عقیق:
از حضرت امیرالمومنین سلام الله علیه در حدیث 324 از نهج البلاغه نقل است که
فرمودند: «اِتَّقُوا مَعاصِىَ اللّهِ فِى
الْخَلَواتِ، فَاِنَّ الشّاهِدَ هُوَ الْحاكِمُ؛ در خلوت و تنهايى هم، از گناه و
نافرمانى بپرهيزيد، زيرا همان كسى كه گناه شما را مى بيند (يعنى خداوند) خودش نيز
درباره آن، داورى خواهد كرد.»
شرح و توضیح حدیث: گروهى از افراد كوته فكر هستند، كه گمان مى كنند اگر در خلوت و تنهايى، مرتكب گناه شوند، و كسى شاهد گناه آنها نباشد، از كيفر و مجازات در امان خواهند بود. غافل از آنكه خداوند، در همه جا حاضر است، و در خلوت و تنهايى هم، شاهد اعمال بندگان خويش است.
امام صادق عليه السلام مى فرمايد: كسي كه در تنهايى مرتكب
گناه مى شوند، مثل كسى است كه در يك كشتى، داخل اطاقك خصوص خود، نشسته است و كف
آن را سوراخ مى كند. گرچه كسى شاهد اين عمل زشت و نادرست نيست، تا از آن جلوگيرى
كند، يا آن شخص را به مجازات رساند، ولى چنين كسى، مجازات عمل خود را خواهد ديد،
زيرا به خاطر كار زشت او، ديگران هم صدمه خواهند ديد. چون سرانجام، آب دريا، از
سوراخ آن اتاقك بالا خواهد آمد، و همه كشتى را، با تمام سرنشينان آن غرق خواهد كرد.
پس گناه، اگر در خلوت و تنهايى صورت گيرد، هم شخص
گناهكار به مجازات خواهد رسانيد، هم به روى جامعه اثر بد خواهد گذاشت.
از سوى ديگر، انسان در رابطه با خدا، بايد بداند كه:
هرچند در خلوت و تنهايى مرتكب گناه شود، و كسى شاهد او نباشد، ولى خداوند، او را
مى بيند و شاهد گناهان اوست. به اين ترتيب، شخص گناهكار، در روز رستاخيز، از
داورى خداوند توانا و بينا كه خود آن گناه را ديده است - هيچ راه فرارى نخواهد داشت.
منبع:جام
211008
