شعری از افشین علا تقدیم به ساحت حضرت ام البنین(سلام الله علیها)
عقیق:
زن ، رشک حور بود و تمنای خود نداشت
چون آسمان نظر به بلندای خود نداشت
اسمی عظیم بود که چون راز سر به مهر
در خانه ی علی سر افشا شدن نداشت
ام البنین (س) کنایه ای از شرم عاشقی است
کز حجب تاب نام دل آرای خود نداشت
در پیش روی چهار جگرگوشه ی بتول (س)
آیینه بود و چشم تماشای خود نداشت
زن ؟ نه ! همای عرش نشینی که آشیان
جز کربلا به وسعت پرهای خود نداشت
در عشق پاره های جگر داده بود و لیک
بعد از حسین ( ع) میل تسلای خود نداشت
عمری به شرم زیست که عباس ( س) وقت مرگ
دستی برای یاری مولای خود نداشت
زن ، رشک حور بود و تمنای خود نداشت
چون آسمان نظر به بلندای خود نداشت
اسمی عظیم بود که چون راز سر به مهر
در خانه ی علی سر افشا شدن نداشت
ام البنین (س) کنایه ای از شرم عاشقی است
کز حجب تاب نام دل آرای خود نداشت
در پیش روی چهار جگرگوشه ی بتول (س)
آیینه بود و چشم تماشای خود نداشت
زن ؟ نه ! همای عرش نشینی که آشیان
جز کربلا به وسعت پرهای خود نداشت
در عشق پاره های جگر داده بود و لیک
بعد از حسین ( ع) میل تسلای خود نداشت
عمری به شرم زیست که عباس ( س) وقت مرگ
دستی برای یاری مولای خود نداشت
