴿٨١﴾

آیا کسی که آسمانها و زمین را آفریده است نمی تواند همانندشان را بیافریند ? آری می تواند، که او آفریننده ای داناست

إِنَّمَا أَمْرُهُ إِذَا أَرَادَ شَیْئًا أَنْ یَقُولَ لَهُ کُنْ فَیَکُونُ ﴿٨٢﴾

چون بخواهد چیزی را بیافریند، فرمانش این است که می گوید: موجود شو، پس موجود می شود

فَسُبْحَانَ الَّذِی بِیَدِهِ مَلَکُوتُ کُلِّ شَیْءٍ وَإِلَیْهِ تُرْجَعُونَ ﴿٨٣﴾

منزه است آن خدایی که ملکوت هر چیزی به دست اوست و همه به سوی او بازگردانده می شوید