عقیق:درحالات حضرت زکريا عليه‏ السلام وارد است که از خداوند تعالي خواست که اسماء پنجگانه را به او بياموزد، خداوند متعال حضرت جبرئيل عليه ‏السلام را به سوي او فرستاد تا اسماء پنجگانه را به او ياد دهد.

وقتي حضرت زکريا عليه ‏السلام نام مبارک رسول خدا صلي الله عليه وآله و علي و فاطمه و حسن عليهم‏السلام را بر زبان آورد، غم و اندوه از او برداشته شد، در اين هنگام وقتي نام حسين عليه ‏السلام گفته شد، بغض گلويش را گرفت و بسيار تعجب کرد و خطاب به خداوند عرض کرد: پروردگارا! چرا هنگامي که نام چهار تن از آن‏ها را بر زبان آوردم از غم و اندوه خويش خلاص شدم و آرامش خاصي به من دست داد، اما وقتي نام مبارک امام حسين عليه ‏السلام را بردم اشک از ديدگانم سرازير شد و غم من بيشتر شد؟

سپس خداوند متعال او را از حوادث عظيم و غم و اندوهي که بعد از او رخ مي‏ دهد باخبر کرد و فرمود: «کهيعص»؛ «کاف» نام کربلا است، «ها» به شهادت و اسارت خاندان رسول خدا صلي الله عليه و آله اشاره دارد، «يا» اشاره به يزيد ملعون است، «عين» اشاره به عطش امام حسين عليه‏ السلام است و «صاد» به صبر در راه حقيقت اشاره دارد. هنگامي که حضرت زکريا اين واقعه بزرگ را شنيد، سه روز مسجد را ترک نکرد و از ورود مردم جلوگيري کرد و براي امام حسين عليه‏ السلام گريه و ناله کرد و براي او عزاداري کرد و فرمود: چگونه غم  و اندوه اين مصيبت سخت را بر او فرو مي‏فرستي؟

آيا بر علي و فاطمه عليهماالسلام لباس عزا مي‏ پوشاني؟ سپس گفت: خداوندا! به من پسري عطا کن تا او در زمان پيري، عصاي دست من باشد و مرا به او علاقه‏ مند ساز. سپس خداوند حضرت يحيي عليه السلام را به او عطا کرد و در مصيبت و شهادت فرزندش گرفتار کرد.

پی نوشت:

 بحارالانوار، ج 44، ص 223

 منبع:جام

211008