عقیق: برای مصرف زکات، موارد متعددی در قرآن کریم ذکر شده که یکی از آنها برای به دست آوردن دل دیگران است.[1]
امام باقر(ع) درباره فلسفه این مورد از زکات، چنین می‌فرماید: « خداوند عزّ و جلّ به پیامبر گرامی اسلام دستور فرموده بودند، با کمک و دستگیری کردن با مال و بخشش نمودن به کسانی که خدا را یگانه مىدانند و از پرستش بتها دست برداشته اند اما در پاره ای از احکام، معرفت به دین اسلام در دل آنها وارد نشده است، آنان را به اسلام و مسلمانى الفت دهد تا دین و مذهب به اعماق وجودشان راه یافته و بر دینى که بدان در آمده و بر آن اقرار کردهاند پایدار بمانند.[2]
بنابراین اگر کمک کردن به افراد بی نماز، تأیید و پشتیبانی سهل انگاری آنان به نماز نشود بلکه سبب روی آوری و گرایش آنان به نماز و دین شود نه تنها ایرادی ندارد بلکه شاید در برخی موارد، لازم باشد. در غیر این صورت، روشن است کمک به افرادی که ارتباط بهتری با خدا دارند، ارزشمندتر بوده و کمک به گناهکاران اگر موجب تشویق آنان در گناه باشد، نه تنها پاداشی نخواهد داشت بلکه شاید انسان را شریک در جرم و گناه آنان کند.
منبع:اسلام کوئست
211001
امام باقر(ع) درباره فلسفه این مورد از زکات، چنین می‌فرماید: « خداوند عزّ و جلّ به پیامبر گرامی اسلام دستور فرموده بودند، با کمک و دستگیری کردن با مال و بخشش نمودن به کسانی که خدا را یگانه مىدانند و از پرستش بتها دست برداشته اند اما در پاره ای از احکام، معرفت به دین اسلام در دل آنها وارد نشده است، آنان را به اسلام و مسلمانى الفت دهد تا دین و مذهب به اعماق وجودشان راه یافته و بر دینى که بدان در آمده و بر آن اقرار کردهاند پایدار بمانند.[2]
بنابراین اگر کمک کردن به افراد بی نماز، تأیید و پشتیبانی سهل انگاری آنان به نماز نشود بلکه سبب روی آوری و گرایش آنان به نماز و دین شود نه تنها ایرادی ندارد بلکه شاید در برخی موارد، لازم باشد. در غیر این صورت، روشن است کمک به افرادی که ارتباط بهتری با خدا دارند، ارزشمندتر بوده و کمک به گناهکاران اگر موجب تشویق آنان در گناه باشد، نه تنها پاداشی نخواهد داشت بلکه شاید انسان را شریک در جرم و گناه آنان کند.
پینوشت:
[1].
إِنَّمَا الصَّدَقاتُ لِلْفُقَراءِ وَ الْمَساکینِ وَ الْعامِلینَ
عَلَیْها وَ الْمُؤَلَّفَةِ قُلُوبُهُمْ وَ فِی الرِّقابِ وَ الْغارِمینَ
وَ فی سَبیلِ اللَّهِ وَ ابْنِ السَّبیلِ فَریضَةً مِنَ اللَّهِ وَ
اللَّهُ عَلیمٌ حَکیمٌ، توبه، 60.
[2].
کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، محقق و مصحح: غفاری، علی اکبر، آخوندی، ج
2، ص 410 – 411، محمد، دار الکتب الإسلامیة، تهران، چاپ چهارم، 1407ق.
منبع:اسلام کوئست
211001
