حضرت آيت الله خامنه اي در نوشتاري مي گويند: «امام حسن اگر صلح نمي‌كرد يقيناً اسلام ضربه مي‌ديد. تبليغات و پول آنچنان جو بدي به وجود آورده بود كه امام حسن(عليه السلام) اگر آن روز جان خود و اصحاب نزديك و معدود خود را از دست مي داد چيزي از اسلام باقي نمي ماند.»
عقیق: حضرت آيت الله سيد علي خامنه اي، رهبر معظم انقلاب در سخناني كه در جلد چهارم «حديث ولايت» منتشر شده در تبيين علل و انگيزه هاي صلح امام حسن مجتبي(ع) و دستاوردهاي ارزشمند آن مي گويند:
«جنگ نظامي را امام حسن با آن دشمني كه قبلاً بايد افشا بشود و سپس با آن مبارزه بشود متوقف كرد تا جنگ سياسي، جنگ فرهنگي، جنگ تبليغاتي و جنگ اسلامي خود را با او شروع بكند. نتيجه اين شد، كه بعد از آني كه امام حسن (عليه السلام) از دنيا رفت و امام حسين(ع) هم ده سال ديگر همان راه امام حسن را ادامه داد، وضعيت دنياي اسلام به آن جايي رسيد كه ديگر مي‌توانست فرزند پيغمبر - يعني فرزندي از فرزندان پيغمبر - آنچنان شهادتي را بپذيرد كه تا آخر تاريخ دنيا آن شهادت بماند همچناني كه ماند و منشأ آثار مقاومت آميز و بزرگ بشود همچنان كه شد و اسلام را زنده نگه بدارد همچنان كه زنده نگهداشت.
در مورد كار امام حسن(ع) ما هيچ درصدد نمي‌آئيم از موضع دفاع حرف بزنيم كه چرا صلح كرد و چه موجباتي داشت، امام حسن(عليه السلام) اگر صلح نمي‌كرد يقيناً اسلام ضربه مي‌ديد؛ براي خاطر اينكه آن چهره افشا نشده بود، مردم هنوز حقايق را نميدانستند، آنقدر نمي دانستند كه هزاران نفر يا صدها هزار نفر از سربازان امام حسن حاضر شدند با آن طرفي كه با اميرالمؤمنين جنگيده بود ديگر نجنگند. تبليغات و پول و كارهاي گوناگون سياسي آنچنان جو بدي به وجود آورده بود كه امام حسن اگر آن روز خود را و جان خود را و جان اصحاب نزديك و معدود خود را از دست مي‌داد چيزي از اسلام باقي نمي‌ماند. بعد از چند سالي نام علي و نام حسن و نام حسين و نام افتخارات صدر اسلام و نام آن همه حوادث آموزنده اگر در لابلاي كتاب ها مي‌ماند، البته هم براي مدت زياد و هم به درستي و بدون تحريف باقي نمي‌ماند. اين كار امام حسن بود.
وقتي شما جمع‌بندي مي‌كنيد، مي‌بينيد كار امام حسن با كار اميرالمؤمنين، با كار امام حسين، با كار همه ائمه (ع) داراي يك مضمون و يك معنا است. آگاهانه مقاومت كردن، تكليف را فهميدن و ايستادن، و من به شما بگويم برادران و خواهران من، امام حسن(ع) يكي از شجاعانه‌ترين اقدام ها را براي انجام اين تكليف انجام داد. چرا؟ براي خاطر اينكه به ديگران، به پيغمبران، به پيغمبر اسلام، به اميرالمؤمنين، به همه ائمه فقط دشمنان بودند كه طعن مي زدند، اما پيچيدگي كار امام حسن و ظرافت آن موضع آنچنان بود كه حتي دوستان او هم به او طعن مي زدند. حجربن‌عدي‌ها هم نميدانستند و به او يا مذل المؤمنين مي‌گفتند اما صبر كرد.
اگر امام مجتبي(ع) اين صلح را انجام نمي داد، آن اسلام ارزشي نهضتي باقي نمي ماند و از بين مي رفت؛ چون معاويه بالاخره غلبه پيدا مي كرد . وضعيت، وضعيتي نبود كه امكان داشته باشد امام حسن مجتبي(ع) غلبه پيدا كند. همه ي عوامل، در جهت عكس غلبه امام مجتبي(ع) بود. معاويه غلبه پيدا مي كرد؛ چون دستگاه تبليغات در اختيار او بود. اگر امام حسن(ع) صلح نمي كرد، تمام اركان خاندان پيامبر(ص) را از بين مي بردند و كسي را باقي نمي ذاشتند كه حافظ نظام ارزشي اصيل اسلام باشد. همه چيز بكلي از بين مي رفت و ذكر اسلام برمي افتاد و نوبت به جريان عاشورا هم نمي رسيد.
اگر بنا بود امام مجتبي (ع)، جنگ با معاويه را ادامه بدهد و به شهادت خاندان پيامبر منتهي بشود، امام حسين(ع) هم بايد در همين ماجرا كشته مي شد، اصحاب برجسته هم بايد كشته مي شدند، «حجر بن عدي» ها هم بايد كشته مي شدند، همه بايد از بين مي رفتند و كسي كه بماند و بتواند از فرصت ها استفاده بكند و اسلام را در شكل ارزشي خودش باز هم حفظ كند، ديگر باقي نمي ماند. اين، حق عظيمي است كه امام مجتبي(ع) بر بقاي اسلام دارد.
اين هم يك بعد ديگر از زندگي امام مجتبي(ع) و صلح آن بزرگوار است. حقيقت را بايد همه بفهمند و بدانند كه صلح امام مجتبي(ع)، همان قدر ارزش داشت كه شهادت برادر بزرگوارش، امام حسين(ع) ارزش داشت. همان قدر كه آن شهادت به اسلام خدمت كرد، آن صلح هم همان قدر يا بيشتر به اسلام خدمت كرد.»
منبع:حج
211008
«جنگ نظامي را امام حسن با آن دشمني كه قبلاً بايد افشا بشود و سپس با آن مبارزه بشود متوقف كرد تا جنگ سياسي، جنگ فرهنگي، جنگ تبليغاتي و جنگ اسلامي خود را با او شروع بكند. نتيجه اين شد، كه بعد از آني كه امام حسن (عليه السلام) از دنيا رفت و امام حسين(ع) هم ده سال ديگر همان راه امام حسن را ادامه داد، وضعيت دنياي اسلام به آن جايي رسيد كه ديگر مي‌توانست فرزند پيغمبر - يعني فرزندي از فرزندان پيغمبر - آنچنان شهادتي را بپذيرد كه تا آخر تاريخ دنيا آن شهادت بماند همچناني كه ماند و منشأ آثار مقاومت آميز و بزرگ بشود همچنان كه شد و اسلام را زنده نگه بدارد همچنان كه زنده نگهداشت.
در مورد كار امام حسن(ع) ما هيچ درصدد نمي‌آئيم از موضع دفاع حرف بزنيم كه چرا صلح كرد و چه موجباتي داشت، امام حسن(عليه السلام) اگر صلح نمي‌كرد يقيناً اسلام ضربه مي‌ديد؛ براي خاطر اينكه آن چهره افشا نشده بود، مردم هنوز حقايق را نميدانستند، آنقدر نمي دانستند كه هزاران نفر يا صدها هزار نفر از سربازان امام حسن حاضر شدند با آن طرفي كه با اميرالمؤمنين جنگيده بود ديگر نجنگند. تبليغات و پول و كارهاي گوناگون سياسي آنچنان جو بدي به وجود آورده بود كه امام حسن اگر آن روز خود را و جان خود را و جان اصحاب نزديك و معدود خود را از دست مي‌داد چيزي از اسلام باقي نمي‌ماند. بعد از چند سالي نام علي و نام حسن و نام حسين و نام افتخارات صدر اسلام و نام آن همه حوادث آموزنده اگر در لابلاي كتاب ها مي‌ماند، البته هم براي مدت زياد و هم به درستي و بدون تحريف باقي نمي‌ماند. اين كار امام حسن بود.
وقتي شما جمع‌بندي مي‌كنيد، مي‌بينيد كار امام حسن با كار اميرالمؤمنين، با كار امام حسين، با كار همه ائمه (ع) داراي يك مضمون و يك معنا است. آگاهانه مقاومت كردن، تكليف را فهميدن و ايستادن، و من به شما بگويم برادران و خواهران من، امام حسن(ع) يكي از شجاعانه‌ترين اقدام ها را براي انجام اين تكليف انجام داد. چرا؟ براي خاطر اينكه به ديگران، به پيغمبران، به پيغمبر اسلام، به اميرالمؤمنين، به همه ائمه فقط دشمنان بودند كه طعن مي زدند، اما پيچيدگي كار امام حسن و ظرافت آن موضع آنچنان بود كه حتي دوستان او هم به او طعن مي زدند. حجربن‌عدي‌ها هم نميدانستند و به او يا مذل المؤمنين مي‌گفتند اما صبر كرد.
اگر امام مجتبي(ع) اين صلح را انجام نمي داد، آن اسلام ارزشي نهضتي باقي نمي ماند و از بين مي رفت؛ چون معاويه بالاخره غلبه پيدا مي كرد . وضعيت، وضعيتي نبود كه امكان داشته باشد امام حسن مجتبي(ع) غلبه پيدا كند. همه ي عوامل، در جهت عكس غلبه امام مجتبي(ع) بود. معاويه غلبه پيدا مي كرد؛ چون دستگاه تبليغات در اختيار او بود. اگر امام حسن(ع) صلح نمي كرد، تمام اركان خاندان پيامبر(ص) را از بين مي بردند و كسي را باقي نمي ذاشتند كه حافظ نظام ارزشي اصيل اسلام باشد. همه چيز بكلي از بين مي رفت و ذكر اسلام برمي افتاد و نوبت به جريان عاشورا هم نمي رسيد.
اگر بنا بود امام مجتبي (ع)، جنگ با معاويه را ادامه بدهد و به شهادت خاندان پيامبر منتهي بشود، امام حسين(ع) هم بايد در همين ماجرا كشته مي شد، اصحاب برجسته هم بايد كشته مي شدند، «حجر بن عدي» ها هم بايد كشته مي شدند، همه بايد از بين مي رفتند و كسي كه بماند و بتواند از فرصت ها استفاده بكند و اسلام را در شكل ارزشي خودش باز هم حفظ كند، ديگر باقي نمي ماند. اين، حق عظيمي است كه امام مجتبي(ع) بر بقاي اسلام دارد.
اين هم يك بعد ديگر از زندگي امام مجتبي(ع) و صلح آن بزرگوار است. حقيقت را بايد همه بفهمند و بدانند كه صلح امام مجتبي(ع)، همان قدر ارزش داشت كه شهادت برادر بزرگوارش، امام حسين(ع) ارزش داشت. همان قدر كه آن شهادت به اسلام خدمت كرد، آن صلح هم همان قدر يا بيشتر به اسلام خدمت كرد.»
منبع:حج
211008
