وی افزود: از آثار دل بستن به خداوند این است که توکل و اعتماد به نفس را در درون انسان تقویت و آرامش روانی انسان را بازگردانده و تعادل روانی او را حفظ می‌کند و در نهایت، او را برای گرفتن تصمیمات جدید و حل مشکلات به وجود آمده آماده می کند.

وی به تبیین نقش توکل در زندگی توحیدی پرداخت و اظهار داشت: ایمان به علم، قدرت و اراده خداوند متعال و او را حاضر و ناظر اعمال خود دانستن و از این طریق به آرامش ایمانی رسیدن به معنی توکل است.

استاد حوزه علمیه قزوین بیان کرد:  امیدواری به رحمت خداوند به این معنا است که هیچ یک از اسباب و علل ظاهری و مادی را مستقل از خداوند نبینیم و خواسته و اراده خداوند را بالاتر از همه آنها بدانیم، با چنین اعتقادی به این نتیجه می‌رسیم که از غیر خدا هیچ کاری برنمی‌آید و همه امور مادی و معنوی به دست خالق متعال است.

حجت الاسلام علی محمدی تصریح کرد: انسان متوکل تکیه گاه واقعی‌اش خالق هستی است و این را در عمل با انجام فرامین الهی به اثبات می رساند؛ عزت، بی‌نیازی از دیگران، صبوری و مسئولیت پذیری از نشانه‌های توکل است که در سایه آن انسان از آرامش فکری و روحی برخوردار می‌شود.

 استاد حوزه علمیه قزوین گفت: انسان امیدوار به خداوند نباید به غیر او دل ببندد و یا مأیوس شود؛ چرا که اگر تمام درهای آسمان و زمین بر انسان بسته شود و او به تقوای الهی پایبند باشد خداوند روزنه‌ای را به روی او باز می‌کند، بنابراین انسان باید تمام امید خود را خداوند متعال قرار دهد.