عقیق: خدایا! عمرم را در رنج غفلت از تو تباه ساختم،

جوانی‏‌ام را در سرمستی دوری از تو هدر دادم،

خداوندا! آن روزها که به کرم تو مغرور شدم و راه خشم تو را سپردم، از خواب غفلت‏ بیدار نگشتم.

پروردگارا! من بنده توام و زاده بنده تو.

 در آستان بزرگیت ایستاده‏‌ام و کرمت را وسیله تقرب به حضور تو قرار داده‏‌ام.

خدایا! بنده‏‌ای زشتکارم که به عذرخواهی آمده‏‌ام،

از نگاه تو شرم نداشته‏‌ام،

اینک از تو بخشش می‏‌طلبم،

چرا که عفو، صفت‏ بزرگواری توست.

إِلَهِی وَ قَدْ أَفْنَیْتُ عُمُرِی فِی شِرَّةِ السَّهْوِ عَنْکَ وَ أَبْلَیْتُ شَبَابِی فِی سَکْرَةِ التَّبَاعُدِ مِنْکَ إِلَهِی فَلَمْ أَسْتَیْقِظْ أَیَّامَ اغْتِرَارِی بِکَ وَ رُکُونِی إِلَی سَبِیلِ سَخَطِکَ

ِلَهِی وَ أَنَا عَبْدُکَ وَ ابْنُ عَبْدِکَ قَائِمٌ بَیْنَ یَدَیْکَ مُتَوَسِّلٌ بِکَرَمِکَ إِلَیْکَ