خُزَیمِیه یا حُزیمیه از منزلگاه‌های مسیر مکه و کوفه است. در واقعه کربلا، امام حسین(ع) پس از منزل حاجر یک شبانه‌روز در آنجا ماند، سپس راهی «زرود» شد. در این مکان بود که زینب (س) صدای هاتفی را شنید که از حرکت کاروان به سوی مرگ خبر می‌داد.

در مناقب ابن شهر آشوب آمده است امام حسین(ع) پس از حاجر یک شبانه‌روز در حزمیه ماند، صبح‌هنگام، حضرت زینب(س) گفت: برادر، دیشب صدایی شنیدم که گوینده‌ای می‌گفت:
ألا یا عین فاحتفلی بجهدو
من یبکی علی الشهدا بعدی

علی قوم یسوقهم المنایا
بمقدار إلی إنجاز وعدی

ای چشم! بکوش و از اشک پر شو، کیست که بعد از من به این شهیدان بگرید، قومی که مرگ آنها را با خود می‌برد، چنان چه خدا مقرر کرده تا وعده او تحقق یابد. 
امام حسین علیه‌السلام فرمود: «ای خواهر! هر چه را خداوند مقدر فرموده است، همان خواهد شد؛ یَا أُخْتَاهْ کُلُّ الَّذِی قُضِیَ فَهُوَ کَائِن».

آنچه که در این ماجرا و سایر اتفاقات کاروان امام حسین(ع) جلب توجه می‌کند، آگاهی کاروانیان نسبت به عاقبتشان یعنی جهاد و شهادت است، اما با این وجود می‌بینیم که همچنان امام(ع) را همراهی می‌کردند. در واقع امام حسین(ع) از همان ابتدای خروج از مکه به سوی کوفه شرط همراهی را بذل جان معرفی کردند و فرمودند: «مَنْ کانَ باذِلا فینا مُهْجَتَهُ، وَ مُوَطِّناً عَلى لِقاءِ اللّهِ نَفْسَهُ فَلْیَرْحَلْ مَعَنا؛ کسی که می‌خواهد در راه ما بذل جان کند و در لقای الهی وطن گزیند، با ما همراه شود». لذا یکی از ویژگی‌های بارز اصحاب عاشورایی، روحیه شهادت‌طلبی و عدم وابستگی به دنیا بود. در مسیر کاروان هر کس که از این عنصر برخوردار نبود، از کاروان امام(ع) جدا شد.