دیوارهای کاخ نیاوران که تمام می شود روبرو گنبدی سبز رنگ است که
روزگاری یکی از پر رونق ترین تکیه های تهران بوده است و حالا عنوانش قدیمی ترین
تکیه تهران است. نمای بیرونی اش این قدمت را نشان نمی دهد. از در چوبی و قدیمی اش
که پا به داخل می گذاری می توان سفری به تاریخ کرد. جایگاهایی که پیش از این
بزرگترها برآن تکیه می زدند و نخلی که نقاشی روی آن به زردی میزند. کنار در ورودی
موزه ای از وسایل قدیمی تعزیه خوانی و قوری و سماورهای قدیمی است. سقف این بنای
هشت ضلعی، چوبی ست و میانه آن هم ضریح بازسازی شده امام حسین(ع) است (که حدود یک
سال است در این مکان نصب شده است.
این تکیه در دوره پهلوی مرمت کلی و در سال 1361
نیز سقف آن تعمیر شده است. با وجود تعمیر هنوز هم، ساختار یک قرن و نیم پیش تکیه
حفظ و از قسمتهای سکوی دایرهای شکل میانی برای اجرای شبیه خوانی و ایوان تشکیل
شده است.
قطر فضای دایرهای آجری وسط 20 متر است که اطراف
آن 10 ستون چوبی با پوشش چوب گردو قرار دارد. در ایوان که شرکتکنندگان در آن مینشینند
و مراسم را تماشا میکنند، لبههای ایوان هنوز چوبی و دستنخورده باقی مانده است.
روی ایوان پایین، ایوان دیگری بنا شده که طبقه
دوم تکیه را تشکیل میدهد و جایگاه زنان است. در اصلی تکیه هم با ارتفاع بیش از
سه متر و نیم و قطر 50 سانتیمتر از چوب گردو ساخته شده که همچنان پابرجاست.
حسین لاجوردی یکی از قدیمیهای این تیکه است.
بازنشسته آموزش و پرورش است و تاریخ شفاهی تکیه محسوب می شود.