در هنگام وفات، پیامبر(ص) قلم و دوات خواستند تا نوشته‌ای بنویسند که پس از آن هرگز امت گمراه نشوند اما نکته عجیب اینکه از پیامبر(ص) قلم و دوات دریغ شد؛ همان قلمی که خداوند به آن و هر آنچه که می‌نویسد سوگند یاد کرده است.

قرن‌ها گذشته است، میلیون‌ها انسان مدعی پیام‌رسانی و انتقال همان پیامی شده‌اند که رسول خدا(ص) مستقیماً از خداوند دریافت کرده بود. میلیون‌ها انسان همان پیام را نفی، نقض، تحلیل، تحریف، تحقیر و ... کرده‌اند. میلیاردها قلم و آنچه بدان می‌نویسند تولید شده است و اکنون هزاران خبرنگار در سراسر جهان مشغول مخابره همه نوع خبری هستند.

شاید برای برخی این تصور وجود داشته باشد که وقتی خبرنگار دینی نیستند پس لزومی هم ندارد که به مسائل دینی مرتبط با خبر آشنا باشند، یا اصلاً بخواهند در این خصوص فکر کنند که دین و خبر چه ربطی به هم دارند اما آیا می‌توان بدون دین خبرنگار بود؟

وقتی خداوند به قلم و هر آنچه می‌نویسد و می‌نویسند سوگند یاد کرده است، پس هر آنچه نوشته می‌شود مورد سوگند خداوند است پس مرتبط با اعتقادات انسان‌ها است. آنچه نوشته می‌شود از اعتقاد افراد بر می‌خیزد و بر اعتقادات خوانندگان تأثیر می‌گذارد اگر چه گاهی این تأثیر مستقیم و مشهود نیست اما قدر مسلم مهم است. البته هر آنکس که می‌نویسد را در زمره خبرنگاران قرار نمی‌دهند اما اگر خبرنگار را چشم بینای جامعه، نماینده مردم، حلقه ارتباط مردم و مسئولان، نقش آفرین رکن چهارم دموکراسی و ... تعریف کنیم، نوشته خبرنگار است که تعریف و تعیین می‌کند در یک جامعه مسئله مهم چیست.

این خبرنگار است که تعیین می‌کند مردم اکنون و امروز باید از چه مسئله‌ای مطلع شوند، چه مسئله‌ای مهم است، کدام موضوع بحرانی است و به کدام مسئله باید بیش از سایر موضوعات توجه کرد. این خبرنگار است که باید هوشیارانه ببیند، اما گاهی سود برخی مسئولان در ندیدن خبرنگار است، این خبرنگار است که باید هوشیارانه بشنود اما گاهی سود برخی در نشنیدن خبرنگار است، این خبرنگار است که باید دقیق بخواند و بداند اما در بسیاری از مواقع سود بسیاری در نخواندن و ندانستن خبرنگار است و دقیقاً در همین زمان است که خبرنگاری دینی را از غیر دینی می‌توان به راحتی تفکیک کرد.

اگر توانستی با گذشتن از همه مواهب دنیوی که بسیاری را فریب می‌دهد، حقیقت را منتشر کنی، اگر دانستی که قلمی که در دست داری و هر آنچه می‌نویسی مقدس و جایگاه سوگند الهی است، اگر تمام توانت را گذاشتی تا حقیقتی را کشف کنی که ندانستن آن برای مردم خطرناک است، اگر به راستی چشم بینای مردم بودی و به راستی خیرخواهی امین برای مردم بودی آنوقت تو کسی هستی که قلم انبیا و اولیای الهی به تو به ارث رسیده است؛ روزت مبارک.

اما اگر خبر رساندن فقط یک شغل بود، شغلی که با سایر مشاغل هیچ فرقی ندارد و اگر دغدغه مردم را نداشتی پس مراقب باش. اگر چه تلاش کرده‌ای دوات وجدان و حقیقت را بشکنی و با جوهر دروغ خبر برسانی، اما برای نوشتن مجبور هستی قلم به دست بگیری. همان قلمی که هرگز فراموش نکن خداوند به آن سوگند یاد کرده است. مراقب باشیم هیچ کس دواتمان را از ما نگیرد، رنگش را عوض نکند، ناخالصی با آن مخلوط نکند.

روزنامه‌نگاری کسب و کار نیست، بلکه یک ضرورت اجتماعی است. فردی که احساس مسئولیت اجتماعی نداشته باشد، نمی‌تواند یک روزنامه نگار باشد. بسیاری از کسانی که وارد عرصه خبر شده‌اند می‌دانند که روزنامه‌نگاری شغل پر درآمدی نیست. سخت است، نه فقط با جسم و دویدن‌ها و عرق‌ ریختن‌های بلکه با روح و اعصاب و روان آدم کلنجار می‌رود و آنهایی که عمیق به مسئله خبر اندیشیده‌اند می‌دانند که خبرنگاری بیش از آنچه که بسیاری فکر می‌کنند جنبه دینی دارد.

این روز بر تمام خبرنگارانی که قلم‌شان را با دوات حقیقت پر می‌کنند مبارک.