عقیق: امام سجّاد عليه‏‌السلام فرمودند: منافق نهى مى‏‌كند و خود نهى نمى‌‏پذيرد.
به آنچه دستور مى‏‌دهد خودش عمل نمى‏‌كند،
چون به نماز ايستد به چپ و راست مى‏‌نگرد.
چون ركوع كند خود را (مانند گوسفند) به زمين اندازد (يعنى بعد از ركوع نمى‏‌ايستد و به همان حال به سجده مى‏‌رود)،
چون سجده كند (مانند كلاغ و ساير پرندگان كه دانه مى‏‌چينند) منقار به زمين زند.
و چون بنشيند نيم‏ خيز نشيند.
چون شب شود، با اين كه روزه نداشته است همه‏‌اش به فكر خوردن غذاست و در هنگام روز با آن كه شب زنده دارى نكرده ‏‌است، همّ و غمّش خفتن است.
اگر سخنى (يا حديثى) به تو گويد، دروغ گويد و اگر به تو وعده‏‌اى دهد، خُلف وعده كند.
و اگر به او اعتماد كنى و امانتى سپارى به تو خيانت كند و اگر با او مخالفت كنى، پشت سرت بدگويى كند.

متن حدیث:

الإمامُ زينُ العابدينَ عليه‏‌السلام:
المُنافِقُ يَنهى و لا يَنتَهي، و يأمُرُ بما لا يأتي، إذا قامَ في الصَّلاةِ اعتَرَضَ، وإذا رَكَعَ رَبَض، وإذا سَجَدَ نَقَرَ، وإذا جَلَسَ شَغَرَ، يُمسي وهَمُّهُ الطَّعامُ وهُو مُفطِرٌ، ويُصبِحُ وهَمُّهُ النَّومُ ولَم يَسهَرْ، إن حَدَّثَكَ كَذبَكَ، وإن وَعَدَكَ أخلَفَكَ، وإنِ ائتَمَنتَهُ خانَكَ، وإن خالَفتَهُ اغتابَكَ.

پی نوشت:

«أمالی صدوق،ص 399 ح 12- منتخب ميزان‌الحكمة ص566»

منبع:مشرق