اگرچه انسان از اندوه گریزان است و روحش آن را بر نمی تابد اما گاه این خود او است که زمینه اش را در زندگی فراهم می کند.
عقیق: اندوه و غم از عوامل بیماری زا و سبب یاس و دلمردگی انسان است، از این رو نسبت به دوری از آن توصیه های بسیاری در اسلام شده است. آنچنان که امیرمومنان علی (ع) می فرمایند: «غصه و اندوه، بدن را نحيف و رنجور مى سازد.»
در این میان بعضا انسان خود سبب اندوه و غمگینی می شود.
پیامبر اکرم (ص) می فرمایند: «هر كه چشمش به دست مردم باشد، اندوهش دراز و افسوسش پايدار شود.»
همان حضرت (ص) فرموده اند: «كسى كه به دنيا بچسبد، من سه چيز را براى او قطعى مى دانم: فقرى كه هيچ گاه به بى نيازى نينجامد، مشغوليتى كه هرگز از آن خلاصى ندارد و غم و اندوهى كه برايش پايانى نيست.»
همچنین، امیرمومنان علی (ع) می فرمایند: «از بيتابى كردن بپرهيز كه آن اميد را قطع مى كند و عمل را ضعيف مى گرداند و اندوه مى آورد.»
امام صادق (ع) نیز درباره ریشه اندوه و غم انسان فرموده اند: «دنياخواهى، غم و اندوه مى آورد و پشت كردن به دنيا مايه آسايش جان و تن است.»
ایشان می فرمایند: «وقتى اين آيه نازل شد : «اگر بعضى از مردان و زنانشان را به چيزى بهره ور ساخته ايم، تو بدان چشم مدوز و غم آن را مخور و در برابر مؤمنان فروتن باش» پيامبر خدا (ص) فرمودند: «كسى كه به دلدارى دادن خدا آرام نگيرد جانش بر دنيا حسرت ها خورد و هر كه چشمش به دارايي هاى ديگران باشد، اندوهش بسيار شود و ناراحتيش بهبود نيابد.»
علاوه بر بیان چرایی و ریشه اندوه های انسان، آموزه های روایی ما راه رهایی از آن را نیز بیان کرده اند.
رسول خدا (ص) در این باره فرموده اند: «دنيا دست به دست شدنى است. آنچه از دنيا نصيب تو باشد اگر ناتوان هم باشى، به تو مى رسد و آنچه به زيان تو باشد، به زور نمى توانى آن را از خود دور كنى. هر كسى از آنچه از دستش رفته اميد بركَنَد، تنش آسوده باشد، و هر كه به آنچه خداوند روزيش كرده خرسند گردد، شادمان باشد.»
امیرمومنان علی (ع) می فرمایند: «خوب غم زداينده اى است توكل كردن بر تقدير [الهى].»
امام كاظم (ع) نیز فرموده اند: «آن كه غم خورد، شايسته غم و اندوه است؛ پس مؤمن بايد به خدا و آنچه او مى كند، خرسند باشد.»
پی نوشت ها:
کمال الدین
بحارالانوار
میزان الحکمه
منبع:قدس
211008
در این میان بعضا انسان خود سبب اندوه و غمگینی می شود.
پیامبر اکرم (ص) می فرمایند: «هر كه چشمش به دست مردم باشد، اندوهش دراز و افسوسش پايدار شود.»
همان حضرت (ص) فرموده اند: «كسى كه به دنيا بچسبد، من سه چيز را براى او قطعى مى دانم: فقرى كه هيچ گاه به بى نيازى نينجامد، مشغوليتى كه هرگز از آن خلاصى ندارد و غم و اندوهى كه برايش پايانى نيست.»
همچنین، امیرمومنان علی (ع) می فرمایند: «از بيتابى كردن بپرهيز كه آن اميد را قطع مى كند و عمل را ضعيف مى گرداند و اندوه مى آورد.»
امام صادق (ع) نیز درباره ریشه اندوه و غم انسان فرموده اند: «دنياخواهى، غم و اندوه مى آورد و پشت كردن به دنيا مايه آسايش جان و تن است.»
ایشان می فرمایند: «وقتى اين آيه نازل شد : «اگر بعضى از مردان و زنانشان را به چيزى بهره ور ساخته ايم، تو بدان چشم مدوز و غم آن را مخور و در برابر مؤمنان فروتن باش» پيامبر خدا (ص) فرمودند: «كسى كه به دلدارى دادن خدا آرام نگيرد جانش بر دنيا حسرت ها خورد و هر كه چشمش به دارايي هاى ديگران باشد، اندوهش بسيار شود و ناراحتيش بهبود نيابد.»
علاوه بر بیان چرایی و ریشه اندوه های انسان، آموزه های روایی ما راه رهایی از آن را نیز بیان کرده اند.
رسول خدا (ص) در این باره فرموده اند: «دنيا دست به دست شدنى است. آنچه از دنيا نصيب تو باشد اگر ناتوان هم باشى، به تو مى رسد و آنچه به زيان تو باشد، به زور نمى توانى آن را از خود دور كنى. هر كسى از آنچه از دستش رفته اميد بركَنَد، تنش آسوده باشد، و هر كه به آنچه خداوند روزيش كرده خرسند گردد، شادمان باشد.»
امیرمومنان علی (ع) می فرمایند: «خوب غم زداينده اى است توكل كردن بر تقدير [الهى].»
امام كاظم (ع) نیز فرموده اند: «آن كه غم خورد، شايسته غم و اندوه است؛ پس مؤمن بايد به خدا و آنچه او مى كند، خرسند باشد.»
پی نوشت ها:
کمال الدین
بحارالانوار
میزان الحکمه
منبع:قدس
211008
