عقیق: حجت‌الاسلام مسعود عالی سخنران مذهبی اظهارداشت: در روایت داریم سدیر صیرفی یکی از اصحاب و شاگردان امام صادق علیه‌السلام می‌گوید که با چند نفر از دیگر شاگردان امام، محضر ایشان رفتیم. دیدیم که ایشان گریبان چاک زده و روی زمین نشسته و مانند کسی که بچه از دست داده و مصیبت سنگین دیده است، ناله می‌زند و گریه می‌کند.

وی افزود: در ادامه این روایت هست که سدیر می‌گوید ایشان در بین گریه‌هایش می‌فرمود: «سَیِّدِی! غَیْبَتُکَ نَفَتْ رُقَادِی، وَضَیَّقَتْ عَلَیَّ مِهَادِی، وَابْتَزَّتْ مِنِّی رَاحَةَ فُؤَادِی. سَیِّدِی! غَیْبَتُکَ أَوْصَلَتْ مُصَابِی بِفَجَائِعِ الْأَبَدِ، وَفَقْدُ الْوَاحِدِ بَعْدَ الْوَاحِدِ یَفْنِی الْجَمْعَ وَالْعَدَدَ ...؛ ای آقای من! غیبت (دوری) تو خوابم را گرفته و خوابگاهم را بر من تنگ کرده و آرامش و راحت دلم را ربوده است.

آقای من! غیبت تو مصیبتم را به مصیبت‌های دردناک ابدی پیوسته، و از دست‌دادن یکی پس از دیگری، جمع و عدد را فانی می‌سازد. پس احساس نمی‌کنم به اشکی که در چشمم خشک می‌گردد و ناله‌ای که در سینه‌ام آرام می‌گیرد، مگر آن که مصائب بزرگ‌تر و دل‌خراش‌تر و پیشامدهای سخت‌تر و ناشناخته‌تر در برابر دیده‌ام مجسّم می‌شود.»