قَالَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ (ع) طُوبَى لِمَنْ شَغَلَهُ عَيْبُهُ عَنْ عُيُوبِ النَّاسِ وَ تَوَاضَعَ مِنْ غَيْرِ مَنْقَصَةٍ وَ جَالَسَ أَهْلَ الْفِقْهِ وَ الرَّحْمَةِ وَ خَالَطَ أَهْلَ الذُّلِّ وَ الْمَسْكَنَةِ وَ أَنْفَقَ مَالًا جَمَعَهُ فِي غَيْرِ مَعْصِيَةٍ.

امیرالمؤمنین(ع) فرمود: خوشا به حال کسی که:

۱- پرداختن به عیب هایش او را از پرداختن به عیب های دیگران باز دارد

۲- بدون این که خود را خوار سازد فروتنی کند

۳-  با فقها و اهل رحمت نشست و برخاست کند

۴- با اقشار پایین جامعه و بیچارگان معاشرت کند

۵- مالی را که از حرام کسب نکرده انفاق کند.

تفسیر قمی، ج2، ص70؛ بحارالانوار، ج72، ص119