تنها پيامبري كه به نام مادرش خطاب مي شود

سراسر جهان هستي كلمات الهي است؛ امّا حضرت «عيسي بن مريم» (عليه السلام) مصداق كامل كلمه تكويني (نه اعتباري) الهي است، زيرا روح وي انتسابي قوي و پيوندي ويژه با خدا دارد. او با خطاب و كلمه «كُن» به هستي قدم نهاد و بدان لحاظ كه پدر نداشت و نيز چگونگي كيفيت حمل و فصال، از ناحيه مادر نيز به صورت اعجاز و بدون گذراندن ايام بارداري به دنيا آمد، از اين‏رو آيت كبراي حق تعالي است و بهتر خدا را نشان مي‏ دهد. نشانه او اين است كه نامش عيسي، لقبش مسيح و كنيه وي ابن مريم است.

تعبير به «ابن مريم» مي تواند هم اشاره به بطلان سخن كساني باشد كه عيسي (ع) را فرزند خدا مي ‏دانند و هم اشاره به بطلان سخن كساني كه آن حضرت را فرزند مردي نجّار مي‏ دانستند؛ بطوريكه پيام آيه اين ‏است كه حضرت عيسي بدون پدر متولد شد.

 كلمه «عيسى» در اصل «يشوع» بوده كه هم به معناى مخلص تفسير شده و هم به معناى منجى و در بعضى از اخبار به كلمه «يعيش- زنده مى‏ ماند» تفسير شده و اين با نامى‏ كه براى فرزند زكريا نهاده - يعنى نام يحيى- زنده مى ‏ماند - مناسب‏ تر است، چون بين اين دو پيامبر شباهتهايي برقرار بوده است.

پي نوشت:

[1] تفسير تسنيم، ج5، ص 451. ج14، ص 282.

[2] ترجمه تفسير الميزان، ج‏3، ص 305.