قَالَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ عَلِيُّ بْنُ أَبِي طَالِبٍ ع إِنَّ فِي الْجَنَّةِ لَشَجَرَةً يَخْرُجُ مِنْ أَعْلَاهَا الْحُلَلُ وَ مِنْ أَسْفَلِهَا خَيْلٌ عَتَاقٌ مُسْرَجَةٌ مُلْجَمَةٌ ذَوَاتُ أَجْنِحَةٍ لَا تَرُوثُ وَ لَا تَبُولُ فَيَرْكَبُهَا أَوْلِيَاءُ اللَّهِ فَتَطِيرُ بِهِمْ فِي الْجَنَّةِ حَيْثُ شَاءُوا فَيَقُولُ الَّذِينَ أَسْفَلَ مِنْهُمْ يَا رَبَّنَا مَا بَلَغَ بِعِبَادِكَ هَذِهِ الْكَرَامَةَ فَيَقُولُ اللَّهُ جَلَّ جَلَالُهُ إِنَّهُمْ كَانُوا يَقُومُونَ اللَّيْلَ وَ لَا يَنَامُونَ وَ يَصُومُونَ النَّهَارَ وَ لَا يَأْكُلُونَ وَ يُجَاهِدُونَ الْعَدُوَّ وَ لَا يَجْبُنُونَ وَ يَتَصَدَّقُونَ وَ لَا يَبْخَلُونَ

 امير المؤمنين (ع) فرمودند: در بهشت درختى است كه از بالايش جامه های زیبا بر می آید و از پائينش اسبان زين شده و مهاردار  و بال دار كه نه فضولاتی دارند و نه بول می کنند، اولياء خدا بر آن سوار می شوند و در بهشت هر جا که می خواهند پرواز می كنند و آنان كه در درجه پست تری هستند می گويند پروردگارا اين بندگانت از كجا به اين كرامت رسيدند؟ خداى جل جلاله فرمايد اينها بودند كه شب عبادت مي كردند و روزها روزه بودند و نمي خوردند و با دشمن جهاد مي كردند و نمي ترسيدند و صدقه مي دادند و بخيل نبودند.

پی نوشت:

أمالي الصدوق، ص: 292