واژه‌ها/ شرافت در قرآن
شرافت از واژههای قرآنی است که با اندکی تأمل روی آن درمی‌یابیم که شرافت واقعی شرافت نزد خدا و انسان شریف آبرومند درگاه الهی است.
عقیق:در ادامه انتشار مفاهیم واژههای قرآنی که توسط هانی چیت‌چیان از اساتید مدرسه قرآن و عترت دانشگاه تهران بیان می‌شود به واژه شرف رسیدیم.
شرف در زندگی همه موضوعیت دارد و به انسان‌های با آبرو شریف می‌گویند. اما در روایات از شرف دوجور صحبت شده است.
امام صادق(ع) می‌فرمایند: تواضع نزد خدا دوست‌داشتنی تر از شرف است، یعنی برای خدا افتادگی مهم‌تر از شرافت و آبروی دنیایی است.
شرف انسان مؤمن این است که در یک مجلس جایی بنشیند که دون شرف اوست و از جایگاه و مقام اجتماعی‌اش پایین‌تر است. یعنی خود را در اجتماع بشکند و پایین‌تر از آنچه هست بیاورد. البته خدا از طرفی در روایت آمده است که خداوند به پیامبر(ص) شرافت داد.
جمع این روایات این معنی را می‌دهد که ما یک شرف دنیا داریم و یک شرافت آخرت. شرافت دنیایی از مواردی است که می‌تواند خطرناک باشد و انسان را به فساد بکشد. در اصول کافی شرافت دنیایی این گونه معنی شده که انسان بخواهد پیش مردم آبرو داشته باشد و خوبی او را بگویند. البته این خوب است اما مهم‌تر آبروی نزد خداوند است.
انسانی که ترس از خدا دارد به شرافت دنیا علاقه‌ای ندارد و امام صادق(ع) در این زمینه می‌فرماید: دین انسان مسلمان با حب شرف دچار فساد شد.
البته این به این معنی نیست که انسان در دنیا بی‌آبرو زندگی کند بلکه به این معنی است که نباید آبروی آخرت را فدای آبرو و شرف آخرت کنیم.
امام علی(ع) با گروهی از شیعیان در حال راه رفتن بودند که برخی ازاصحاب از ایشان خواستند که کمی زندگی فقیرانه را رها کنند، زیرا نمی‌توانند با قبایل عرب داد و ستد کنند. امام در پاسخ به صحابه فرمودند: وای بر شما که از من می‌خواهید پیروزی را از راه ظلم و جور بدست آورم.
امام در ادامه به یاران فرمودند: اگر کسی مالش را برای اینکه مردم خوب او را بگویند خرج کند خدا توفیق شکر‌گذاری را از او سلب می‌کند. و اگر کسی سعی کند با مالش انسان‌ها را به نزدیک کند، اسیر آزاد کندو در راه مانده را نجات دهد او شرف آخرت پیدا می‌کند.
پس بهتر است از خدا بخواهیم هر دو شرافت دنیا و آخرت را به ما بدهد و فراموش نکنیم که شرافت واقعی از همنشینی با عالمان و انسان‌های باشرف در درگاه خدا بدست می‌آید.
منبع:فارس
شرف در زندگی همه موضوعیت دارد و به انسان‌های با آبرو شریف می‌گویند. اما در روایات از شرف دوجور صحبت شده است.
امام صادق(ع) می‌فرمایند: تواضع نزد خدا دوست‌داشتنی تر از شرف است، یعنی برای خدا افتادگی مهم‌تر از شرافت و آبروی دنیایی است.
شرف انسان مؤمن این است که در یک مجلس جایی بنشیند که دون شرف اوست و از جایگاه و مقام اجتماعی‌اش پایین‌تر است. یعنی خود را در اجتماع بشکند و پایین‌تر از آنچه هست بیاورد. البته خدا از طرفی در روایت آمده است که خداوند به پیامبر(ص) شرافت داد.
جمع این روایات این معنی را می‌دهد که ما یک شرف دنیا داریم و یک شرافت آخرت. شرافت دنیایی از مواردی است که می‌تواند خطرناک باشد و انسان را به فساد بکشد. در اصول کافی شرافت دنیایی این گونه معنی شده که انسان بخواهد پیش مردم آبرو داشته باشد و خوبی او را بگویند. البته این خوب است اما مهم‌تر آبروی نزد خداوند است.
انسانی که ترس از خدا دارد به شرافت دنیا علاقه‌ای ندارد و امام صادق(ع) در این زمینه می‌فرماید: دین انسان مسلمان با حب شرف دچار فساد شد.
البته این به این معنی نیست که انسان در دنیا بی‌آبرو زندگی کند بلکه به این معنی است که نباید آبروی آخرت را فدای آبرو و شرف آخرت کنیم.
امام علی(ع) با گروهی از شیعیان در حال راه رفتن بودند که برخی ازاصحاب از ایشان خواستند که کمی زندگی فقیرانه را رها کنند، زیرا نمی‌توانند با قبایل عرب داد و ستد کنند. امام در پاسخ به صحابه فرمودند: وای بر شما که از من می‌خواهید پیروزی را از راه ظلم و جور بدست آورم.
امام در ادامه به یاران فرمودند: اگر کسی مالش را برای اینکه مردم خوب او را بگویند خرج کند خدا توفیق شکر‌گذاری را از او سلب می‌کند. و اگر کسی سعی کند با مالش انسان‌ها را به نزدیک کند، اسیر آزاد کندو در راه مانده را نجات دهد او شرف آخرت پیدا می‌کند.
پس بهتر است از خدا بخواهیم هر دو شرافت دنیا و آخرت را به ما بدهد و فراموش نکنیم که شرافت واقعی از همنشینی با عالمان و انسان‌های باشرف در درگاه خدا بدست می‌آید.
منبع:فارس
